Opowiadanie Duśki cz.6

Hmm, myślę, że mistrzynie się odezwą, a ja przed tym powiem coś od siebie :) Po 1: cytat, już jeden plus. Po 2: piosenka <3 Po 3: całokształt :) Przemyślenia, wydarzenia, wszytko jest bardzo dobrze ułożone, więc w gruncie rzeczy to nie wiem, czemu wciąż myślisz, że to nie jest dobre :) Każdy miał swoje początki - to tak na marginesie.
Miłego czytania :)

D.

W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto walczyć do samego końca.

Żadna wielka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza – wie, jak przeżyć.

- Ehhh… - westchnął – Panie Marku, od czego ja mam zacząć…

- Nie! To nie może być prawda! – krzyknął – Jak mogliście do tego dopuścić?

- Spokojnie, nie to miałem na myśli. – lekarz położył niepewnie dłoń na ramieniu prawnika– Chodzi o to, że pani Agata jest w bardzo ciężkim stanie, stabilnym ale ciężkim. Przeszła operację, miała liczne wewnętrzne obrażenia, jak na razie trzymamy ją w śpiączce. To silna kobieta, cudem przeżyła, normalna osoba, która straciła taką sporą ilość krwi by nie przeżyła. Pańska narzeczona miała sporo szczęścia, cięcia na nadgarstkach były bardzo głębokie… - Marek już go dalej nie słuchał. W jego głowie jak mantra odbijały się echem te dwa słowa, wypowiedziane przez doktora „Pańska narzeczona…”. Doszło do niego, że tego właśnie by chciał „jego narzeczona Agata Przybysz” albo trochę później „pani Agata Dębska”.

- „Czy to jest możliwe? Czy czasem nie pospieszyłem się z wybieganiem w przód? Czy może zbyt odważne mam marzenia? Czy ona czuje to samo do mnie?” – w jego głowie myśli toczyły bitwę, odszedł od lekarza, usiadł na krześle i nie mówiąc nic Dorocie o stanie zdrowia Agaty, pogrążył się w swoich przemyśleniach. – „Marek, weź się opamiętaj. Jak taka wspaniała kobieta mogłaby zakochać się w takim nieudaczniku jakim Ty jesteś? Może jednak spróbować? Może powiedzieć jej co czuję? Ale jak ja jej w oczy spojrzę, po tym wszystkim? Ale przecież do odważnych świat należy.” Dorota! – zwrócił się do Rudowłosej, która cały czas milczała. – Czy powinie… Ehh, przepraszam, nie powiedziałem Ci co jest z Agatą. – przetarł dłońmi twarz – Jej stan jest bardzo ciężki, ale stabilny. Przeszła operację, ale lekarze trzymają ją dale w śpiączce… - mówił lekko ściszonym głosem, patrzył w podłogę, widać było, że coś chce jej powiedzieć, że coś go gryzie.

- Dzięki Bogu, że żyje. – Mówiła przez łzy, nie potrafiła sobie wyobrazić, że nie ma przy niej jej najlepszej przyjaciółki. – Marek, zacząłeś coś mówić – odwróciła głowę w stronę przyjaciela – co chciałeś na początku powiedzieć?

- To… ehhh… - wiedział, że musi się o to kogoś zapytać, bo sam nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, bo wiedział, że jest tchórzem - zanim przyszedł lekarz powiedziałem, że gdyby Agata nie przeżyła, to bym sobie nigdy tego nie darował, bo jest dla mnie… bo ją po prostu kocham. Chciałbym jej to powiedzieć, ale czy powinienem? Czy powinienem powiedzieć jej, że jest moim całym światem, że kocham ją najbardziej na świecie? – głos drżał mu co raz bardziej z każdym słowem. Jego czekoladowe oczy zaszły łzami. Łzami pełnymi pytań, oczekiwania, łzami pełnymi miłości.

            - Moje słowa nic tu nie dadzą. – Rudowłosa widziała w jakim stanie był jej wspólnik, choć bardzo chciała, to nie mogła mu pomóc. Nie potrafiła – Ty wiesz, co do niej czujesz. Myślę, że twoje serce zna odpowiedź i wie co ma zrobić. Zrozum, nie mogę Ci powiedzieć co masz robić, bo to ty, twoje serce najlepiej wie. Ja wiem, że chciałbyś usłyszeć ode mnie konkretną odpowiedź, ale nie mogę ci pomóc. Poza tym, lekarze jeszcze jej nie wybudzili – uśmiechnęła się niepewnie. Czemu akurat to powiedziała, to ostatnie zdanie? Dla pokrzepienia? Dla pocieszenia? No właśnie, dlaczego?

            Tego dnia żadne z nich nie odwiedziło Agaty, nie mogło. Choć jej stan był stabilny, lekarze woleli dmuchać na zimne, nikogo do niej nie wpuszczali.

            - Proszę już iść - mówił spokojnie lekarz - dzisiaj i tak państwo do niej nie wejdą, a nie ma sensu siedzieć bezczynnie na korytarzu. Jakby się coś działo to damy znać.

***
This Romeo is bleeding
But you can't see his blood
It's nothing but some feelings
That this old dog kicked up
It's been raining since you left me
Now I'm drowning in the flood
You see I've always been a fighter
But without you I give up

Now I can't sing a love song
Like the way it's meant to be
Well, I guess I'm not that good anymore
But baby, that's just me

And I will love you, baby - Always
And I'll be there forever and a day - Always
I'll be there till the stars don't shine
Till the heavens burst and the words don't rhyme
And I know when I die, you'll be on my mind
And I'll love you always

Bon Jovi – Always

***

                Szklanka za szklanką, godzina za godziną, tak czas tej nocy płynął Markowi. Siedział w swoim gabinecie zamyślony, smutny, pogrążony w ciszy Warszawy. Podszedł do okna, patrzył, lecz nie widział. Patrzył lecz nic do niego nie docierało. „Dębski! Przecież ty wiesz co masz robić! Nie potrzebujesz niczyjej zgody, opinii. Kochasz ją? Kochasz ją jak nikogo nigdy nie kochałeś. Nie wyobrażasz sobie przecież życia bez niej. Czy naprawdę potrzeba było tak wielkiej tragedii bym rozumiał, że jest moim całym światem?...” Zgadza się, wiedział co ma zrobić, Dorota jak zawsze miała rację. Oderwał się na moment od swoich myśli. Patrzył teraz na zapłakaną Warszawę, zdawało się, że stolica płacze razem z nim, że razem z nim przeżywa ten dzień.

Jest trzecia w nocy. Całe miasto, poza nim, śpi. „Jak masz zamiar jej to powiedzieć, skoro jest w śpiączce? Może nie używaj mowy? Przecież nie dasz rady. A może dasz?... Cholera, czemu to musi być takie trudne?” – każda myśl, każde uczucie toczyło w nim wielką walkę. Rozum kazał myśleć racjonalnie, a serce mówiło „Nie ważne jak jest. Nie ważne, czy śpi, czy kontaktuje.”

***

            Następnego dnia, w drodze do szpitala, podjechał do kwiaciarni. Kupił największy bukiet jaki tylko mieli i zawiózł do szpitala. Tego dnia można już było do niej wejść. Siedział przy łóżku, piękny bukiet czerwonych róż stał na stoliku, a w bukiecie list. List napisany przez niego, zawierający to co chciał jej powiedzieć. Tak było prościej, wylać swoje uczucia na papier. Przynajmniej nie będzie musiał widzieć jej miny, po tym jak go przeczyta, nie będzie upokorzony. Bynajmniej tak mu się wydawało. Siedział przy łóżku i trzymał jej kościstą dłoń w swoich rękach, głowę opartą miał o wiesz jej dłoni, serce waliło mu jak dzwon. Przesiedział tak przy śpiącej Agacie cały dzień. Na nic się zdały pytania i prośby pielęgniarek o odpoczynek, powrót do domu.

            Nastał wieczór, chcąc nie chcą, Marek musiał opuścić szpital. Z bólem serca odchodził od jej łóżka. Z wielką tęsknotą jechał samochodem do domu. A w domu pustka, cisza, samotność i powracające myśli o tamtym wydarzeniu.

           

***

Nastał ranek, spóźniony Dębski mknie przez miasto swoim Jeep’em, był już spóźniony, zaspał, a za niecałe 15 minut ma mieć rozprawę w sądzie. Bardzo żałował, że nie mógł być teraz z Agatą.

            W tym samym czasie w szpitalu Agata się obudziła. Rozejrzała się po Sali, dostrzegła bukiet stojący na szafce, a w nim list.

Ciąg dalszy nastąpi. ;)

Opowiadanie troszkę dłuższe niż zwykle, chyba. Mam nadzieje, że mimo tego całego chaosu i plątaniny, może niejasności, moje opo się spodobało. Komentarze mile widziane, czy te negatywne, czy te pozytywne. A ja jeszcze raz proszę nasze mistrzynie o zdradzenie tej tajemnicy, w jaki sposób wy takie cuda piszecie?

Duśka

Jeszcze jedno, przepraszam za jakiekolwiek błędy, mam nadzieję, że mimo ich popełnienia opo się spodobało.