Opowiadanie anagosik cz.3

Nowy Ty nowa Ja cz.3

Stała na środku szerokiej piaszczystej plaży w Gdańsku, wiatr bawił się jej ciemnymi włosami rozwiewając je na wszystkie strony, jej twarz była zwrócona ku zachodzącemu juz słońcu w kolorze ciemnej pomarańczy. Kolo niej bawiły się dzieciaki, które z uśmiechami na twarzach patrzyły jak kolorowy latawiec unosi się wysoko razem z biało-szarymi mewami szybującymi w chmurach. Jednak powodem jej podróży tutaj nie był urlop ,ona na to nie miała czasu. Powodem była praca - sprawa jednego z ważniejszych klientów. Musieli o nich dbać jak o złote rybki to oni przynosili im największe zyski po tym jak większość klientów przeniosła się do konkurencji "Czerska i partnerzy".

Schyliła się by rozwiązać białe trampki firmy Converse. Ściągnęła je razem ze skarpetkami tego samego koloru, następnie podwinęła nogawki swoich ulubionych jasnych jeansów i chwytając buty w dłoń ruszyła w stronę morza. Idąc czuła jak malusieńkie kamyczki masują jej stopy. Przez moment zapomniała o dręczących ją myślach i dała się ponieść tej pięknej chwili wpatrując się w niezwykły krajobraz.

Myśli nie zaprzątała jej ważna rozprawa jak to miała w zwyczaju ale bliska jej osoba, jej przyjaciel który przez pewien czas był kim więcej. Chyba kochała tego bufona mimo że skrzywdził ją bardzo, ale jak to mówią wina leży po obu stronach. A może jednak zapomnieć o tym co było ? - pytała samą siebie. Skoro się to tak skończyło to może tak właśnie miało być ? Jak to mówią nic nie dzieje się bez powodu bo przecież gdyby wtedy nie podpisała tych dokumentów które podsunął jej Hubert ....yyy Rafał (dla niej on zawsze pozostanie Hubertem) nie przejrzała by na oczy i nie zobaczyła ile ją omija. Ile jej jeden podpis pod jakimś papierkiem może dla kogoś znaczyć ,a przekonała się o tym tylko dlatego ze Dorota zaproponowała jej współprace w kancelarii. Zobaczyła wtedy jak to życie wygląda z 2 strony, pozbawiane tej szyby za która stała. Przekonała się jakich ma przyjaciół że może na nich liczyć w każdej chwili, bo gdyby nie oni to pewnie już przed swoim nazwiskiem nie mogła się tytułować jako mecenas. Wszyscy z kancelarii stanowili jej drugą rodzinę - Bartka traktowała jak swojego synka, Aniele jak swoja prawą rękę, Dorotę jak siostrę i została jeszcze jedna osoba która opuściła tą rodzinę z własnej woli, ale przecież nadal był jej przyjacielem ... chyba. Zawsze zapominali o tym co było i żyli dalej jako przyjaciele tak było po ich pierwszym pocałunku.

Stała w zamyśleniu w swoim gabinecie targając dokument, który pozwoli zamknąć drzwi do jej niezbyt kolorowej przeszłości, kiedy jej przyjaciele świętowali wygraną sprawę z Pro Spectrum. Z letargu myśli wyrwał ją jego głos

- To co rozejm ? - zapytał opierając się o framugę drzwi z kieliszkiem białego wina w dłoni

Pokiwała głową uśmiechając się przy tym, a na jej lewym policzku pojawił sie dołeczek

- Wiesz jeżeli chodzi o wczoraj...

- Jakie wczoraj? - zapytała przerywając mu tym. Pokręciła głową uśmiechając się do siebie. - Nie było żadnego wczoraj - przecież tak było lepiej... kłamać, ale co mogła zrobić by zachować jego przyjaźń, on był z Marią a ten pocałunek był tylko wynikiem emocji.

- Nie było żadnego wczoraj ? - powtórzył za nią a na jego twarzy malował sie delikatny uśmiech. W jego głosie można było wyczuć że zaczyna się z nią przekomarzać.

 Patrzyli sobie prosto w oczy, tonąc w swoich tęczówkach - teraz liczyli się tylko oni. Niestety tę magie przerwała Pani Prokurator

- Kochanie nie wiesz gdzie są - z korytarza dochodził głos Okońskiej który przerwał tą chwile miedzy nimi - serwetki ? - stanęła obok Marka dokończając zaczęte chwilę wcześniej pytanie 

Agata przełknęła nerwowo ślinę nie dając po sobie poznać jaki ból wywołało jej przyjście tutaj, to było jak ukłucie niewidzialną ostrą szpilką prosto w serce.

 - W szafce nad drukarką - odpowiedziała jak obudzona z jakiegoś snu

-  To ja pokarze - spojrzał na nią obojętnie jednak kiedy blondynka już wyszła do jego oczu powrócił   uśmiech a wzrok był pełen czułości.

I tym 2 po którym go wyprosiła bojąc się jak to się morze potoczyć a on wyrzucił w jej słowa pełne goryczy. Przecież powiedział wtedy całą prawdę a, jak to mówią prawda boli. Wiec czy może po tym wszystkim znowu zostaną przyjaciółmi ? Zależy jej na nim, ale chyba tak będzie lepiej tylko czy będą wstanie spróbować po raz  kolejny odbudować to co zniszczyli. Czy jej poranione serce będzie mogło jeszcze raz mu zaufać? - w jej myślach krążyły te pytania podczas gdy nogi same gnały do przodu wzdłuż brzegu. Słońce zniknęło za horyzontem a na niebie została po nim tylko różowa poświata. Zaczęło się ściemniać a wiatr z ciepłego i przyjemnego stał się chłodny i uciążliwy. Pomimo że podwinęła nogawki spodni one i tak stały się mokre od morskiej wody. Zaczęła marznąć, postanowiła wrócić do hotelu i przygotować się do rozprawy którą miała jutro rano.

Ciepły letni dzień, łąka, zielona soczysta trawa a na niej kwiaty we wszystkich kolorach tęczy, z góry padało na nią ciepłe światło ale, to nie było słońce to było coś innego czuła to. Po chwili zza drzew wyłoniła się piękna szatynka miała na sobie błękitną sukienkę i kierowała się w tylko sobie znanym kierunku. Z nad wysokiej trawy wyłoniła się mała dziewczyna z ciemnymi włoskami i wianuszkiem na głowie. Kobieta spojrzała przed siebie a, prawniczka mogła teraz dostrzec wyraźniej jej twarz, twarz którą tak dobrze znała, za którą tęskniła - to była jej matka którą śmierć zabrała gdy ta była jeszcze małym dzieckiem. Uśmiechała się do niej promiennie, a jej wzrok patrzył na nią ciepło. Po chwili do kobiety podbiegła dziewczynka, teraz Agata ją poznała - to była ona jako 3 letnia dziewczynka...

Z tak przyjemnego snu obudził ją jakiś hałas, po chwili dotarło do niej że ktoś puka do drzwi. Spojrzała zaspanymi oczami na zegarek, który stał obok na drewnianej szafce. Odkryła kołdrę i wstała z łóżka kierując sie do wejścia zobaczyć kogo do niej niesie o tak wczesnej godzinie. Nieprzytomna otworzyła drzwi, a przed jej oczami stanął Bartek ubrany w swój sportowy strój.

- Człowieku wiesz która jest godzina ? - powitała go niechętnie

- No w pół do 7 a co ? - zdziwił się chłopak

- A to że normalni ludzie jeszcze śpią o tej godzinie - zostawiła otwarte drzwi i podeszła do nie pościelonego, jeszcze wygrzanego łóżka siadając na nim

- Wybacz ale, to co zlazłem wczoraj zwali cię z nóg - uśmiechał się promiennie

- Do tego obecnie nie wiele mi potrzeba ... czuje się jak trup. Ohhh - przetarła dłonią twarz próbując sie rozbudzić

-Bartuś zamów mi kawę i pogadamy bo na trzeźwo chyba tego nie ogarnę - uśmiechnęła się do chłopaka i udała się do łazienki.

Wyszła po chwili już bardziej "żywa" a aromat świeżej kawy, która stała właśnie w jej pokoju dodatkowo pobudzał zmysły. Upiła duży łyk wymarzonego napoju i skupiła całą uwagę na podekscytowanym chłopaku.

Z uśmiechami na twarzach wyszli z Gdańskiego sądu - wygrali, dowody znalezione przez jej byłego aplikanta a, obecnie prawnika zapewniły im zwycięstwo.

Mijali właśnie znak mówiący ze zostało im niecałe 60km do Warszawy. Brunetka spała całą drogę, zmęczona nieustępliwymi myślami o Marku i o tym co będzie dalej ?  Bartek spoglądał na nią co chwile ciesząc się w duchu ze ma taką patronkę bo gdyby nie ona kto wie co by teraz robił, była dla niego jak matka, przyjaciółka. Wykazywała ona nim większe zainteresowanie niż jego biologiczny ojciec przez całe życie. Smutne ale prawdziwe.

Usiadł na chwile na ławce znajdującej się tuż przed salą rozpraw w której za chwile miał pomóc Prokuratowi oskarżać chłopaka o gwałt na jego klientce. Miał już dość dzisiejszego dnia mimo że nawet nie minęła jego połowa. Zostały mu jeszcze 3 rozprawy a później w kancelarii miał umówionych klientów. Teraz kiedy pracował pod innym szyldem nie sprawiało już mu przyjemności przesiadywanie do późnych godzin w nowym gabinecie. W jego stronę energicznie zmierzała rudowłosa kobieta, miarowo stukając chabrowymi szpilkami. Przystanęła przy nim na chwile - widać było że, gdzieś się spieszyła.

- Jutro kolacja u mnie

- A w jakiej sprawie ? - zapytał zdziwiony

Spojrzał na niego z politowaniem i ignorując jego pytanie kontynuowała

-powiedzmy o 20. Znasz mój adres ?

Otworzył buzie by odpowiedzieć na jej pytanie lecz nie zdążył wydobyć z siebie głosu gdy kobieta kontynuowała

- Dobra wyślę ci SMS-em

Prawniczka spojrzała na zegarek a następnie na swojego przyjaciela - To do zobaczenia

Ruszyła przed siebie za chwile obróciła się ponownie w stronę Dębskiego

- I nie przyjmuję odmowy - powiedziała surowym tonem

Marek siedział lekko zszokowany sytuacją która miała przed chwilą miejsce bo Dorota nigdy sie tak nie zachowywała, musiała mieć z czymś problem może właśnie chce go poprosić o pomoc ? Znają się tyle czasu że są dla siebie jak rodzeństwo. Co by się nie stało mogą na siebie liczyć.

Siedziała zmęczona w swojej małej kawalerce "skacząc" po kanałach- chciała w ten sposób oderwać myśli od otaczających ja problemów. Leniwie wstała z szarej kanapy po słoik Nutelli mimowolnie przypomniała jej się Tosia - córka komisarza która roztopiła jej serce. Brakowo jej tego łobuza, miała chodź do kogo się odezwać bo dziewczynka codziennie przychodziła do niej po szkole ,a czasem nawet zostawała na noc. Przypominała bardzo Przybysz w jej wieku pewnie dla tego tak szybko ją polubiła. Dźwięk telefonu przerwał jej myśli

- No co tam ? - zaczęła chwytając wcześniej w dłoń białego smartfona

- Telefony są już passe ? Dzwoniłam chyba z 10 razy. Dobra do rzeczy : jutro u mnie, kolacja o 20 - powiedziała Gawron

- Sorry ale jutro to ja się chyba nie wyrobie - usprawiedliwiała się Agata mimo iż to było kłamstwo. Nie miała ochoty udawać że wszytko jest ok, chciała być sama bo tylko wtedy mogła być całkowicie sobą

- Agata nie wykręcaj się jutro widzę cię u mnie koniec i kropka. A jak tam w Gdańsku ?

- Dobrze, wygraliśmy... a jak że by inaczej- powiedziała żartobliwym tonem

- No ba w końcu jesteśmy najlepsi - zawtórowała jej przyjaciółka

Siedziała juz w sali czekając na kolejną rozprawę, miała pomóc kobiecie nad którą mąż znęcał się fizycznie - chciała się od tego uwolnić od niego raz na zawsze. Agata doskonale ją rozumiała mimo ,że nie przeżyła takiej sytuacji. Wiedziała za co się bierze i ze będzie ciężko bo partner jej klientki to wpływowy człowiek. Ale co by nie było zawsze chciała dążyć do tego co sobie postanowiła na studiach czyli dążyć do prawdy. Po przeciwnej stronie zdążył usiąść pozwany jak i jego obrońca czyli w samej osobie mec. Marek Dębski. Kiedy brunetka na niego spojrzała przywitał się skinieniem głowy. Czy naprawdę z pomiędzy ponad 200 prawników w Warszawie ta sprawa musiała trafić w ręce Marka ? - użalała się w duchu. Po chwili zjawił się sędzia Gebel z ławą przysięgłych.

 No tak to mój szczęśliwy dzień pomyślała prawniczka nie dość ze po przeciwnej stronie stoi Dębski to jeszcze sędzia Gebel. Wróciły wspomnienia z ich 1 rozprawy. Wtedy kiedy uważała go za bufona z przerośniętym ego ... chociaż właściwie dobrze go oceniła. Jednak miała możliwość też poznać jego 2 stronę tą w której jest troskliwy, miły i opiekuńczy.

Siedział po przeciwnej stronie i wpatrywał się w jej osobę, miał dziś zły dzień nic nie szło po jego myśli i jeszcze teraz musiał natrafić na Agatę. Czy z 200 adwokatów w tym mieście musiał natrafić na nią jako przeciwniczkę ? Innego dnia może by i się cieszył z takiego obrotu spraw, lubił patrzeć z jakim zacięciem chce wygrać, jak się angażuje w sprawy. Niestety emocjonalnie również (i to ich właśnie poróżniło) ale nie dziś, dziś nie miał do tego kompletnie nastroju. Czerska wepchnęła mu tą sprawę tłumacząc że to bardzo ważny klient i ze tylko on może wygrać tę sprawę.

Po rozprawie każde miało ochotę wepchnąć siebie nawzajem pod samochód. Rozprawa poszła w zupełnie innym kierunku niż tego chcieli. Dębski był wysiekły na klienta bo zataił przed nim informacje o nie do końca legalnych działalnościach. Natomiast świadkowie Agaty którzy mieli zeznawać na korzyści jej klientki nagle się pochorowali lub rozmyślili dodatkowo wyszło na jaw że jej klientka ma romans. Lepiej być nie mogło - podsumowali oboje.

Miała już jechać do domu odpocząć trochę i po pracować nad innymi rozprawami by nie wyglądały jak ta dzisiejsza. Poszukała w swojej torebce kalendarza i otworzyła go na dzisiejszej dacie, w myślach odhaczała rzeczy które juz zrobiła. W oczy rzucił jej się czerwony napis a, po charakterze pisma rozpoznała ze bazgroły nalezą do jej przyjaciółki.

"Mam nadzieje ze pamiętasz o kolacji - 20 "

Wariatka pomyślała Przybysz o rudowłosej ale fakt gdyby nie ten jej wpis zapomniałaby. No to teraz moje plany o samotnym wieczorze legły w gruzach - myślała dalej. Wpadła na chwilę do kancelarii po dokumenty i jak szybko się tam pojawiła tak i zniknęła. Następnie przygotowywała się do kolacji u Doroty. Po drodze zatrzymała się przy jednym z pobliskich sklepów i kupiła butelkę czerwonego wina i kinderki dla małej Zuzi.

Nie był w dziś koncertowym nastroju wszystko mu się waliło. Kurwa ! - zaklną po cichu prowadząc samochód. Jeszcze Dorota wymyśliła sobie dziś tą kolacje  - po prostu świetnie ! Po tylu niepowodzeniach jakie spotkały go dzisiejszego dnia miał ochotę tylko się upić. Musiał jeszcze wstąpić do kancelarii bo jak zwykle zostawił tam telefon. Jezu proszę żeby Iwona już wyszła - modlił się w duchu. Jednak było to nadaremnie bo i tak spotkał królową fioletu.

Gawron wstawiała do piekarnika naczynie żaroodporne z surową lassanie, kiedy zadzwonił dzwonek.

- Idę ,idę - krzyknęła z kuchni

Szybko pobiegła otworzyć drzwi a jej oczom ukazała sie brunetka z butelką w dłoni

- Może być - zapytała Agata stojąc jeszcze w drzwiach

- Jeszcze się pytasz ? Wchodź - zaprosiła ją do środka odbierając od niej wino

Przybysz ściągnęła szary płaszcz, wyciągnęła prezent dla małej i udała się do salonu. Mieszkanie było nowoczesne a prawie wszystkie meble był w białym kolorze. Na środku pokoju stała duża kremowa kanapa a obok niej zielono różowe krzesełko ze słodką dziewczynką w nim.

- A ty jeszcze nie śpisz mała ?- zapytała małą Gawron Agata

 - Ciocia ma coś dla ciebie słonko - mówiąc to położyła czekoladki na stoliku przytwierdzonym do plastikowego dziecięcego krzesełka.

- Spała trochę po południu, ale za chwile i tak zaśnie wiec i tak nie będzie nam przeszkadzać - Przybysz tylko w połowie była skupiona na tym co mówi do niej przyjaciółka, teraz była zajęta jej córką ,która skradła jej serce.

- Mogę ją wsiąść, czy się przestraszy ? - zaśmiała się i skierowała wzrok na gospodynię

- Bierzesz ją na własną odpowiedzialność, jak chcesz możesz ją położyć spać, a ja do końca tu wszytko przygotuję. W ogóle przyszłaś wcześniej, coś się stało? Na godzinę źle spojrzałaś ? - uśmiechnęła się promiennie Dorota siekając bazylie.

- HAHAHA bardzo śmieszne

Brunetka wzięła delikatnie dziewczynkę na rączki. Mała zaczęła przecierać rączkami oczka i przytuliła się do prawniczki. Przybysz poczuła rozchodzące się po jej ciele ciepło było to spowodowane tym ze taka mała istotka uzależniona od innych przytuliła się do niej, poniekąd zaufała. Malutka Gawron kompletnie ją zauroczyła. Wpatrywała się w nią swoimi dużymi śpiącymi oczkami.

Dorota miała okazję teraz oglądać cudowny obrazek jak Przybysz z wielką miłością i czułością patrzy na jej córkę. Uważała, pomimo zaprzeczeń Agaty, że była by ona dobrą matką.

Brunetka chwyciła malutką rączkę dziewczynki i pomachała nią do jej mamy

- Papa mamusiu - udała że mówi jak dziecko, na co Dorota sie uśmiechnęła. Szła przez korytarz udając się do pokoiku małej. Był żółty w kolorowe kropki, znajdowało się w nim mnóstwo zabawek dla dziecka. Pod ścianą koło okna stało drewniane łóżeczko. Lecz kiedy kobieta chciała w nim położyć niemowlaka zaczął on płakać. Kołysząc się zaczęła utulać Zuzię do snu opowiadając jej bajkę o kogutku którą znała z opowieści mamy.

Dorota właśnie kończyła robić deser miksując w blenderze maliny ,kiedy usłyszała dzwonek do drzwi - już 2 raz tego wieczoru. Poszła otworzyć, czekającemu Markowi za drzwiami.

- Cześć - przywitał się wchodząc

- No cześć - odpowiedziała przyjacielowi

- Sorry za spóźnienie ale, Czerska zatrzymała mnie na chwilę - mówiąc to przewrócił oczami.

- Nie ma sprawy - powiedział kierując sie do kuchni by dokończyć szykować słodki posiłek

Wieszając swoją czarną kurtkę zobaczył jej płaszcz. Dorota nic nie wspominała że będzie też Agata. No to teraz tylko czekać na konfrontacje - myślał. Od kąt się rozstali jeżeli można tak powiedzieć nie spotykali się już na jakiś kolacjach, miłych wyjściach. Teraz żyli osobno chociaż gdyby się bliżej przyjrzeć to zawsze tak było. On i ona, Marek i Agata, nie było żadnych ich, żadnych nas... Chciał to zmienić by móc jak dawniej rozmawiać i śmiać się z byłą wspólniczką jednak ona chyba tego nie chciała. Czuł że nadal ma żal do niego o to co się stało, w prawdzie czy miał powód by się jej dziwić. Wiedział że ją bardzo zranił, łzy w jej oczach w momencie kiedy odchodził z kancy uświadomiły mu to dobitnie.

- Ładnie pachnie, jak będziesz chciała rzucić świat pozwów, rozwodów itp. to fach masz w ręce - oznajmił wchodząc do pokoju.

- Uznam to za komplement Dębski - zaczęła się śmiać

Prawnik udał się do łazienki a po drodze zobaczył przez uchylone drzwi do niedużego pokoju jak Agata trzyma na rękach małą Zuzie.  Pomyślał że chciał by oglądać taki widok codziennie - Agata jako matka jego dzieci. Nigdy nie myślał o sobie jak o ojcu uważał wręcz że nie nadaje się na taką rolę w życiu, ale z Agatą wszytko wydawało się łatwiejsze, bo ją kochał. Wypierał się tego uczucia ale taka była prawda. Kiedy był pogrążony w wizji jak że cudownej przyszłości brunetka zdążyła położyć dziewczynkę do łóżeczka i wychodząc cicho z pokoju natknęła się na Marka. Stanęła jak wryta patrząc zdziwionymi błękitnymi oczami widząc jego osobę

- Cześć co ty tu .... - chciała zapytać niepewnie ale wszytko w jej głowie ułożyło się w logiczną całość uśmiechnęła się tylko pod nosem

- Dorota - powiedzieli jednocześnie i udali się w milczeniu do pokoju gdzie znajdowała się ich przyjaciółka