Opowiadanie Duśki cz.5

            Wszedł do dużego pokoju. To co tam zobaczył było ziszczeniem jego najgorszych koszmarów. Serce stanęło mu w gardle, nie był wstanie wypowiedzieć żadnego słowa. To co zobaczył wprawiło go w osłupienie. Zobaczył Agatę, pobitą, okaleczoną i zakrwawioną. Miała popodcinane nadgarstki, przywiązana była do krzesła, osłaniała się. Wyglądała jakby uchodziło z niej właśnie życie. Nie zastanawiając się długo podbiegł do niej. Zaczął rozwiązywać zakrwawione supły, sięgnął po jakiś materiał, rozdarł go i zawiązał go na nadgarstkach. Nagle do jego nozdrzy doszedł nieprzyjemny zapach benzyny, spostrzegł mokre ślady, niedaleko których znajdował się zapalnik, który właśnie odliczył ostatnią sekundę. W jednej chwili zapalił się dywan, firany i łóżko. Marek natychmiast wziął półżywą Agatę na ręce i wybiegł z mieszkania. Zbiegał ze schodów zostawiając za sobą palące się mieszkanie. Wydostał się z kamienicy i upadł na kolana, trzymając JĄ na rękach. Deszcz moczył ich ubrania, włosy, obmywał ich ciała. Marek z Agatą na kolanach krzyczał, płakał, prosił.

            - Agata! Proszę, nie odchodź! Wytrzymaj, jesteś śliną kobietą! Agata proszę! ŻYJ! – wraz z natężeniem jego krzyku i łez deszcz stawał się mocniejszy, jednak nie zagłuszył nadziei. Nadziei, jaką była nadjeżdżająca właśnie karetka a wraz z nią straż pożarna. Lekarze odebrali od NIEGO Przybysz, położyli na noszach, podpięli pod kroplówkę i wnieśli do karetki. Drzwi od karetki powoli zamykały się przed oczami Dębskiego, strażacy od kilku minut próbują ugasić pożar, niestety bez jakiegokolwiek skutku. Karetka odjechała na sygnale, Marek za nią udał się do szpitala.

***

            Minuty mijają, przez korytarz przewijają się dziesiątki lekarzy, lecz żaden z nich nie ma informacji dla niego, nikt nie wie, co się z nią teraz dzieje, w jakim jest stanie, czy przeżyje.

            W szpitalu jest już Dorota, razem z Markiem niecierpliwie wyczekują kogoś kto będzie miał dla nich jakiekolwiek wieści.

            - Cholera jasna! Czy Ci lekarze nic nie wiedzą? Przywieźli ją ponad godzinę temu a nikt nie wie co się z nią dzieje. – Rudowłosa ukryła twarz w dłoniach – Marek! Ona jest moją najlepszą przyjaciółką, jak nie przeżyje…

            - Dorota! Proszę Cię, nawet nie mów takich rzeczy, Agata musi przeżyć. Choć z każdą minutą jestem tego coraz mniej pewny. – westchnął, nerwowo przecierając twarz dłońmi, po jego poliku przepłynęła łza. Widać było, jak przez jego maślane oczy przebiegł strach. – Czemu ja ją wtedy zostawiłem, czemu wybiegłem z mieszkania? Przecież obiecałem jej, że „dopóki ja tu jestem, nic jej się nie stanie” i co? I zawaliłem na całej linii. Zrozumiałem wtedy… - Gawron mu przerwała.

            - Nie możesz się za to obwiniać, przecie…

            - Nie przerywaj mi, daj mi skończyć! Dorota posłuchaj. Wtedy zrozumiałem… no straciłem już jedną najważniejszą kobietę w moim życiu, nie chciałbym stracić drugiej… bo widzisz, zrozumiałem że ją kocham. Dosłownie półgodziny przed TYM[1] doszło do mnie, że Agata jest dla mnie całym światem, że gdyby jej się coś stało, to ja bym sobie tego nie darował… – schował twarz w dłoniach – Yhhh… Obiecałem jej, że nie ma się co martwić, że ja ją obronię. A teraz? Siedzimy w szpitalnym korytarzu, nie wiemy czy ona przeżyje i ja Ci pieprze o tym „co mogłem zrobić, co powinienem”. Nie powinno tak być, powinienem ją ochronić, a nie o tym tylko mówić… – w tym momencie do Rudowłosej i Dębskiego zbliżył się lekarz.

            - Pan Marek Dębski? – mecenas nie zareagował, Dorota szturchnęła go w brzuch.

            - Przepraszam. Tak, słucham! Coś wiadomo już na temat Agaty? Żyje?

            - Panie Marku, nie wiem jak mam zacząć…

Jak to się mówi „Ciąg dalszy nastąpi”

Ehh… długo nie pisałam, mimo, że pomysł był, to czasu nie było. Nie zanudzając, mam nadzieję, że specjalnie okropne to to opo nie jest, że choć komuś się podoba.

Tak siedziałam i myślałam dzisiaj nad tym co może wydarzyć się w PA w nowym sezonie. Mimo wielu miłych informacji moje myśli obiegł czarny scenariusz niektórych wydarzeń w sezonie, mam cichą nadzieję, że tych moich czarnych myśli nie ujrzę wiosną na ekranie. Takie jeszcze małe pytanko na koniec do osób, które przeczytały moje opo. Jakie macie przeczucia, lub co sobie wyobrażacie myśląc o 5 sezonie PA?

Duśka

P.S. Czekam na opinie, czy pozytywne, czy też negatywne w komentarzach :) A i prośba do naszych mistrzyń: Pauli, E, Mychy i Daisy. Plisss dziewczyny poradźcie coś, jak pisać takie cuda jak wy piszecie. Błagam <3

---

[1] Zdarzenie, które miało miejsce w mieszkaniu Agaty