"Może..."

Houk! :) 
Wróciłaś! ;3
To było cudowne. Niesamowite, fenomenalne, absolutnie doskonałe. Może właśnie mam palpitacje. Może właśnie umieram. Może właśnie chce mi się płakać. To cholerne 'może'... I tyle niedopowiedzianych słów w tym 'może'... Uwielbiam Cię, A.! <3 

D.

Hej, długo mnie nie było, a robię wszystko, żeby nie uczyć się do sesji i oto efekt. Przychodzę do Was z tym oto opowiadaniem i jestem ciekawa Waszej opinii, bo dawno dawno nic nie pisałam ;) Mam wielką nadzieję, że Wam się spodoba, zapraszam do czytania, buziaki <3 A.

 ‘Może…’

Oto jest miłość. Dwoje ludzi spotyka się przypadkiem, a okazuje się, że czekali na siebie całe życie. *

Chyba faktycznie lepiej będzie, jak zrobimy sobie przerwę. Możecie wynająć mój gabinet.

Te słowa huczały w jej głowie tak dobitnie, że nie do końca była w stanie je zrozumieć. Odchodzi? Czuła się jak w jakimś złym śnie. Przecież nikogo nie była tak pewna jak jego, niczego nie była tak pewna, jak tego, że zawsze będzie przy niej. A teraz tak po prostu ją zostawia… Widziała jego wzrok, nigdy nie patrzył na nią  w ten sposób. Jego oczy były obce, straciły ten blask, który był zarezerwowany tylko dla niej.  Chciała coś powiedzieć, wykrzyczeć, zatrzymać go, ale wiedziała, że nie będzie w stanie wydobyć z zaciśniętego gardła żadnego słowa. Zresztą znała go zbyt długo by wiedzieć, że to jest nieodwołalne. Że on nie łamie własnych postanowień.

Co za paradoks.

Przecież właśnie złamałeś jedno. Kto wie, czy nie najważniejsze.

Sięgnęła pamięcią do tego chłodnego wieczora, kiedy wszedł do kancelarii. Przypomniała sobie strzępki ich krótkiej rozmowy. Jej drżące dłonie, które uspokoił jednym dotykiem. Jej strach, gdy z wahaniem pytała: Jesteś pewny, że chcesz w to wchodzić? Jego czuły wzrok, który odsuwał od niej wszelką niepewność. Jego usta zdające się odpowiadać na pytania, których jeszcze nie zadała, które mówiły jej więcej niż zdołałaby pomyśleć. Jego pocałunek, który przypieczętował niewidzialną umowę, dzięki któremu nie potrzebowała już więcej słów. Jego ramiona składające obietnicę zapewniającą, że będzie z nią zawsze, którą Marek złamał wraz z momentem zamknięcia się drzwi kancelarii. Znów była sama. Cholera, dlaczego płakała? Przecież umiała być sama, zawsze była sama, nic nowego, prawda? Tylko tym razem było inaczej, za dużo się zmieniło. Zbyt długo był obok, zbyt głęboko pozwoliła mu wejść do swojego świata.

Poznał jej wszystkie wątpliwości, które tylko on potrafił uciszyć. Znał jej ciało, które w jego obecności wychodziło poza własne granice. Widział jej ból, który umiał ukoić jednym pocałunkiem. Znał jej obawy, które znikały wraz z jednym jego spojrzeniem.

Zbyt wyraźne ślady pozostawił w jej duszy, by tak po prostu zapomnieć.

Nie chciałam, żeby odchodził. Nie umiała walczyć z napływającymi łzami i łamiącym się od emocji głosem. Wszystko było jak jakiś koszmar, z którego nie mogła się obudzić. Kolejne dni pełne jego nieobecności. Kolejne samotne noce. Kolejne porcje bólu, którego nikt nie mógł już ukoić. Nigdy nie przypuszczała, że będzie musiała tak po prostu nauczyć się oddychać bez niego, żyć bez jego obecności. Już nie pamiętała jak to jest nie mieć go obok. Bo wystarczyło wyciągnąć rękę i zawsze był, teraz jej dłoń natrafiała na zimną i wszechogarniąjącą pustkę.

Nie umiała już o nim nie myśleć. Kancelaria, ich gabinety dobitnie przypominały jej o jego nieobecności. O spojrzeniach, kiedy na jej widok nie mógł ukryć uśmiechu i czułych słowach, kiedy potrafił się z nią droczyć o najmniejsze drobiazgi. Ciągle miała wrażenie, że za chwilę tu wejdzie z tym jego charakterystycznym uśmiechem i po prostu zabierze ją do domu. Lubiła sobie wyobrażać, że wcale nie odszedł, że jest tuż obok. Że zaraz wróci, tylko ma jakieś spotkanie albo rozprawę. Korytarze sądowe były pełne prawników, prokuratorów, świadków, puste od jego obecności. Jej mieszkanie też było pełne wspomnień, to w nim przekreślili przeszłość grubą kreską, by zacząć wszystko od nowa. Razem. Po raz pierwszy przestała udawać, że go nie potrzebuje. Tu po raz pierwszy pokazała, że pragnie go tak samo mocno, jak on jej i oboje stali się dla siebie największą nagrodą, jaką można było uzyskać. Gdzie rozmawiali o najważniejszych sprawach, gładko przechodząc do drobiazgów, by chwilę później zatracić się w pocałunkach.  Gdzie gęstą ciszę przerywały ich żarliwe oddechy, a pustkę mieszkania wypełniały dwa stęsknione siebie ciała. Gdzie szukała w ciemności jego ust, gdzie była szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej.  Pozwalała mu się zbliżyć, by za chwilę go od siebie odsunąć, zmuszała go do pożegnań, by za chwilę zacząć za nim niewyobrażalnie tęsknić. Nie zauważyła momentu, w którym pozwoliła mu zbliżyć się na tyle, że nie chciała go już od siebie odsuwać, że nie umiała sobie wyobrazić sytuacji, że mogłoby go zabraknąć w jej życiu. I ta chwila właśnie nastąpiła, a ona wiedziała, że będzie musiała sobie radzić, tak jak zawsze sobie radziła. Tylko że kiedyś zawsze mogła liczyć na jego pomoc. Często jej nie chciała, co niejednokrotnie potrafiła mu wykrzyczeć, tym samym raniąc go, a on był. Mimo wszystko był.

…to ja, to mój świat, ja w nim

chronię siebie nawet przed Tobą… **

Nie umiała sobie poradzić, problemy narastały zamiast maleć, a ona została ze wszystkim sama i to poniekąd na własne życzenie. Nie potrafiła już z nim rozmawiać, a ból związany z jego odejściem zasłaniała ostrymi i raniącymi słowami. To on miał rację, nie ona. Od samego początku miał rację, nawet wtedy, kiedy w żartach mówił, że trzeba jej pilnować. Tak bardzo pilnowała samej siebie, że nie zauważyła, kiedy znów dała się zmanipulować Hubertowi. Tak bardzo była samowystarczalna, że nie zorientowała się, kiedy znów skończyła jak ‘jakaś naiwna’. Tak bardzo ostrożna, że nie wiedziała, kiedy znów oddaliła od siebie Marka.

Gdzie teraz był i dlaczego nie tutaj, dlaczego nie przy niej, dlaczego nie otulał jej ciepłem swoich ramion? Nie umiała znaleźć odpowiedzi. A pytań było coraz więcej.

***

…tylko nie zaniedbuj jej, nie oceniaj zbyt pochopnie,

Ty nie trać z oczu jej, twój głos złamany, powiedz że to ją i z nią, że nie zmarnujesz chwil… ***

Wyszli  z budynku sądu. Stali naprzeciwko siebie mierząc się wzrokiem. Tak bardzo chciała pokonać dzielące ich centymetry i zatracić się w jego obecności. Po prostu być bliżej. Żeby schował ją w swoich objęciach tak mocno, że nie byłoby już miejsca na żadne słowa. Wiedziała jednak, że nie ma do niego żadnego prawa. Do jego ramion. Do jego ciepła. Mogła jedynie stać i dosłownie chłonąć go wzrokiem, chcąc jak najlepiej zapamiętać każdy szczegół. Wyczuwała że ich drogi się rozchodzą. Może nie pierwszy raz, może nie bezpowrotnie, ale tym razem naprawdę i to bolało. Bolało bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie wiedziała, kiedy znów go zobaczy. Nie umiała ukryć wzroku pełnego żalu, jej źrenice zaszły mgłą niewypowiedzianych uczuć. W środku tak głośno krzyczała, przecież musiał to słyszeć... Kolejny już raz zmuszała się do uśmiechu, by chwilę później usłyszeć od niego beznamiętne, nic nie znaczące krótkie zdanie, wdzierające się boleśnie do jej duszy. A może znaczyło więcej niż myślała.

Do zobaczenia… W sądzie.

Nie mogła już dłużej odwlekać momentu rozstania, wiedziała że jest nieuniknione. Ciche słowo pożegnania przeszyło powietrze, wyminęła go powoli udając się w stronę samochodu. Odwrócił się do niej. Nie mogła tego widzieć. Może jego delikatny uśmiech chwilę przed odejściem byłby odpowiedzią na jej wszystkie wątpliwości.

‘Nic na świecie nie jest warte, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha. A jednak ja także się odwracam, sam nie wiedząc dlaczego.’ ***

Obejrzała się za nim.

Może też się odwróci, może jeszcze padłyby między nimi słowa, które byłyby w stanie wszystko odmienić.

Wiedziała, że nie.

Przed budynkiem rozstało się dwoje ludzi. Kobieta i mężczyzna. Ona i on. Może wymienili przedtem kilka słów. Może zdań. Może nic się nie stało. Może nic się nie wydarzyło.

Może nieustannie coś tracili.

Może siebie nawzajem.

Może na zawsze.

A.

* Vitor de Lima Barreto

** M. Urlik Ty i ja

*** M. Koteluk Dlaczego drzewa nic nie mówią

**** A. Camus, Dżuma