"..because I love you"

Kolejny jednopartowiec wyjęty z mojej głowy, co by tutaj mówić ostatnio mam przypływy weny nie wiem czy to spowodowane jest obecnie rozpoczętymi feriami czy może nastał jakiś okres weny w moim życiu, ale to chyba dobrze. Przynajmniej macie co czytać. Nie powiem co próbowałam osiągnąc tym opem, czy wasze łzy czy śmiech, musicie sami to ocenic. Nie przedłużam i zapraszam do czytania.  Przepraszam, że takie krótkie :(

Noc. Przeklęta noc trzynastego grudnia roku dwatysiące trzynastego. Brunetka stojąc przy oknie patrzyła w zachmurzone tej nocy niebo, conajwyżej zwiastujące opady śniegu ewentualnie gradu. Dokładnie rok temu o tej samej godzinie cały świat obiegła informacja o katastrofie polskiego samolotu. Nikt by nie przypuszczał, że akurat to tym samolotem uciekać przed warszawskim życiem będzie Dębski. Przetarła chłodną dłonią mokry od łez policzek. Od ktastrofy nic nie było takie jak kiedyś, nawet informacje o pięciu zaginionych osobach nie wiadomo czy martwych czy żywych nie dały jej nadziei, że on to przeżył. Żyła ze świadomością, że on już nie żyje.

Zimna tego roku była dość sroga wspominając poprzednie lata. Brunetka po kolejnej kłótni z Krzysztofem wróciła do domu w podłym nastroju. Ponownie komisarz robił jej wyrzuty zazdrości o jej wspólnika i przyjaciela mecenasa Dębskiego, który w ostatnim czasie był jej prawie stałym gościem do czasu, kiedy Krzysztof wystarczająco uświadomił Dębskiemu, że ten nie ma co szukać w mieszkaniu Agaty, że mecenas Przybysz nie należy do niego tylko do owego mówcy i że nie życzy sobie więcej wizyt. I tak też Dębski zrobił, wiedząc, że nie może jej mieć postanowił uciec. Właśnie tego dnia kiedy to brunetka wróciła z kolacji która skończyła się kolejną kłótnią, usiadła wygodnie na kanapie i podłączyła do ładowarki rozładowany wcześniej telefon. Chwilę po włączeniu wyskoczyła jej informacja o wiadomości głosowej mimo niechęci odsłuchania, przyłożyła swojego smartfona do ucha. Zaskoczona była faktem, że wiadomość pochodzi od Marka Dębskiego.
"Możliwe, że w tym momencie zachowuje się jak tchórz, nawet w duchu cieszę się, że trafiłem jednak na poczte głosową a nie na Ciebie, może dlatego, że nie potrafiłbym Ci tego wszystkiego powiedzieć. Jestem tchórzem, żegnam się przed wylotem nie z Tobą, a z telefoniczną pocztą głosową, to takie żałosne. Przejdźmy do tego co chcę Ci powiedzieć, może rozpocznę od tego, że nie potrafię już dłuzej pracować z Tobą i widzieć uśmiech który zawdzięczasz nie mi, a Krzysztofowi. Widzieć Ciebie szczęśliwą z innym. Przepraszam, nie potrafie. Może to dlatego, że jesteś najważniejszą osobą w moim życiu, i ko..- słyszalna była chwila zawahania w jego drżącym głosie - ..i kocham Cię Agata. Wiem, że dziwnie i nieszczerze to brzmi jak słuchasz tego w telefonie, o ile tego w ogóle słuchasz, mam jednak nadzieje, że tak. Mimo, że i tak to nic nie zmieni chciałem, żebyś wiedziała co czuje. Powinienem już kończyć, ale mimo tego, że jestem tchórzem...teraz chciałbym usłyszeć twój głos. No to chyba tyle,wylatuje dziś do Londynu. Mam nadzieje, że się zobaczymy jeszcze kiedyś. Trzymaj się i szczęścia Ci życzę.."
Jej reakcja była natychmiastowa, spływające po jej policzkach ciurkiem łzy nie powstrzymały jej przed wyjazdem na lotnisko i powstrzymaniu go. Jadąc na lotnisko była pełna nadziei, że warunki pogodowe będą na tyle złe, że będą opóźnienia z wylotem samolotu. Brunetka parkując na chodniku tuż przy wejściu nie zwracała uwagi na to, że łamie przepisy. Wbiegła do środka po drodze gubiąc trzy razy klucze, biegała po lotnisku jak szalona. Spojrzała na tablice wylotów i przylotów. Zamarła i spływały po jej policzkach łzy. Usiadła na krzesełku chowając zapłakane oczy w dłoniach. Siedzący obok niej staruszek położył dłoń na jej ramieniu. Ona zwróciła się twarzą do niego.
- Proszę nie płakać, jak nie ten lot to będą następne - uśmiechnął się do Agaty
- Nie chcę innego lotu, ten był najważniejszy i najbardziej wyjątkowy. Jak nie ten, to już żaden inny. - otarła mokre policzki i opuściła lotnisko.

W jej życiu zmieniło się dużo po przyjeździe z lotniska najpierw zakończyła związek z komisarzem, a następnie jej świat się zawalił po usłyszeniu wiadomości. Każdego ranka w kancelarii siadała na krawędzi jego biurka. Dotykając jego blatu, będąc pewną, że wciąż czuje na nim ciepło jego dłoni. Była pewna, że w jego gabinecie wciąż unosi sie aromat szkockiej whisky zmieszany z intensywnym zapachem wody kolońskiej którą dostał od Marii na rocznicę ich związku, który zakończył się kilka dni później. Po jej policzku ponownie spłynęła łza która upadła na jej dłonie. Przymknęła powieki i tak mijały jej kolejne dni bez niego. Szykowała się do tego dnia psychicznie kilka dni, ale nawet najlepszą terapia jej teraz nie pomoże. Jednego dnia zyskała szczere wyznanie uczuć i straciła osobę z której ust to wyznanie usłyszała w słuchawce telefonu. Łzy spływały po jej policzkach nawet nie starała się ich powstrzymać, chciała raz jeszcze poczuć jego wodę kolońską której zapach zawsze mu towarzyszył, chciała raz jeszcze poczuć jego usta na swoich, pragnęła błądzić po jego torsie jej dlońmi, opuszkami palców drażnić jego kark, przytulić się do niego i płakać w jego błękitną koszule, chciała raz jeszcze usłyszeć jego zaczerpnięty głos który przysprawiał ją o gęsią skórkę która pojawiała się na jej całym ciele. Pragnęła go raz jeszcze zobaczyć w progu jej drzwi. Nic więcej od życia nie chciała by raz jeszcze cieszyć się z jego obecności i bliskości.