Opowiadanie eM. "Inversum" - prolog

Nie mogę uwierzyć, że wróciłaś... Powiedzieć, że się stęskniłam, to jak nic nie powiedzieć! Z każdym dniem miałam nadzieję, że w końcu coś dla nas napiszesz - i wreszcie jest! *.* Nie chcę odbierać Wam tego cennego czasu, na czytanie, więc umieszczę moją opinię na końcu, a Was zapraszam do zgłębiania tego cuda <3

D.

Witajcie Kochani! :)

Po prawie 9 miesiącach nieobecności  - powracam!

Tak jak obiecałam w lipcu zeszłego roku - natchnięta wydarzeniami nowego sezonu, ponownie zdecydowałam się przelać kilka moich wizji na elektroniczny papier i będę zaszczycona, mogąc się nimi z Wami podzielić! :) Od ostatniej sceny 4 sezonu i "chińczykowej wizyty" strasznie (!) korciło mnie żeby coś napisać, ale jedyna realna wizja, która mi przychodziła wówczas do głowy była oparta wyłącznie na seksualnej relacji głównych bohaterów, którzy ostatecznie doszliby do wniosku, że nie mogą bez siebie żyć i wszystko musiałoby się skończyć happy-endem... co wydało mi się totalnie nie-margatowe ;) Zainspirowana i pochłonięta wydarzeniami 5 sezonu wpadłam jednak na inny pomysł, choć postaram się, aby w tekście nie zabrakło również solidnej dozy pikanterii. Całość opowiadania będzie miała nieco przewrotny charakter (stąd tytuł "Inversum"), którego sens ujawni się dopiero w samym zakończeniu. Liczę więc, że uda mi się utrzymać pewnego rodzaju napięcie, Waszą niepewność i zainteresowanie, choć co uważniejsi czytelnicy w pewnym momencie raczej się zorientują o co w tym wszystkim chodzi.

Chociaż bardzo chciałabym napisać całe opowiadanie przed końcem 5 sezonu, muszę Was lojalnie uprzedzić, że jestem w środku pisania pracy magisterskiej oraz studiowania drugiego kierunku, co niestety skutkuje permanentnym brakiem czasu, nieprzespanymi nocami i brakiem sił witalnych. Chęć pisania fan-fiction jest jednak znacznie większa, więc mam nadzieję, że uda mi się wszystko pogodzić. W razie opóźnień proszę jednak o Waszą wyrozumiałość :)

W związku ze zbliżającą się pierwszą rocznicą założenia tego bloga, poniższy prolog dedykuję adminkom - Dominice i Paulinie - w podziękowaniu za rozbudzenie we mnie (ukrytej!) pasji pisania, o której jeszcze rok temu nie miałam bladego pojęcia i za morze Waszych ciepłych słów, które dzięki Nim mogłam tutaj usłyszeć!

Pozdrawiam i zapraszam do czytania i komentowania!

Od zawsze - na zawsze
Margatowa eM.

***************************************************************

"Inversum"

Prolog,

który prologiem być nie powinien.

Było już po 22 kiedy skręcił na wąski podjazd i wyłączył silnik. Wokół panowała całkowita ciemność. Z kieszeni wyjął pomięty świstek papieru, którego treść znał już przecież na pamięć. Mimo to ponownie przeczytał tych kilka nic nieznaczących dla niego cyfr. Dotarło do niego, że nie ma pojęcia, gdzie tak naprawdę się znajduje. Od kiedy kilka godzin temu opuścił Warszawę, ślepo podążał za bezosobowym głosem nawigacji, nie zważając na to co mijał po drodze. Teraz, zgniatając w dłoni trzymany skrawek papieru, skarcił się za to w duchu. Wyszedł z samochodu i najdelikatniej jak potrafił zatrzasnął za sobą drzwi. Rozejrzał się, lustrując martwą leśną ciszę, która otaczała to miejsce.

Przez głowę przelatywały mu tysiące myśli. Miliony scenariuszy. Setki możliwych rozwiązań tej sytuacji. Niczego nie był już pewny. Wiedział, że powinien myśleć inaczej, że powinien być pewny słów, które wtedy powiedziała. Nie potrafił. A może nie chciał? Może po prostu nie chciał wracać do tego co było... do tego jak cierpiał, choć wcale nie powinien. Do tego co wykrzyczała mu w twarz, choć niczym na to nie zasłużył. Do tego co zrobiła, choć nie miała prawa decydować o tym, jak zmieni się jego życie.

- "Kim Ty do cholery jesteś?" - przeklął ją w duchu.

Zacisnął mocno szczękę i zamknął oczy, tłumiąc złość i bezsilność, która znów zaczynała go ogarniać. Najbardziej nienawidził siebie za to, że wciąż tak cholernie ją kochał. Pomimo wszystkiego co zrobiła. Pomimo tego, że go wykorzystała i bez cienia zawahania zostawiła samego ze sobą. Nie mógł zrozumieć jak po tylu miesiącach mógł wciąż kochać ją do szaleństwa, choć tak naprawdę powinien nią gardzić bezwarunkowo.

Na twarzy poczuł lodowaty powiew nocnego wiatru. Czuł jak zastyga bez ruchu. Przenikliwe zimno wdzierało się pod rozpięte poły jego ciemnego płaszcza. Podniósł głowę i spojrzał na wysokie i smukłe drzewa, które chwiejąc się pod naporem szalejącego powietrza, wyglądały jak wielki czarny mur. Ściana. Swoista zapora. Wróg, którego nie sposób pokonać... Nie był pewny czy dobrze postąpił przyjeżdżając tutaj. Postanowił jednak, że nie będzie taki jak ona. Nie złamie danego słowa. Obiecał, więc obietnicy dotrzyma. Dla własnego sumienia. Nie dla niej. I nie dla nich, bo przecież od dawna nie ma już żadnych 'ich'. Zrobi to dla siebie. Tylko i wyłącznie.

Te kilka miesięcy, które z nią przeżył wydały mu się w tym momencie tak straszliwie odległe i nierealne... Był z nią. Naprawdę z nią był. W każdym słowa tego znaczeniu. Niewiarygodne? A jednak. Od momentu, kiedy pierwszy raz ją spotkał wiedział, że jest wyjątkowa. Jedyna. Niepowtarzalna. Nieszablonowa. Od kiedy zaczął jej pożądać jego świat przewrócił się do góry nogami... Próbował. Bóg mu świadkiem, że próbował ją zdobyć. Tygodniami, miesiącami między wierszami dawał jej do zrozumienia, że ostatnie czego chce to być tylko jej wspólnikiem, znajomym czy nawet przyjacielem. Z dnia na dzień pożądał jej całej, począwszy od jej niesamowitego ciała, aż do krańców jej nieprzeniknionego umysłu. Świadomość tego, że codziennie była tak blisko i jednocześnie tak daleko, doprowadzała go do krańca zmysłów i otchłani szaleństwa. Nigdy nie zapomni zapachu jej rozgrzanej skóry, gdy pierwszy raz wyrywał jej ustom nachalny pocałunek... Do końca życia, będzie czuł jej drżące palce, które nieśmiało błądząc po jego karku, parzyły jak rozgrzany do czerwoności płomień. Ilekroć chciał, widział jej wzrok, który wówczas pytał o pozwolenie. A on, za każdym razem kiedy pozwalała mu się zbliżyć, w środku krzyczał. Niemym wrzaskiem błagał o dodatkową sekundę. O kolejną kroplę słonego potu, spływającą bezwiednie wzdłuż jego szyi. O przelotny dotyk powodujący dreszcze. O niespodziewane spojrzenie, przez które nocami wrzała jego męska krew. O jakikolwiek najdrobniejszy znak. Wciąż więc próbował... Ona jednak była niezłomna. Uparta i bezkompromisowa. Zimna i zamknięta. Niedostępna. Nieosiągalna. W odpowiedzi zaczął zachowywać się jak gówniarz, rozkapryszony małolat, który nie dostał wymarzonej zabawki. Zgryźliwy i gburowaty. Obrażony na cały świat. Opryskliwy zewnątrz, choć w środku wciąż niezmiennie błagał o uczucie. Za wszelką cenę nie pozwolił nikomu tego po sobie poznać.

Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko... Gdy zrozumiał jak cenne jest życie i chciał ją odzyskać, dowiedział się, że ją traci. A przecież była jego. Tylko jego. Nie potrafił pogodzić się z porażką. Musiał coś zrobić. Podjął więc decyzję - zawalczył i udało się. Wygrał wtedy ze sobą, a ona okazała się najlepszą nagrodą. Jego bezcennym trofeum.

- "Przegrany zwycięzca" - pomyślał teraz z grymasem na twarzy.

Wtedy pozwoliła się kochać. Początkowo niepewnie, z pewną dozą uprzedzenia, by w końcu łapczywie i zachłannie zatracać się coraz częściej w jego ramionach. Jego odrodzone pożądanie wzmogło się w dwójnasób, obdarowując ją co noc milionem żarliwych pocałunków odciśniętych piętnem na jej gładkim ciele. Chłonęła każdą dozę jego uczucia, z czasem dając coraz więcej w zamian. Uwielbiał kiedy leżała obok niego z głową na jego piersi, drażniąc końcówkami swoich długich palców jego wrażliwy tors. Pomimo tylu wspólnych chwil, jej dotyk nigdy nie przestał być palący. Był od niego całkowicie uzależniony, tak samo jak od jej wąskich ust, które potrafiły oddechem pieścić jego twarz i szeptać mu do ucha słowa, które za każdym razem doprowadzały go do ekstazy...

Ponowny powiew wiatru przywrócił go do nieznośnej świadomości. Poczuł, że jest już tym wszystkim zmęczony. Patrząc w niezłomną ciemność poczuł niemal fizyczny ból, który zaczął ogarniać całe jego ciało. Mrowienie w stopach, kolana uginające się pod ciężarem jego własnego ciała. Bezwładne ręce, które stanowiły dodatkowy balast. Tak bardzo był już tym wszystkim zmęczony...

Mobilizując reszki pozostałych sił, zapiął płaszcz i niepewnym krokiem ruszył w kierunku, ledwie widocznego na tle czarnych drzew, samotnie stojącego małego budynku. Nie świeciło się w nim żadne światło. Nie dostrzegł też żadnego znaku, że ktokolwiek może znajdować się w środku. Chrzęst deptanego pod stopami żwiru ucichł, gdy Dębski zatrzymał się na przeciw starych drzwi. Poniósł rękę, aby zapukać. Zanim to zrobił opuścił ją jednak i znów stał w ciszy patrząc w ciemną drewnianą taflę. To miejsce go przerażało. Wyglądało jak martwy koniec świata, który za chwilę stanie się jego wyrocznią. Wiedział, że w środku czeka rozwiązanie. Nie wiedział tylko czy chce je poznać. Gdzieś w środku tliła się w nim jeszcze iskra wiary. Wiedział, że jest głupcem. Naiwnym, który pomimo wszystko wciąż wierzy w cud...

Zanim zdążył ponownie podnieść rękę usłyszał ciche skrzypnięcie i drzwi otworzyły się na centymetr. Zdecydowanym ruchem wszedł do środka i zamknął je za sobą. W nikłym płomieniu świecy dostrzegł kobietę o podkrążonych oczach i drżących dłoniach.

- Agata?

Brunetka podniosła swoją twarz i zbliżyła się do niego. Jej wzrok sparaliżował go doszczętnie. Nie był w stanie ocenić co za chwilę się wydarzy. Patrząc na nią poczuł jednak znajomą kroplę potu, która zniknęła gdzieś za kołnierzem jego koszuli. Zobaczył jej wyciągniętą dłoń. Choć jeszcze go nie dotknęła, już na odległość poczuł, że jej skóra znów go oparzy.

Kiedyś myślał, że najgorsza w życiu jest niewiedza.

Teraz wiedział, że to nieprawda.

Najgorsza jest ta cholerna niepewność...

__________________

Na początku ogromnie dziękuję za dedykację, jest mi niezmiernie miło <3 To opowiadanie jest tak niesamowicie intrygujące. Nie wiem dlaczego, nie wiem jak... Ale chcę więcej! <3 Twoje opisy po prostu rozwalają mój system emocjonalny. Nagle cała radość jakoś wyparowała, a mi brak słów, żeby opisać to, co czuję. Tak jak Marek w opowiadaniu, tak ja teraz nie jestem niczego pewna. Ale to było takie epickie! *.* Nawet nie wyobrażasz sobie, jak się cieszę, że wróciłaś <3 Z ogromną niecierpliwością czekam na ciąg dalszy - a może powinnam powiedzieć: na pierwszy rozdział? - bo ostatnia scena, ostatnie zdanie, to wszystko jest takie doskonałe <3 A w mojej głowie powstają coraz to nowsze pytania o fabułę tego opowiadania :) Jeszcze raz dziękuję za dedykację! ;*

D.