"Jak ja sobie w życiu dawałam radę, zanim ciebie poznałam" - po odcinku 9 :)

No i skończyła się sielanka... Nie wiem czemu, ale wciąż mam wrażenie, że te wcześniejsze odcinki były jedynie snem i zaraz obudzę się 4 marca – przed premierą.

To naprawdę był odcinek z cyklu: „jak rozwalić system emocjonalny widza”. Czuję się totalnie, doszczętnie zniszczona. Płakałam przy końcowej scenie, a potem nie mogłam spać w nocy – i teraz sama nie wiem dlaczego.

Na początku Gdańsk – w którym gościła Paula, kiedy kręcili :) – razem z Agatą i Dorotą. Sprawa była bardzo fajna, wciągnęła mnie. Początkowo nie mogłam zrozumieć ostatnich słów żony Wielochy, ale później jakoś udało mi się to uporządkować :)

Maria i jej przeniesienie. Widać, że Marek się zmartwił. Przecież wiele jej zawdzięcza, Agata również.

Dalej drążą sprawę, a raczej wszystko co się na nią składa, Jadwigi. Hubert, Prospectrum, zapewne mafia i inne przekrętne „firmy”. Czyli historia, które potowarzyszy nam do ostatniego odcinka.

Dorota, Wojtek, Tuliński i jego żona. Już wiadomo, że będzie romans. Pytanie tylko, czy małżeństwo Gawron się rozpadnie?

No i Margata. Właściwie teraz to już Marek i Agata. Przeskok z bardzo dobrze na bardzo źle. Szybki. Gwałtowny. Smutny. I właściwie nie wiem, na kogo mam się gniewać. Obie sceny z nimi w samochodzie były boskie. Te uśmiechy, spojrzenia – no jak mogłoby być po czymś takim źle? A jednak… Byłam zła na Marka, bo zjebał to. Bez żadnych wątpliwości zawiódł zaufanie Agaty. Jeszcze ten Hubert i jego: „Mam nadzieję, że nie zrobisz nic głupiego”... Zirytowałam się. Ale jak patrzyłam na nich, na te praktycznie załzawione oczy i ten wzrok, to serce mi się łamało na pół. Dębski zadzwonił do Doroty, a Agata… ona tak tęsknie patrzyła na telefon i zastanawiała się: „dlaczego nie zadzwonił do mnie?” (Ale chwila, chwila, ja tak za tą Agatą – no, bo bez wątpienia Dębski zawalił, ale przecież ona też głucha na wszystko -.- Marek się stara. Pomaga, chce na drinka zaprosić, zabiera ją do Zambrowa… Teraz jak słyszę jej odmowę: „innym razem”, to mi się ciśnie na usta: „innego razu już nie będzie” – tfu! odpukać… Oboje winni, sami sobie życie utrudniają.) I ostatnia scena. Czuję się rozbita emocjonalnie. Maluśkie kawałeczki, nie mogę się pozbierać. Przyszła, zapewne chciała się pogodzić, a tutaj taka niespodzianka. Jej spojrzenie – no płaczę i nie mogę przestać. Cały czas mam wrażenie, że nie odezwała się, bo bała się, że głos się jej załamie. Rozsypka. To było w takim starym, dobrym, Margatowym stylu. I chyba potrzebowałam takiego otrzęsienia, ale O GOD! myślę, że to za chwilę jakoś się rozwiąże, prawda? Już nie ufam sobie, miałam nadzieję, że będzie dobrze i kicha.

Zapowiedzi nie było i chyba dobrze. Zeżre mnie coś od środka do następnego wtorku, ale jakoś przetrzymam. I pewnie odcinek znowu mnie załamie…

Piosenki: MISTRZOSTWO! Dawno nie było tak dobrze dobranych tytułów, więc teraz muszę wymienić te dwie, które chodzą mi wciąż po głowie. Słowa są idealne.

I Feel Alive - Joel Dean, Shaina Zaid

Heart pounding - Karolina Kozak feat Dawid Podsiadło

Infinite - Epic Pop 

Prawo Agaty 5 odc.9

D.