Człowieczy los cz.3

 Fajnie, fajnie, fajnie <3 I ciekawie, i smutno, i w ogóle jakoś tak fajnie <3 Scena z restauracją była świetna, a końcówka jest bardzo intrygująca, ale i tak czuję, że to nie jest Marek. To by było za proste ;c No nic, czekam na więcej! 

Miłego czytania! :) 

D.

Heloł wszystkim!

Trochę długo zajęło mi pisanie tej części, ale no cóż… Ufam, że wam się spodoba. Jest ona dużo krótsza od poprzednich lecz następna na pewno będzie dłuższa. :)

Na wstępie chciałabym was również przeprosić za wszelakie błędy (oczywiście sprawdzałam, ale mogło się kilka pomyłek jeszcze zaplątać) i prosić o wyrozumiałość, ponieważ jestem mocno przeziębiona i jakość tego opa pewnie będzie gorsza od poprzednich.

P.S.

Pod ostatnią częścią na tym blogu nie pojawił się żaden komentarz. Zastanawiam się, czy to jakiś znak… Mam pisać to opowiadanie dalej? Może chciałybyście abym coś zmieniła?

Zwyczajowo: miłego czytania i czekam na komentarze :*

Część 3

***

„Minął letniej nocy sen,

Urok rozwiał się jak dym,

I tylko jedno wiem,

Że źle mi z tym…”

Agata powoli podniosła słuchawkę i przyłożyła ją do ucha.

- Halo? – w nieumeblowanym do końca mieszkaniu rozniósł się jej głos.

- Dobry wieczór pani mecenas. Dzwonię, aby spytać, czy pani decyzja w sprawie naszego zapoznawczego spotkania jest ostateczna? Skoro w najbliższym czasie będziemy razem pracować, może lepiej byłoby wiedzieć o sobie coś więcej? – wyraźnie czuła, że nowy współpracownik specjalnie moduluje swój głos, aby brzmiał bardziej uwodzicielsko.

- A skąd ma pan mój numer? – zapytała zdziwiona.

- Pani mecenas, chyba nie muszę pani tłumaczyć w jaki sposób zdobywa się takie rzeczy. – odpowiedział rozbawiony jej pytaniem. Agata otworzyła usta aby powiedzieć, że jednak zmieniła zdanie lecz w tym samym momencie, jednak sama nie umiała powiedzieć dlaczego, oczami wyobraźni zobaczyła Marka. Poczuła, że gdyby zgodziła się na spotkanie z Michałem, to w jakimś stopniu byłaby nie fair w stosunku do poprzedniego wspólnika. Tak więc, ku rozczarowaniu krakowskiego mecenasa, ten wieczór spędziła sama.

***

Jakiś czas później…

To dziwne, ale pomimo, że mieszkała w Krakowie już ponad miesiąc, wciąż nie mogła powiedzieć, że czuje się tutaj jak w domu. Gdyby nie przyjaciele z kancelarii, którzy starali się jej umilić pobyt tutaj, już dawno byłaby w trakcie pakowania, bądź wróciłaby do Warszawy, czy Bydgoszczy. Jednak to wszystko jej nie wystarczało. Tak jak każda kobieta, tak i ona potrzebowała kogoś, kto się nią zaopiekuje, kto otoczy ja swoim silnym ramieniem, kto po prostu będzie przy niej. Jednak póki co, starała się nie okazywać swoich smutków przy innych. Starała się być, tak jak zawsze potrafiła, silną, niezależną i odważną kobietą.

***

Kiedy rano wchodziła do kancelarii, Michał, jak zwykle, jako pierwszy próbował zwrócić na siebie uwagę atrakcyjnej koleżanki.

- Dzień dobry pani mecenas. – na jego twarzy widniał szeroki uśmiech.

- Witam pana mecenasa. – odparła rozbawiona. – Jakież to ważne dokumenty ma pan dzisiaj dla mnie? A może są jakieś listy do mnie?

- Dzisiaj… - powiedział pod nosem i zaczął przeszukiwać kartki leżące na biurku Leny. – Dzisiaj chyba nic. – poprawił sobie krawat i poszedł do swojego gabinetu.

***

„Chociaż runął Ci świat,

wiosna przyjdzie i tak…”

Szedł powoli, zrezygnowany. Po raz kolejny przyjechał na weekend do Krakowa, lecz nie miał pojęcia gdzie mogła być. Stracił już prawie całą nadzieję. Nie odbierała od niego połączeń. Chociaż może to i dobrze? Co miałby jej powiedzieć? Przecież wszystkie słowa, które miały pomiędzy nimi paść, ujrzały światło dzienne tego okropnego wieczora, pod jej kamienicą. Przynajmniej tak mu się wydawało. Włóczył się bezczynnie i pomimo spadających na niego ogromnych kropel deszczu nie rozłożył trzymanego przez niego w ręce parasola. W konsekwencji szedł więc cały mokry lecz zdawał się tego nie zauważać. Szedł po prostu do… Nie. Szedł bez celu, bez nadziei, bez wiary w to, że będzie wreszcie w jego życiu coś, czego nie będzie można nazwać porażką, co się w nią nie zmieni. W tym momencie jakby ‘ulotnił się’ z niego dawny Marek. Nie był pewnym siebie, zawsze wesołym, zadufanym w sobie bufonem, lecz zagubionym, zawiedzonym życiem, przygnębionym wrakiem tamtego człowieka.

***

 „ Ty przyszłaś jak pierwsza letnia noc

I wniosłaś pogodę w me dni,

Więc każdy odkryty szczęścia ląd imieniem zwałem twym…”

Jak zawsze, kiedy był w Krakowie, miał się spotkać z bratem.  Umówili się w tej samej restauracji co ostatnio, przy ulicy św. Anny. Kiedy otrzymali zamówione posiłki, Marek zapytał:

- Widziałeś Agatę? Może ją spotkałeś? – jego oczy były pełne tęsknoty, a spojrzenie wyczekujące odpowiedzi. Zależało mu aby się z nią spotkać, ponieważ miał nadzieję, że uda mu się ją namówić do powrotu do Warszawy, do kancelarii. Od kiedy ona i Dorota wyjechały, zostali sami we czwórkę: on, Bartek, Aniela i ich miłość.

- Niestety, nie widziałem, jej do tej pory, ale wiem gdzie pracuje. – odparł Robert ze stoickim spokojem.

- Jak to? Skąd?! – Marek o mały włos nie udławił się wziętym właśnie do ust kęsem.

- Z Internetu. A ty nie sprawdzałeś? – zapytał wciąż nadzwyczaj spokojnie. Oczywiście Marek nie pomyślał o tak banalnym kroku. Przyjeżdżał tutaj w każdy piątek od razu po pracy i chodził po centrum Krakowa jak idiota. Czemu mu to do głowy wcześniej nie wpadło? – Agata pracuje w kancelarii na św. Anny. Tutaj, na drugim końcu tej ulicy. Wiesz gdzie? – stoicki spokój brata w tak ważnej dla niego sprawie zaczynał go powoli doprowadzać do szewskiej pasji.

-  Wiem, wiem gdzie… - odparł zamyślony, odruchowo spoglądając na zegarek. „Cholera, już po dziesiątej… Za późno. O tej porze na pewno już nie pracuje. Nawet ona.” Pomyślał Marek odruchowo spoglądając na zegarek. Robert jakby odczytując jego myśli powiedział łagodnie:

- Spróbuj za tydzień. Jutro i tak nic nie zdziałasz, bo będzie niedziela. Albo przyjedź w poniedziałek po pracy, jeśli zdążysz.

- Nie. Zostanę w Krakowie do poniedziałku i załatwię to wszystko jak należy. – tak zdeterminowanego brata Robert jeszcze nie widział. Jednak uśmiechnął się w duchu, widząc stan Marka.

***

„To co dał nam świat, niespodzianie zabrał los.

Dobre chwile skradł niosąc w zamian bagaż zwykłych trosk.

To co dał nam świat, to odeszło z biegiem lat…”

            W tym samym czasie, kilkadziesiąt metrów dalej, wbrew przypuszczeniom mecenasa Dębskiego, drobna brunetka wychodziła z kamienicy numer 9 obładowana mnóstwem dokumentów. Chciała żeby ten dzień w końcu dobiegł końca. Dwie przegrane rozprawy, pięciu natarczywych klientów, a jutrzejszy dzień również nie zapowiadał się kolorowo. Ziewnęła przeciągle i postanowiła jeszcze coś zjeść. Jako, że ostatnio bardzo polubiła lokal na drugim końcu ulicy, właśnie tam postanowiła zjeść kolację. Szybko wsadziła wszystkie dokumenty do samochodu i pospiesznie  udała się w stronę lokalu. Gdy weszła do pomieszczenia i zajęła swoje ulubione miejsce przy oknie, usłyszała znajomy głos. Zamarła. Odwróciła głowę lekko prawo. Po raz kolejny w tak krótkim czasie, jej serce z jednej strony przestało wybijać swój rytm, lecz równocześnie poczuła jak gdyby miało się zaraz wydrzeć z jej piersi, bo zaczęło bić jak szalone. To był naprawdę on. Siedział prawie obok niej. Dosłownie dwa stoliki w prawo. Obróciła się w jego stronę jeszcze raz i dostrzegła, że jest jakiś dziwnie przygnębiony – jak nie on. Rozmawia z bratem. Szybko odwróciła głowę, lecz w tym samym momencie poczuła ogromne ciepło rozchodzące się po jej policzkach. Wyjęła telefon z torby, spojrzała na swoje odbicie i skrzywiła się. Była cała zarumieniona. Nawet gdyby użyła mocnego różu, nie uzyskałaby tak wyraźnego efektu. Odłożyła telefon i przyłożyła chłodne dłonie do rozgrzanych policzków.

- Co pani podać? – zapytał kelner. Agata poprosiła o kartę, lecz jak pech chciał, że odbierając ją z rąk młodego mężczyzny, wypadła jej ona z rąk. Upadła na ziemię. Kilka osób obejrzało się w jej stronę. Zawstydzona wybąkała: „Przepraszam” i obejrzała się dookoła siebie. Chciała sprawdzić, czy Marek też zwrócił uwagę na to zajście. Na jej nieszczęście ich spojrzenia spotkały się. Jej oczy – przerażone, zdezorientowane i jego – zaskoczone i… niezmiernie szczęśliwe. Nie czekając na jego reakcję, wstała i w pośpiechu zakładając płaszcz – wybiegła.

Wybiegł za nią na ulicę. Nie dbał o to, że wiał wiatr, a on ma na sobie tylko koszulę i marynarkę.

- Agata! – zawołał. Nie odpowiedziała. Ze łzami płynącymi z oczu biegła przed siebie. „Byle dobiec do samochodu” myślała. Ruszył za nią. Miał nad nią sporą przewagę, ponieważ nie miał wysokich obcasów. Po chwili dobiegł do niej i złapał ją za rękę.

- Agata. – powtórzył. – Dlaczego? – patrzył na nią błagalnym wzrokiem, jednak z jej oczu wciąż płynęły strumienie łez. – Po co to zrobiłaś? – wciąż nie odpowiadała. – Powiedz coś.

- Puść mnie. – wyszeptała.

- Proszę. Czy teraz mi odpowiesz? – spytał siląc się na spokój. Brunetka popatrzyła się w jego oczy, odwróciła się i pobiegła w stronę samochodu.

***

„ A bywa tak i tak…

Nie zawsze szczęście się w życiu ma,

Jak czegoś brak to brak…”

            Kiedy dojechała pod dom już nie płakała. Nie umiała tego wytłumaczyć, zresztą tak jak wielu rzeczy mających ostatnio miejsce w jej życiu. Właściwie to przed czym ona uciekała? Przed Markiem? Przecież byli przyjaciółmi. Nie wiele myśląc, włączyła komputer i połączyła się z Dorotą przez skype’a.

- Cześć kochana! – usłyszała z głośników.

- Cześć. Co tam u ciebie?

- U mnie wszystko dobrze. A tobie co się znowu stało? – FBI od razu wyczuło stan przyjaciółki.

- Mnie? Nic, nic. – pociągnęła nosem.

- Agata nie denerwuj mnie, bo zadzwonię do Marka, żeby wszystko opowiedział. – powiedziała przebiegle.

- Co?! A ty skąd wiesz? Zadzwonił do Ciebie?

- Czyli to prawda. Popatrz, a rodzice namawiali mnie, żebym została jakimś śledczym na policji, czy coś, ale ich nie posłuchałam.

- Ale nadal nie wiem skąd ty wiesz o dzisiejszym incydencie z Markiem.

- Ja z nikąd nie wiem. Strzelałam. – wzruszyła ramionami jak gdyby rozwiązywanie tego typu zagadek było jej chlebem powszednim.

- Wiesz co… Jesteś okropna. – Agata udała obrażoną.

- Przestań się dąsać i lepiej powiedz o co poszło tym razem. Lepiej ty mi powiedz, bo zadzwonię do Marka i jego wersja wydarzeń będzie pierwsza.

- Ale co mam Ci powiedzieć? Że prawie poprosił mnie o to, żebym z nim była, a ja odmówiłam i postanowiłam przenieść się do Krakowa, a dzisiaj spotkałam go w restauracji?

- Agata, ty nie mówisz poważnie? – w jej głosie słychać było prawie przerażenie.

- Mówię. – odparła.

- Matko kochana! Czy wyście oboje powariowali? – rudowłosa załamała ręce.

- Nie… Nie wiem… Może…

            Tymczasem w jednym z krakowskich hoteli, warszawski mecenas był na skraju załamania. Znowu ją stracił, znowu przez własną głupotę, znowu zapomniał jak trzeba  do niej podchodzić.

***

            Niedzielny poranek upłynął jej wspaniale. Najpierw długa kąpiel, potem obfite śniadanie, dobra kawa, a na zwieńczenie cudownego początku stosik akt do spraw w tym tygodniu.

Kiedy była ‘zaledwie’ w połowie czytania wszystkich akt, zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz: ‘Michał’.

- No cześć. Co się stało?

- Nic. Nic się nie stało, tylko chciałem się zapytać, czy zjesz dzisiaj ze mną i z Leną obiad, bo Wanda nie może przyjść.

- Mam sporo pracy… No nie wiem… - wahała się.

- Nie przesadzaj. Praca to nie wszystko. – namawiał ją.

- No dobrze. A gdzie?

- Przyjadę, to znaczy przyjedziemy po ciebie.

- Dobrze. W takim razie za dwadzieścia minut będę gotowa.

            Podjechali do jednej z ich ulubionych knajpek na obrzeżach Rynku. Kiedy otrzymali już zamówienia, Lena zapytała:

- Jak ci się u nas pracuje?

- Przyjemnie i na pewno zupełnie inaczej niż w Warszawie. – „Tutaj brakuje tego czegoś” dodała sobie w myślach.

- To ty pracowałaś w Warszawie? – zaciekawił się Michał. – Czemu nigdy nam o tym nie mówiłaś.

- Nie pytaliście, a poza tym… Czy to ważne? – udawała obojętny ton, jednak aktorką była tak dobrą jak umysłem ścisłym.

- Ważne. Bardzo nawet. Skoro mamy z sobą pracować, to musimy się bardzo dobrze poznać. Najpierw ty opowiesz nam swoją historię, a my postaramy się nie pozostać dłużni. To jak?

Tak więc podczas następnej godziny poznali, w wielkim skrócie, historię mecenas Agaty Przybysz. Oczywiście, pominęła ona nieszczęśliwy koniec jej pracy w Pro Spectrum, tłumacząc swoje odejście propozycją przyjaciółki w sprawie założenia kancelarii. Nie wspominała też o dalszych problemach z mafią Marczaka. Dlaczego? Po prostu nie było to nic, czym mogłaby się pochwalić, poza tym nie znała swoich nowych współpracowników na tyle, żeby opowiadać im takie historie. Z kolei Michał i Lena nie szczędzili jej szczegółów swojego życiorysu. Właściwie, po tej rozmowie mogłaby odpowiedzieć na każde pytanie dotyczące ich życiorysu. Jeśli jednak Agata myślała, że nowi koledzy nie zadadzą jej krępującego pytania – myliła się. Kiedy podziękowała im za miłe popołudnie i chciała wyjść, Lena zatrzymała ją i zapytała:

- Ale skoro w Warszawie było ci tak dobrze, to czemu przyjechałaś tutaj?

- To dłuższa historia. Nie ma się czym chwalić. Przepraszam. Muszę już iść. Mam mnóstwo pracy. – położyła pieniądze za obiad na stole i wstała.

- Ale nie masz samochodu. Odwiozę Cię. – zaoferował Michał.

- Nie trzeba. Poradzę sobie. Do zobaczenia jutro. - podała ręce kolegom i wyszła.

            Na zewnątrz wiał silny wiatr. Poprawiła czapkę i szalik, i skierowała się w stronę Rynku. Zastanawiała się nad pytaniem, które zadała jej Lena. Tak dobrze tam co prawda nie było, ale jednak życie nie zawsze jest takie jakie chcielibyśmy, żeby było. „Właśnie, czemu? Czemu wyjechała?” zadała sobie to pytanie jeszcze raz w myślach. Nawet sama przed sobą nie umiała odpowiedzieć na to pytanie. Dlatego, że przestraszyła się zachowania Marka? Dlatego, że miała nadzieję, że mafia Marczaka dała sobie z nią spokój i w Krakowie jej nie znajdą? Szła teraz ulicą Szpitalną. Przeszła obok Teatru Słowackiego i kierowała się dalej w stronę Kościoła Mariackiego. W pewnym momencie usłyszała, że ktoś wymawia jej imię. Odwróciła się. Zobaczyła Roberta. Mężczyzna podszedł do niej.

- Dzień dobry. – przywitał się. Kobieta podała mu rękę, uśmiechnęła się nawet lekko, jednak milczała. – Nie chciałbym okazać się natrętny, ale powinniście się spotkać. Jak normalni ludzie. Wytłumaczyć sobie wszystko. On bardzo na to liczy. – powiedział łagodnie.

- Wiem. – odparła. – Ale ja na to nie liczę. Możesz mu to przekazać. Przepraszam, muszę już iść. Do widzenia.

***

W poniedziałek rano, z kawą w ręce i jak zwykle obładowana do kancelarii weszła Agata.

- Agata, mogę Cię prosić do siebie? – zapytała.

- Jasne.

Kiedy weszły do gabinetu blondynki, zaciekawiona Agata zapytała o co chodzi.

- Ostatnimi czasy mamy coraz więcej klientów i nie wyrabiamy ze wszystkim. Chciałam..

- Spokojnie, wezmę nadgodziny, poza tym można dać łatwiejsze sprawy Lenie. – przerwała jej.

- Nie. Nie o to chodzi. Zawsze za wszelką cenę unikałam tego typu rozwiązań, zresztą pamiętasz to pewnie jeszcze ze studiów. – brunetka przytaknęła. – Lenie też nie chcę póki co powierzać tego typu spraw, ponieważ ma zerowe doświadczenie, a kancelaria nie może sobie pozwolić na jakieś wpadki, bo właśnie w tym momencie mamy otwartą drogę, żeby wypłynąć do tak zwanych wyższych sfer.

- Więc co proponujesz?

- Myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie zatrudnienie jakiegoś dobrego prawnika, który będzie mógł wziąć więcej trudniejszych spraw. On zarobi, a i my będziemy mieli więcej wolnego czasu.

- A nie uderzy to w nasz budżet za bardzo?

- Nie. Według moich obliczeń powinniśmy na tym nawet trochę zyskać. Zwłaszcza, że pomimo swojego prestiżu nie chce wziąć odpowiedniej kwoty. To naprawdę porządny człowiek.

- Czyli już kogoś znalazłaś?

- Tak. Kilka dni temu zamieściłam ogłoszenie w Internecie.

- No tak.. Mówiłaś przecież. Tylko… dlaczego akurat ze mną uzgadniasz takie sprawy?

- Ponieważ jesteś moją przyjaciółką ze studiów, a poza tym ten pan...

- O, pan. – Agata uśmiechnęła się do niej znacząco.

- Tak, pan. I tutaj cię zaskoczę. Uzgadniam to z tobą, ponieważ ten pan miałby gabinet obok ciebie. – teraz Wanda uśmiechnęła się zawadiacko do brunetki. – A po drugie ten pan chce tu pracować ze względu na Ciebie. I co teraz powiesz? – zakończyła z satysfakcją w głosie.

Agatę kolokwialnie mówiąc: zatkało. Jakiś facet chce pracować w tej kancelarii ze względu na nią? Co to za szopka? Według Wandy to porządny człowiek. Super. Bitner przy pierwszym spotkaniu też mógł się wydać sympatycznym człowiekiem. Jaki facet? Przed oczami przeleciały jej wszystkie przykre historie związane z tą właśnie feralną mafią. „Czy to będzie się za mną ciągnęło do końca życia?” pomyślała.

- A jak on się nazywa? – zaciekawiła się niby mimochodem.

- Tego niestety nie mogę Ci powiedzieć. Chce Ci zrobić niespodziankę.

- Wanda, posłuchaj, ja to po prostu muszę wiedzieć. Proszę.

- Niestety…

- No dobra. I tak ty tutaj rządzisz. Ja muszę iść. Mam klienta. – podniosła się z fotela i skierowała w stronę drzwi.

 ***

            Od samego ranka czuła, że tego dnia wydarzy się coś dziwnego, niezwykłego, a wręcz przełomowego. Głównym powodem jej przypuszczeń było pojawienie się pierwszego śniegu. Reszta pozostanie jej słodką tajemnicą.

Po spotkaniu z klientem, poszła zrobić sobie kolejną kawę na rozbudzenie. Wyszła do holu i zaniemówiła.  Jej oczom ukazała się ostatnia osoba, której mogłaby się tutaj spodziewać. Patrzyła na niego zdziwiona i zmieszana, a on – również wielce zmieszany mierzył ją ciepłym, czułym spojrzeniem. Agata była oszołomiona. Nie. Była jakby we śnie. On? Tutaj? Skąd? Jak? Po jej głowie wirowały miliony pytań nie znajdujących odpowiedzi. To, co czuła w tym momencie było nie do opisania. Z jednej strony ucieszyła się na jego widok, a z drugiej – ta nieustanna niepewność, która jej towarzyszyła zawsze i wszędzie była nie do zniesienia. 

Daisy