Szóste ;))

Miało wyjśc z charakterkiem Agatki, ale nie jestem pewna czy się udało ;)) Miłego czytania ;)

Siedziała w kawiarni, czekała na Bitnera. Nagle drzwi otworzyły się i wszedł nimi – jak zwykle poważny – mężczyzna w garniturze. Zamówił kawę i usiadł.

-Witam, pani Agato. Chciała pani ze mną rozmawiac, więc słucham.
-Chciałam tylko poinformowac, że przejmujemy kancelarię. – odpowiedziała szybko.

-Dobrze pani wie, że kancelaria jest teraz moja, a ja nie mam zamiaru jej oddawac. – mówił zdecydowanym tonem. – więc jak pani zamierza to zrobic?

-Dowiedziałam się wczoraj, że jest pan powiązany z Marczakiem, a także był pan u niego w więzieniu, kiedy przegraliśmy sprawę. Nadal pan uważa, że nic nie mogę zrobic?

Widac było, że miał chwilę zaskoczenia, ale nie pokazał tego po sobie, nadal miał minę pełną powagi.

-Nie mam pojęcia o czym pani mówi. – odparł poważnym tonem.

-Dobrze pan wie o czym mówię! – podniosła głos. – pracuje pan dla Marczaka. Powinnam iśc z tym do prokuratury. – powiedziała pewnym głosem.

-A ja mogę pozbawic pani prawa do wykonywania zawodu.

-Nie ma pan żadnych podstaw żeby mnie pozwac.

-Mam, ostatnio miałem dla pani sprawę, a pani wyjechała do Bydgoszczy. Nie wywiązała się pani z niej. Sprawa była pani, a zajął się nią mecenas Dębski. – skomentował.

-Nikt nie przyjmie pańskiego pozwu, jeśli okaże się, że jest pan powiązany z Marczakiem. – odparła pewnie.

-Przypominam pani, że zawsze coś niemiłego może stac się pani znajomym.

Agatę zamurowało, nie wiedziała co powiedziec. Bitner korzystając z jej wahania po raz kolejny przemówił.

-Do widzenia. Miłego dnia życzę. – pożegnał się i położył na stole 10-złotowy banknot.

Kobieta patrzyła długo na drzwi, którymi wyszedł. Nie mogła otrząsnąc się z szoku. Nagle rozległ się dźwięk telefonu. Na ekranie pojawił się się kontakt: dzwoni Dębski. Nie odebrała, wzięła komórkę do ręki i szybkim krokiem ruszyła w stronę samochodu.

***

Stała przy oknie i wpatrywała się w szybę, a może raczej w to co było za nią. Patrzyła na ludzi, domy, auta jadące po ulicach i myślała o słowach Bitnera zawsze coś niemiłego może stac się pani znajomym, te słowa były jak wyrok. Nie wiedziała co zrobic, idąc do prokuratury narazi Dorotę, Bartka albo Marka, a w najgorszym wypadku swojego ojca. Nie zniosłaby, jeśli coś, by im się stało. A jeśli tego nie zrobi, to Bitner na pewno złoży pozew o pozbawienie jej prawa do zawodu, a ona nie będzie potrafiła się wybronic. Miała mętlik w głowie, musiała wybierac kariera czy bliscy. Chociaż wiedziała co by zrobiła, gdyby musiała zadecydowac w tej chwili, to jednak potem nie wiedziałaby czy nie powinna raczej zrobic obu tych rzeczy naraz. W myśleniu przeszkadzał jej dźwięk komórki. W końcu postanowiła go wyciszyc. Popatrzyła na ekran, a na nim wyświetlała się wiadomośc: 39 nieodebranych połączeń od Dębski. Nie chciała z nim rozmawiac, nie chciała z nikim rozmawiac, aż nie podejmie decyzji. Wtem rozległ się dzwonek do drzwi. Podeszła niechętnie, spojrzała przez wizjer i ujrzała Marka… Nie otwierała, nie miała ochoty ani czasu by z nim rozmawiac.

-Agata, jeśli tam jesteś, błagam, otwórz. Albo chociaż powiedz, że nic Ci nie jest. Dzwonię do Ciebie od 14, a ty nie odbierasz. Martwię się… - mówił błagalnym tonem.

Agata podeszła do drzwi i otworzyła je.

-Nic mi nie jest. – popatrzyła na Marka, a on ujrzał jej zapłakane oczy.

-Agata, co się dzieje? – zapytał z troską.

-Nic. – chciała zamknąc drzwi, ale Marek utrudnił jej to wkładając między nie nogę.

-Marek, proszę Cię, idź. Nie mam ochoty rozmawiac. – powiedziała oschle.

-Najpierw powiesz mi co się stało.

-Nic Ci nie powiem, idź sobie! – podniosła głos.

Chciała podejść do okna, ale Marek chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. Przez chwilę patrzył jej w oczy , a potem delikatnie ją pocałował. Oddała pocałunek, po czym wyrwała mu się i podeszła do okna. Czuła napływające do jej oczu łzy.

-Myślę, że powinieneś już iśc. – powiedziała zdecydowanym tonem, ukrywając płacz.

-Agata, naprawdę się martwię. Nie możesz mnie tak wyrzucic. – mówił.

-Mogę i to zrobię. – odparła.

-Dobrze, wyjdę, ale najpierw powiesz mi o co chodzi. – naciskał.

Obróciła się ze spuszczoną głową, poddała się.

-O was. – wyszeptała.

-Jak to o nas?

-Nic więcej! – krzyknęła. – Spadaj!

Po czym z impetem wyrzuciła go z mieszkania. Usiadła na kanapie i zalała się łzami…

Domcia