Jednoczęściowe Avren cz.3

Zabijecie mnie, ale wiecie, ja też nie siedzę na blogu 24 godziny na dobę, więc dopiero teraz dodaję :D
No faktycznie, tytuł chyba trzeba zmienić :D Co do opowiadania - świetne ;) Miłego czytania :)

Domcia

Gdy się obudziła, zauważyła, że wraz z Markiem leży na kanapie w salonie. Przez chwilę siedziała zdezorientowana po czym chwyciła telefon i sprawdziła godzinę.

- Cholera jasna! –krzyknęła poderwawszy się z siedzenia, jednocześnie budząc swojego męża, który otworzył oczy i zaczął mrugać, aby się rozbudzić.

- Co się stało?- zapytał przytłumionym głosem i przejechał ręką po twarzy

-Dlaczego mnie nie obudziłeś?- krzyknęła z łazienki brunetka naprędce się ubierając.

-A która jest? - chwycił komórkę i w okamgnieniu poderwał się z kanapy- Jezus Maria, za godzinę mam rozprawę! Spojrzał jeszcze raz na wyświetlacz. Pięć nieodebranych połączeń od Doroty i trzy od Bartka. Pięknie. Ruszył w kierunku pokoju jednocześnie rozpinając wygniecioną od leżenia na kanapie błękitną koszulę.

 Kilkanaście minut później siedzieli już w swoich samochodach. Czerwony citroen Agaty pojechał w stronę kancelarii natomiast srebrny jeep Dębskiego popędził w stronę sądu.

 Przybysz wpadła do kancelarii niczym tornado, rzucając zdziwionemu Bartkowi krótkie pozdrowienie i wpadła do swojego gabinetu, gdzie już czekał na nią klient.

- Przepraszam bardzo za spóźnienie. Mam nadzieję, że nie czeka pan zbyt długo.
                                                                                                      ***
-No, no, no, widzę, że życie małżeńskie się układa- stwierdziła zaczepnie Dorota stając w drzwiach.
- To znaczy?- zapytała Agata uśmiechając się i unosząc brwi
- No, wiesz- rudowłosa oparła się o framugę- twoje dzisiejsze spóźnienie... jak dla pani mecenas  Przybysz, czterdzieści pięć minut to dość dużo. Kiedy zostanę ciocią?

-Hola, hola, przystopuj trochę- roześmiała się brunetka odchylając się na krześle.

- Dość długo już czekam, nie uważasz? Późno się ustatkowałaś i to z naszym Mareczkiem, kto by pomyślał…

- Doprawdy? A nie wystarczy ci trójka twoich nieznośnych dzieci?

-Bycie ciocią to co innego. Ty wychowujesz i się zajmujesz ja tylko rozpieszczam. – uśmiechnęła się- A tak poważnie- ściszyła lekko głos- nie planujecie z Markiem dziecka?
Brunetka spuściła na chwilę głowę po czym uniosła ją i spojrzała w oczy przyjaciółce- Szczerze mówiąc niż zastanawialiśmy się nad tym jeszcze.

- Pamiętaj, że praca nie jest najważniejsza- powiedziała Dorota. Przybysz chciała coś odpowiedzieć gdy usłyszała trzaśnięcie drzwi i głos Marka- Znowu plotki zamiast pracy?- spytał wchodząc do gabinetu. Podszedł do biurka i ucałował żonę w policzek.

- Jak ci poszło w sądzie Marku- spytała lekko przesłodzonym głosem Dorota

- A dobrze mi poszło- odpowiedział siadając na fotelu i kładąc nogę na nogę- otóż kolejna sprawa wygrana, powoli dochodzę do wniosku, że to ja utrzymuję tą kancelarię- rozejrzał się po obu paniach.

-Przepraszam bardzo- zwróciła się do niego Agata- uniemożliwiłeś mi wczorajszą pracę

-Czasami trzeba- uśmiechnął się w odpowiedzi- Bartka  nie ma?- spytał. Dorota pokręciła głową na co westchnął, wstał z fotela i skierował się w stronę kuchni. – Człowiek zmęczony, zapracowany wraca z rozprawy i jeszcze musi robić sobie kawę- narzekał

- Mi też możesz zrobić- krzyknęła za nim Przybysz i uśmiechnęła się gdy usłyszała przytłumione „oczywiście” a potem „cholera” gdy rozległ się łomot świadczący o tym, że jej mąż chyba nie zauważył przestawionego stołu.

- Także wiesz- powiedziała Dorota- ja czekam- i ruszyła do swojego gabinetu. Brunetka na początku nie wiedziała o co chodzi, ale chwilę potem przewróciła oczami i powróciła do przeglądania akt.

Drzwi do wspólnego mieszkania Dębskich (choć w sumie Agata uparła się, aby zachować też nazwisko panieńskie, tak więc nosiła teraz tytuł „Agata Przybysz-Dębska”) otworzyły się a do środka weszła para całujących się prawników. Marek nie zaprzestając całować małżonkę, kopnął lekko drzwi aby się zatrzasnęły. Dwójka zakochanych nie zadała sobie trudu aby odwiesić płaszcze, tylko zostawiając je na podłodze ruszyła w głąb mieszkania  W pewnym momencie Dębski odsunął się na chwilę od brunetki aby w następnej sekundzie podnieść ją na ręce i zanieść do sypialni.

 Obudziła się kiedy promienie zimowego słońca padły jej na twarz. Uśmiechnęła się na wspomnienie wczorajszego wieczoru. Do jej mózgu zakradła się niepokojąca myśl dotycząca godziny. Zanim jednak zdążyła sięgnąć po komórkę, której zresztą nie było na szafce nocnej, ponieważ leżała w torbie w korytarzu tuż obok jej szarego płaszcza, drzwi się otworzyły i wszedł Dębski niosąc tacę z dwiema filiżankami kawy oraz jajecznicą.

- Spokojnie, wczoraj nastawiłem budzik zanim jeszcze wyszliśmy z kancelarii.

-Mam rozumieć, ze uknułeś to wszystko?

-Oj tam, zaraz uknułeś.- usiadł na łóżku- proszę, kawa- podał jej filiżankę- po prostu przygotowałem się na wszystkie możliwości- uśmiechnął się.- Jedz, bo aż tak dużo czasu to my znowu nie mamy.

Coś chyba muszę zmienić tytuł :D Nie wiem jak wyszło, pozostawiam to waszej ocenie. Krótkie, ale zawsze takie jest ;) Nie pisane z jakąś super dawką weny, ale też nie wymuszone :) Trochę zainspirowane piosenkami z bloga lecącymi w tle, które miały mi ułatwić pisanie :)

Zapraszam do czytania :)

Avren