Opowiadanie M. cz.2

Bardzo wcześnie, bo dokładnie o 5:42 Markowi zadzwonił budzik. Otworzył oczy i przez chwile zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego gdzie się znajduje dopóki nie spojrzał w stronę Agaty przytulonej do ściany i owiniętej pościelą tak szczelnie, że ledwo dało się ją dostrzec. Wyłączył szybko budzik, położył telefon na klatce piersiowej i uśmiechał się do sufitu. W głowie miał milion myśli, które przeszywały jego obie półkule mózgowe. Nie nadążał za nimi, aczkolwiek uśmiech nie schodził mu z ust, więc można wnioskować, że były to dobre myśli. Przeciągnął się, jeszcze raz spojrzał na Agatę, przysunął się bliżej, odgarnął włosy z jej twarzy i lekko musnął ją w czoło. Jak najszybciej się ubrał i zbiegł na dół po świeże pieczywo. Przygotował kanapki najlepiej jak potrafił, wiedział, że Agata uwielbia wszystko co czekoladowe, więc nie szczędził jej Nutelli, na koniec zaparzył kawę i wszystko ułożone starannie na tacy postawił obok łóżka. Na koniec na kawałku kartki napisał „Miłego dnia, pani Mecenas. Widzimy się w kancelarii. Powodzenia na rozprawie. Dębski.” i udał się do swojego mieszkania. Był w tak dobrym humorze, że nawet nie przeszkadzała mu świadomość, że zdradził Marie. Kobietę, z którą jest, która czeka na niego w jego mieszkaniu, która ostatniej nocy nagrała się 5 razy na jego sekretarkę.

Agata obudziła się przed budzikiem. Zobaczyła, że Marka nie ma i poczuła swego rodzaju ulgę. Zorientowała się, że jest naga i w jeden chwili poczuła skrępowanie mimo, iż w mieszkaniu znajdowała się sama. Spojrzała na stojące na stoliku śniadanie i małą karteczkę przy filiżance kawy. Uśmiechnęła się, przegryzła wargę i bezwładnie położyła się na poduszce. Była szczęśliwa jak nigdy dotąd, a jednocześnie okropnie przerażona dzisiejszym dniem.

Standardowo sprawę Agata wygrała. Chcąc jak najbardziej przedłużyć godzinę powrotu do kancelarii byleby nie spotkać Marka udała się na kawę do kawiarni niedaleko sądu. Podeszła do baru, zamówiła croissant’a i cappuccino i rozejrzała się po knajpie za wolnym miejscem. Stanęła jak wryta. Przy stoliku zaraz obok okna siedział Marek z Marią, jedli śniadanie, pili kawę i na pewno nie wyglądali jak para, która właśnie się rozstaje. Marek zauważył ją i dyskretnie pomachał. Natychmiast odwróciła się Maria, która ze szczerym uśmiechem zawołała Agatę, żeby podeszła do ich stolika. Agata widząc Marka siedzącego jak na szpilkach grzecznie podziękowała, aczkolwiek odmówiła tłumacząc się przygotowaniem do następnej rozprawy. Spuściła głowę i nie patrząc na wspólnika usiadła przy stoliku najbardziej oddalonym od „zakochanych”. Zupełnie nie zastanawiając się nad tym co robi wyciągnęła teczkę i zaczęła przeglądać niepotrzebne już akta. Nie miała przecież już żadnej sprawy tylko dwa spotkania z klientami. W jeden chwili odeszła jej ochota na jedzenie, a do oczu napłynęły łzy. Miała ogromne nerwy, ale chyba przede wszystkim na siebie. „Czego ja się spodziewałam? Przecież niczego mi nie obiecywał. Aleee, jeśli myśli, że dam się wciągnąć w jakiś pusty romans to się bardzo myli.” Mrugnęła oczami, przytrzymała łzy, zrobiła dwa łyki kawy i nie patrząc w ich stronę wyszła z kawiarni.

Weszła spokojnie do kancelarii, w której było dziwnie tłoczno. Na kanapie siedziało młode małżeństwo, które od początku deklarowało, że są klientami mecenasa Dębskiego i nikomu innemu nie powierzą swoich problemów, mimo iż Marek spóźniał się już jakieś 45 minut. Przy stoliku Bartka stała atrakcyjna, wysoka brunetka. Stojąc tyłem łudząco przypominała Agatę. Jak reszta klientów również pytała o Dębskiego, chciała uzyskać jego numer telefonu bo jak to określiła „jest to sprawa prywatna”. Agata przywitała się miło, ale słysząc ciągle nazwisko „Dębski” przekręciła oczami i zamknęła się gabinecie. Nie minęło 5 minut i zobaczyła przez szklane drzwi, że kompetentny i rozchwytywany Marek przyjmował pierwszych klientów. Spokojnie pisała swoje zaległe apelacje gdy do jej gabinetu bez pukania wszedł wspólnik z gabinetu obok. Podniosła na niego wzrok, ale nic nie mówiąc szybko wróciła do pisania.

- Agata, chyba się mnie nie wstydzisz? – zapytał przekornie Dębski i usiadł na fotelu zaraz naprzeciwko Agaty.

- Skąd takie wnioski? – zapytała od niechcenia Agata nie podnosząc wzroku na Marka. Dębski zmrużył oczy, przez chwilę przyglądał się wspólniczce nie wiedząc co odpowiedzieć.

- Mam rozumieć, że to co wydarzyło się wczoraj zupełnie nic dla Ciebie nie znaczyło, że właściwie to nic nie pamiętasz i nie wiesz o czym mówię, tak? – oparł się łokciem o stolik, a drugą ręką z impetem zamknął laptopa Agaty, która zaskoczona jego gwałtownym ruchem uniosła brwi, zaśmiała się ironicznie i wstała. Złość kumulowała się w niej od porannego spotkania faceta, z którym spędziła jedną z przyjemniejszych nocy w jej życiu z jego stałą partnerką do teraz, momentu w którym ten sam facet standardowo próbuje całą winę zrzucić na nią. Wybuchła.

- Posłuchaj mnie, Marek. Bo chyba się nie rozumiemy. Nie pierwszy raz między nami doszło do zbliżenia. Okej, masz racje. Tym razem posunęliśmy się trochę za daleko, ale jak widać Ty naturalnie znajdujesz pocieszenie i schronienie w rękach Okońskiej. Nie wiem czego ode mnie oczekujesz, może tego, że od poniedziałku do piątku będziesz z Marią, a w weekendy ze mną, ale niestety muszę Cię zawieść – nie będzie tak. A teraz wyjdź. – mówiąc to Agata żywo gestykulowała rękami, patrząc prosto w oczy Dębskiego, który powoli wstał również nie spuszczając z niej wzroku. – Wyjdź. – powtórzyła Agata. Twardo i stanowczo, tak jak potrafiła najlepiej. Marek odwrócił się i wyszedł. Powoli zdawał sobie sprawę z tego w co się wpakował. Zamknął za sobą drzwi, ale nie ruszył się dalej. W głowie miał ciągle słowa Agaty, otworzył szerzej oczy, przetarł usta dłonią, poluzował krawat i gwałtownie wszedł ponownie do gabinetu wspólniczki. Przybysz stała przy oknie i chyba nie czuła nic. Ani smutku, ani ulgi. Odwróciła się natychmiast na odgłos otwieranych drzwi. Dębski podszedł do niej i bez wahania mocno i energicznie pocałował Agatę. Objął ją w tali i nie przestając jej całować przesunął ją do ściany, biodrami mocno do niej przylegając. Całował wspólniczkę pewnie i namiętnie, rękami odważnie zaczął podciągać koszulę Agaty. Ona oczywiście oddawała się pocałunkom, za co była na siebie wściekła, a jednocześnie czuła ogromną bezsilność wobec jego ust. – Zróbmy to tutaj – wyszeptał przez zęby Marek, zaczynając rozpinać koszulę Agaty, całując ją po karku.

- Daj spokój, nie będę niczego z Tobą robiła. Nienawidzę Cię, Dębski. – odpowiedziała przekomarzając się, przechylając głowę w bok i tylko lekko przytrzymując dłoń Marka, żeby nie rozpinał jej dalej.

- Agata, telefon! Twój ojciec dzwo… - do pokoju Agaty wbiegł Bartek z słuchawką w ręku. Na widok odpychanego Marka przez Przybysz z rozpiętą do połowy koszulą poczuł, że robi się czerwony i zarazem skrępowany bardziej niż sami zainteresowani – Dobra, nie przeszkadzajcie sobie. Powiem, że jesteś zajęta. – powiedział na jednym wydechu młody adwokat i zamknął drzwi.

Dębski patrząc na przerażoną Agatę wybuchnął szczerym śmiechem. Ona natomiast zapięła koszulę, poprawiła się, klepnęła Marka w ramie i wymownym ruchem głowy pokazała mu, że ma wyjść. Wspólnik nie przestając się śmiać podszedł jeszcze do niej, szybko pocałował ją w policzek i wyszedł. Obydwoje siedzieli na swoich fotelach. Agata trochę przerażona tym, że zobaczył ich Bartek i że zaraz na bank dowie się o wszystkim Dorota, kręciła się w kółko i przegryzała wargę. Marek bardziej zrelaksowany i szczęśliwy. Znów uśmiechnięty od ucha do ucha, wyciągnął telefon i wystukał wiadomość do koleżanki z gabinetu obok „Na bardziej uroczą wspólniczkę nie mogłem trafić. Agata, spokojnie! Przecież Bartek i Dorota pewnie od początku wróżyli nam wspólną przyszłość J. Twój ukochany Mareczek”. Czytając wiadomość Agata zaśmiała się, odłożyła telefon do torebki i jak najszybciej, nic nie mówiąc do Bartka zmyła się na spotkanie z klientem.

Nastał wieczór. Agata siedziała pod pościelą, jadła ulubione herbatniki z czekoladą, piła herbatę miętową i oglądała jednym okiem program kulinarny, a drugim co 5 sekund zerkała na telefon jakby z nadzieją, że zaraz się odezwie. Nikt inny, jak oczywiście Dębski. „Odbiło mi, autentycznie mi odbiło. Przecież powinnam go nienawidzić, a ja otwarcie przyznaje się sama przed sobą, że czekam na wiadomość od niego. I jestem zła, że jeszcze jej nie dostałam.” Nagle dało się usłyszeć dźwięk przychodzącej wiadomości. Agata rzuciła się na telefon i widząc na wyświetlaczu „Dębski” poczuła dziwnie przyjemne uczucie w żołądku.

„ Jak mija wieczór, moja Julio? :) Masz partnera na jutrzejszy Bal Adwokata? Mam nadzieję, że nie. Pewnie czuł by się źle siedząc samotnie przy stoliku, podczas gdy Ty byłabyś ze mną królową parkietu. Do jutra, dobranoc. Marek Romeo Dębski.” Agata odczytała wiadomość i roześmiała się głośno. Przeczytała ją jeszcze z trzy razy, następnie włączyła budzik, zgasiła światło i z uśmiechem na ustach zasnęła. 

M.