"We say goodbye..."

Trochę krótkie, ale musiałam przelać kłębiące się emocje.. nie wiem jak wyszło, pozostawiam wam ocenę.

"We say goodbye, we hold on tight
to these memories that never die
We say goodbye, we hold on tight
to these memories that never die"

Niebo przystrojone odcieniami pomarańczy, tańczące na wietrze liście drzew. Mgła rozchodząca się po całej przestrzeni cmentarnej, która sprawiała że jesienny nadchodzący wieczór był jeszcze bardziej zimny. Wiatr targał jej ciemne włosy, które wpadały na opuchniętą od płaczu twarz, ocierając przy tym kolejno spływające łzy. Zdjęła rękawiczke z dłoni, i położyła dłoń na ciemny nagrobek. Minął już tydzień od pogrzebu bruneta, a mimo to wciąż przychodziła na cmentarz, o tej samej porze siedząc do nocy i płacząc. Przymykała powieki i przechodziła wspomnieniami do felernego wieczoru, kiedy to ten na górze odebrał jej cząstke jej serca. Wciąż przed oczyma miała rozbitego srebnego Jeep'a, kłęby dymu unoszące się nad autem, i martwe ciało na noszach. Umarła razem z nim jej dusza. Agata nie była już tą samą Agatą, mimo że pracowała normalnie, bledła w oczach pozostałych. Coraz częściej traciła swój apetyt, łykała środki uspokajające i nasenne. Tabletki stały się jej posiłkiem, jedynym zarzywanym w ciągu całego dnia, i w dodatku po powrocie z cmentarza. Otworzyła zaczerwienione powieki, jej tęczówki nie wyrażały żadnych uczuć, no bo jak mogą wyrażać co kolwiek skoro jej dusza jest już z nim na górze, a jej ciało wciąż pozostaje na dole i wciąż żyje. Płacz to jedyne co jej zostało, nawet kolory stały się szare.
- Odeszłeś, zostawiłeś mnie.. - szeptała, do nagrobka z wyrytym imieniem i nazwiskiem "Marek Dębski" -.. odchodząc zabrałeś ze sobą moją dusze. Nie potrafie normalnie funkcjonować bez niej.. i bez Ciebie. To co sprawiało mi radość teraz przyprawia o płacz, wszystkie wspólne miejsca które odwiedziliśmy, stały się opuszczonymi, zaniedbanymi.. tak jakby nikt nie odwiedzał ich przez dziesiątki lat, nawet twój gabinet z dobijajacą ciszą jest taki mroczny i ponury.. kancelaria bez Ciebie stała się pusta.. tak jak moje serce i wnętrze...jest puste.. panuje tam głucha cisza.. wciąż cisza.. której już nic nie zastąpi.. - wyciągnęła pudełko tabletek, wysypała na dłoń - może uznasz to za tchórzostwo.. ale to jedyny sposób, żeby móc cieszyć się znów twoją obecnością.
Wysypane opakowanie tabletek na dłon wsadziła do ust i zapiła wodą. Wyszeptała po krótkiej ciszy, czując jak jej ciało ogarnia już bezwład - przepraszam.. - po czym osunęła się na nagrobek. Ludzie zastanawiający się nad poczynaniem Przybysz, plotkujący i rozmawiający nad jej grobem, znajdującym się tuż obok jego grobu nie rozumieli jej. Oprócz dwójki przyjaciół, którzy stracili w tak szybkim czasie dwójkę kochających się ludzi. Potępiali jej wybór, ale też nie wiedzieli jakby było gdyby to im odebrano miłość. Snuli by się jak ona mimo że żyła jej nie było ? Nikt nie wie jakby zachował się na jej miejscu. Zawsze znajdzie się osoba nie radzaca sobie z bólem, cierpieniem i smutkiem po stracie najbliższej osoby. Niewiadomo kiedy los zacznie nam sprzyjać, a kiedy zacznie budować nam schody. Dlatego trzeba cieszyć się każdą chwilą przy najbliższych, nie wiadomo kiedy ich nam odbiorą.

Paula