"Wszystkie moje ważne poranki" cz.I

Nie widziałem jeszcze ludzi, którzy spotkaliby się w dobrym miejscu życia.
- Marek Hłasko

- Zrobiłem śniadanie! Wstawaj bo spóźnimy się na uczelnię!
Przeciągnęła się i już miała mu odpowiedzieć, kiedy nagle zdała sobie sprawę, że głos, który usłyszała różni się nieco od głosu ukochanego. Otworzyła oczy.
- Gdzie ja do cholery jestem? – zapytała samą siebie. Pokój znajdował się na poddaszu. Nie był duży ale nadrabiał przytulnością. Zza okna słychać było poranny gwar a przez żaluzje nieśmiało przebijały się promienie słońca. Podniosła się ale czując ogromny ból głowy natychmiast z powrotem usiadła na łóżku. Postanowiła się rozejrzeć w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek do tego, gdzie jest i jak mogła się tu znaleźć. Na szafce, zaraz przy łóżku znajdowało się zdjęcie pięknej, uśmiechniętej kobiety a zaraz przy nim model motocykla. Z kolei na podłodze otwarte kodeksy mieszały się z jej ubraniami i garderobą mężczyzny. Zapewne tego, który przed chwilą ją obudził. - Kim on jest? Jak ja się tu znalazłam i… Chwila, skoro moje rzeczy są na podłodze to co ja mam na sobie? - szybko spojrzała na siebie. Duża, sporo za duża męska koszula…? – O mamo! W co ja się wpakowałam? - dopiero teraz zobaczyła, że w drzwiach do pokoju stoi mężczyzna i z rozbawieniem jej się przygląda. Zlustrowała go spojrzeniem. Długie, brązowe włosy, flanelowa koszula w kratę i wytarte dżinsy a do tego… fartuszek? – No no, przynajmniej nawet po pijaku mam dobry gust – uśmiechnęła się do siebie i powiedziała:
- Przepraszam, musiałam wczoraj nieźle narozrabiać...
- Bywało gorzej – odpowiedział z jeszcze większym uśmiechem. Widząc niezrozumienie na jej twarzy zaczął tłumaczyć: - No więc wpadłaś tu krzycząc coś o jakimś idiocie Wojtku a potem wypiłaś moje zapasy. Później poszło już dosyć szybko bo zatańczyłaś na stole i zrzuciłaś z siebie koszulkę – na to wspomnienie roześmiał się a widząc czerwieniejące policzki dziewczyny kolorem coraz bardziej przypominające jej włosy, roześmiał się jeszcze bardziej.
- Przepraszam, strasznie mi głupio… Tym bardziej, że nawet nie wiem jak się nazywasz.. – powiedziała nieśmiało, w duszy klnąc na siebie i swoje zachowanie. Czując się zażenowana tą sytuacją
- Marek Dębski, student III roku prawa, nie wiem czy mnie kojarzysz ale jestem z Tobą w grupie – uśmiechnął się podając jej rękę.
- Dorota Kowalewska. Faktycznie! Wiedziałam, że skądś Cię kojarzę! Strasznie Cię przepraszam za swoje zachowanie, pokłóciłam się wczoraj dosyć ostro z chłopakiem i…
- Wiem, wiem. Wszystko wczoraj dokładnie mi opowiedziałaś. Po szalonym tańcu, stwierdziłaś że musisz się przytulić i przykleiłaś się do mnie na resztę wieczoru…Nawet gdy w końcu udało mi się Cię położyć do łóżka, nie dałaś mi odejść.
- Ja.. Nie wiem co powiedzieć… Strasznie Ci dziękuję i przepraszam, że poznałeś mnie w taki sposób. Na co dzień jestem raczej… spokojniejsza – poczuła jak na jej policzki znów wypływa rumieniec. Nie wiedząc gdzie podziać wzrok, spojrzała na zegarek. – O matko! Zajęcia z ubezpieczeniowego zaczynają się za 20 minut a muszę jeszcze wrócić i się przebrać i.. – nie myśląc o konsekwencjach, gwałtownie wstała z łóżka i zaczęła podnosić swoje ubrania, nie przewidziała jednak, że jej wczorajsze balowanie nie zamierza dać o sobie zapomnieć tak łatwo. Nie minęła chwila a przed oczami mignęły jej mroczki. Zdążyła tylko poczuć, że nagle jej nogi odmówiły posłuszeństwa a potem już tylko ciemność..
- Halo! Dorota! Słyszysz mnie? Boże, dziewczyno proszę, otwórz oczy bo mnie Twój Wojtek ukatrupi na miejscu! – dziewczyna poczuła jak ktoś ją klepie po policzku. Uśmiechnęła się na ostatnie słowa chłopaka i powoli otworzyła oczy.
- Co się stało? – nad sobą zobaczyła zatroskaną twarz Marka, na której coraz bardziej widoczna była ulga.
- Ale mnie przestraszyłaś! Nigdy więcej już tak nie rób! Tak się rzuciłaś do tego sprzątania, że Twoja poszkodowana po wczorajszych wybrykach ruda głowa, nie wytrzymała i zemdlałaś. Wobec tego mam propozycję. O ile pamiętam, dzisiaj mamy tylko wykłady z nudnego jak flaki z olejem ubezpieczeniowego… Poproszę kumpla, wpisze nas na listę a ja tymczasem zajmę się Tobą. Co Ty na to? – chłopak zaserwował swój firmowy uśmiech numer pięć, chcąc ją zachęcić.
- Nie wiem czy to dobry pomysł, mój chłopak…
W tym momencie przypomniała sobie dlaczego się upiła i co za tym idzie, wylądowała u Marka. W jej oczach pojawiły się łzy. Marek widząc w jakim stanie jest Dorota, natychmiast usiadł obok niej na łóżku i mocno przytulił.
- Heeej, Dora.. Mogę tak do Ciebie mówić? – widząc niemrawe kiwnięcie głową mówił dalej
- Wszystko będzie dobrze. No już, proszę Cię nie płacz. Przecież Wojtek nie może być aż tak głupi, zobaczysz uwierzy Ci. Wtedy był zdenerwowany.. A teraz z pewnością Cię szuka..
Dorota tylko mocniej wtuliła się w bruneta i bez skrępowania moczyła jego koszulę. Jej ciało co chwilę drżało w spazmach rozpaczy. Dopiero kojący dotyk Marka i szeptane przez niego uspakajające słowa sprawiły, że dziewczyna uspokoiła się na tyle by móc mu odpowiedzieć.
- A co jeśli nie? Przecież ja nawet specjalnie przeprowadziłam się do niego, żebyśmy mogli spędzać więcej czasu razem a teraz? Zdradziłam go po pijaku z facetem, który teraz mnie pociesza… I pewnie nie mam już gdzie mieszkać – powiedziała łamliwym głosem.
- Hola! Wersji o zdradzie nie słyszałem, to przez to się pokłóciliście? – zapytał.
- Nie udawaj głupiego! Może i nic nie pamiętam z wczorajszego wieczoru ale potrafię jeszcze wywnioskować co nieco z rozwalonych rzeczy przy łóżku! – krzyknęła Dorota jednocześnie wybiegając z pokoju.
- Ale my… Dorota! Uspokój się proszę, przecież my nic… Dorota! – wykrzyknął za wychodzącą dziewczyną – Zrobiłem śniadanie, nie zjesz? Tylko pamiętaj, żeby się ubrać zanim wyjdziesz – powiedział, mając nadzieję, że w ten sposób przyjdzie z powrotem a mu uda się wytłumaczyć całą sytuację.
- Wiem, że próbujesz mnie pocieszyć ale przynajmniej nie kłam, proszę Cię! – powiedziała wracając do pokoju po rzeczy.
Dębski od razu złapał ją za ręce i usadził obok siebie na łóżku a widząc, że dziewczyna chce wstać, zaczął mówić:
- Dora, naprawdę, nie spaliśmy ze sobą. To znaczy.. Spaliśmy ale w jednym łóżku. Poza tym nic się nie wydarzyło! Mam tę resztkę manier by nie spać z pijanymi kobietami. Mimo wszystko wolałbym, żeby pamiętały o takich rzeczach jak noc spędzona ze mną – powiedział i puścił oczko do niej mając nadzieję, że choć trochę ją udobrucha.
- Dlaczego miałabym Ci wierzyć, hę? Znamy się zaledwie kilkanaście godzin i wiem o Tobie tylko tyle, że jesteś ze mną w grupie i lubisz motocykle – stwierdziła a po chwili dodała: - Każdy normalny facet skorzystałby z okazji, gdyby jakaś dziewczyna rozbierałaby mu się w pokoju.
- W takim razie nie jestem normalnym facetem tylko dobrze wychowanym.
- Gdzie się podziało w takim razie Twoje dobre wychowanie rano, kiedy mnie budziłeś? Gdybyś faktycznie był tak dobrze wychowany, wiedziałbyś, że nie budzi się kobiet po ciężkiej nocy z samego rana.
- Moje dobre wychowanie przeważyło bo nie chciałem żeby Ci kawa wystygła, co pewnie przez Twoją histerię już dawno się stało. Nawet kanapeczki Ci zrobiłem. Ech, miej człowieku dobre serce – westchnął nieco teatralnie a Dorocie od razu zmiękło serce. Jak mogłaby się gniewać na tego nieco wyrośniętego ale uroczego faceta, który nie dość, że ją przygarnął na noc, nie wykorzystał to nawet zrobił śniadanie?
- No już, dobra, przekonałeś mnie tymi kanapeczkami – powiedziała z uśmiechem, wstając i ciągnąc za sobą Marka. Nie zdążyli wyjść z pokoju bo nagle Dorota zatrzymała się, odwróciła się do niego i szepnęła „Dziękuję” stając na palcach i całując go w policzek.
- Do usług, moja droga. Pamiętaj, że w Dębskim zawsze masz przyjaciela! – roześmiał się i chwytając ją w pół, zaniósł do kuchni.