Opowiadanie E. "When I Fall in Love" cz.III FINAŁ!

O Boże Drogi. Ewa. Jak tu coś powiem, to Wam zaspojleruję całe opowiadanie... Tak więc w dół, a tam moja opinia.
Ależ się powtarzam, ale Wy... zgłębiajcie to cudo! *.*

Domcia

Przesyłam Wam ostatnią część i od razu muszę się wytłumaczyć. Nie tak miało wyglądać to opowiadanie - ta część również w założeniu miała być bardziej 'emocjonująca', ale po prostu nie podołałam. Gdzieś w czeluściach mojego umysłu wyglądało to inaczej, ale czasem brak jest słów, by wyrazić myśli.
Może do kiedyś, ale bardzo w to wątpię. Wam natomiast życzę wielu inspiracji i dalszej udanej zabawy słowem.
Pozdrawiam,
E.

“I have been wrong about you.

Thought I was strong without you.

For so long nothing could move me.

For so long nothing could change me.

Now I feel myself surrender

Each time I see your face.”

Samotność jest w każdym z nas – nie da się od niej uciec, choćby się wyjechało na koniec świata, zostawiając za sobą wszystkie dawne sprawy. Nic nie jest w stanie przezwyciężyć tego uczucia, które ogarnia każdą najmniejszą cząstkę ciała, gdy późnym wieczorem siedzi się w pustym pokoju, słysząc jedynie bicie własnego serca. Ten dźwięk, niby objaw życia, ale czy przypadkiem nie jest również symptomem martwego egzystowania? Czy naprawdę nic nie jest w stanie zmienić, zniszczyć samotności? Ona jest w nas, bo nigdy nie da się poznać człowieka do końca, jednak istnieje mała nić nadziei, by przez chwilę o niej zapomnieć, by poczuć się komuś potrzebny. Mówi się: „to, że jestem sam, nie oznacza, że jestem samotny”, ale czy naprawdę? Wyobraź sobie – siedzisz teraz w swoim pokoju, spoglądasz na ekran komputera, nikogo prócz ciebie nie ma w tych czterech ścianach, a gdzieś z oddali słychać dźwięki twojej ulubionej muzyki – idealnie prawda? Nikt ci nie zawraca głowy, nikt nie wymaga od ciebie, byś zgasił światło, możesz robić, co ci się żywnie podoba. Naprawdę odpowiada ci taki scenariusz? Nawet przez chwilę nie pomyślałeś, że w tym wyidealizowanym opisie czegoś brakuje? Nie oszukujmy się – za chwilę pójdziesz do innego pokoju, gdzie pewnie siedzi twoja rodzina, albo sięgniesz po telefon, by napisać wiadomość do przyjaciela, prawda? Nigdy nie poznasz drugiego człowieka w stu procentach, a ta niepoznana część to twoja prywatna samotność. Nie pozwól jednak, by proporcje się zamieniły – nie daj się ogarnąć samotności. Chciałbyś zapewne radę, jak to uczynić? Odpowiedź jest prosta – kochaj i pozwól, by ktoś mógł pokochać ciebie.

***

- Wszystkiego najlepszego! – gdy brunetka weszła do kancelarii tego zimowego poranka, pierwszymi słowami, jakie usłyszała był radosny okrzyk Doroty, która stała przy biurku Bartka z wielkim, czekoladowym tortem w dłoniach.

- Najlepszego, mamo! – dołączył się do życzeń młody prawnik, podchodząc do Agaty, by odebrać od niej płaszcz. – Spełnienia marzeń! – mężczyzna ucałował kobietę w zarumieniony od zimna policzek.

- Dziękuję. Nie pomyślałam, że ktokolwiek będzie pamiętał o moich urodzinach. – odpowiedziała skromnie brunetka, i nie ukrywała, że zakręciła jej się w oku łza wzruszenia. – Dziękuję…

- Zapraszamy na najlepszy tort! – uśmiechnęła się Dorota i wskazała wolną ręką na salę konferencyjną.

- Dorotka, sama piekłaś? – zapytała Agata, która choć obudziła się z fatalnym humorem, teraz przez chwilę zapomniała o złym nastroju. Wiedziała, że przyjaciele bardzo się starają, by choć w dniu urodzin mogła poczuć  radość.

- Oczywiście. – zaśmiała się rudowłosa promiennie. – Pomagała mi Zuzia, którą musiałam nosić wczoraj cały wieczór na rękach, bo chyba ubzdurała sobie, że jej młode nóżki są zbyt obolałe, by mogła na nich samodzielnie chodzić. Swój wkład miał tez Filip, który marudził od popołudnia, że chce jakąś nową, super wystrzałową grę. No i Jasiek, który narzekał na historyczkę, która ponoć niesłusznie wstawiła mi jedynkę za brak zadania domowego.

- Dorotka, jesteś kochana. – brunetka ucałowała rudą w policzek i przytuliła przyjaciółkę serdecznie. – Nie wiem, czy ktoś ci już to mówił, ale jesteś najlepszą mamą na świecie. – dodała z sentymentem, spoglądając pustym wzrokiem w dal. Sama bowiem nie miała nikogo, z kim mogła by spędzać nawet tak zwariowane wieczory. Odkąd Marek wyjechał, nie miała z kim wieczorami popijać wino, a nawet kłócić się o błahe sprawy. Jego wyjazd tak wiele jej odebrał.

- Bartuś, przyniesiesz szklaneczki? – zapytała Dorota, spoglądając stanowczym wzrokiem na chłopaka, który już rozsiadał się wygodnie przy stole, by zacząć konsumować czekoladową słodycz. – Myślałam, że ciebie już nie trzeba wychowywać. – dodała z wielkim uśmiechem na ustach, a chłopak posłusznie podniósł się z miejsca, kręcąc znacząco oczyma.

- Przypominam ci, że to mój syn. – Agata udała urażoną uwagą przyjaciółki, ale po chwili kąciki jej ust uniosły się do góry. – Dorotka, przepraszam, że nie zaprosiłam was na żadną kolację, ale naprawdę mam tyle…

- Przestań, ja też nie lubię odchodzić hucznie swoich urodzin. – rudowłosa usiadła obok przyjaciółki i złapała ją za rękę. – Nie masz za co przepraszać. – brunetka uśmiechnęła się blado.

-  Dzięki. – wyszeptała tylko, bo żadne słowa nie mogły opisać jej wdzięczności, że ma tak wspaniałą przyjaciółkę.

- Możesz coś dla mnie zrobić? – zapytała nagle Dorota, prostując się na krześle. Agata spojrzała na nią pytającym wzrokiem, marszcząc przy tym czoło. – Nie smuć się dziś, dobrze?

Wzrok brunetki mimowolnie przyniósł się na drzwi, prowadzące do gabinetu Marka, w którym od pół roku królowała wszechogarniająca cisza, a wieczorami przerażająca ciemność. Żadne z nich nie chciało, by ten gabinet zajął ktoś inny. Początkowo Agata walcząc ze swoimi słabościami, próbowała namówić Bartka, by zajął o wiele wygodniejsze miejsce od biurka na kancelaryjnym korytarzu, ale po wielu próbach młody wciąż się upierał, że skoro Marek się z nim nie pożegnał, to nie ma takiego prawa. Teraz pusty wzrok brunetki obejmował białe drzwi, a oczy zaszkliły się lekko. W sercu poczuła znów to samo uczucie – przerażającą tęsknotę.

- Jasne. – odparła cicho, wycierając opuszkami palców lekko rozmazujący się makijaż. – Nic nie zepsuje mi tego dnia.

- A co miałoby ci go popsuć? – do rozmowy włączył się Bartek, stawiając na stole trzy kieliszki i szampana bezalkoholowego.

- Na przykład brak procentów w moim szampanie urodzinowym. – brunetka okryła swoją twarz uśmiechem, starając się by chłopak nie zauważył jej przygnębienia.

- Ale mamo, mamy dziś jeszcze dużo pracy. – chłopak przyjął skruszoną minę.

- Kochani! – Agata uniosła do góry swój kieliszek z bąbelkowym napojem. – Dziękuję.

- Twoje zdrowie, Agata. – powiedziała Dorota i upiła łyk napoju.

- Zdrowie najlepszej mamy na świcie. – dodał Bartek i przechylił swój kieliszek.

Cała trójka wzięła się za konsumowanie przygotowanego przez Dorotę smakołyku. Rudowłosa i Bartek zajęli się rozmową na temat czekających ich rozpraw, a brunetka milczała, zajadając się pysznym, czekoladowym ciastem i obserwowała swoich przyjaciół, jedynych bliskich jej ludzi, dzięki którym chociaż przez chwilę nie czuła się samotna.

Dorota. Za dnia świetna prawniczka, wieczorami zamieniała się w jeszcze lepszą mamę i żonę. Była najbliższą przyjaciółką Agaty i choć nie spędzały ze sobą każdej wolnej chwili, to rudowłosa kobieta zawsze wiedziała, kiedy brunetka nie radzi sobie ze światem. Gdy sześć miesięcy temu Marek opuścił ich kancelarię, ruda zauważyła, że Agata gaśnie w oczach. Nie pracowała tyle, co wcześniej, a dla Doroty nie było wielką zagadką, co jest prawdziwym powodem smutku przyjaciółki. Początkowo brunetka, jak przystało na introwertyka, próbowała oparcie zaprzeczać, ale z czasem, gdy już sama nie dawała rady, opowiedziała Dorocie o swoich lękach. Ruda wysłuchała jej z uwagą, ani przez moment nie przerywając opowieści, po czym wstała z miejsca i po prostu przytuliła ją do siebie. Nie wypowiedziała banalnych słów „wszystko będzie dobrze”, ani też nie pocieszała jej zbytnio. Ona była, a to w zupełności wystarczyło brunetce. Z czasem, gdy tylko Agata przychodziła do pracy ogarnięta smutkiem, przynosiła jej słodkie ciastka, zapraszała na wino, albo długi spacer. Za namową Doroty, Agata napisała po trzech miesiącach list do Marka, tłumacząc że być może w ten sposób uwolni się od kumulowanych emocji. To również rudowłosa ocierała jej łzy, gdy do brunetki dotarło, że nigdy nie otrzyma odpowiedzi od przyjaciela. Wspólniczka, będąca równocześnie najlepszą przyjaciółką Agaty, chciała odnaleźć Marka, ale ta zaprzeczyła, argumentując, że tak widocznie miało być i że nie są sobie pisani. Ta rudowłosa kobieta była dla Agaty w pewnym sensie najważniejszą kobietą w jej życiu – przyjaciółką, pocieszycielką, a czasem nawet zachowywała się jak jej siostra i matka. Mimo, że Agata zwykła nie okazywać swoich uczuć, Dorota widziała w niebieskich oczach brunetki wdzięczność i to jej wystarczyło, by każdego następnego dnia znów być obok niej.

Bartek. Przystojny, świeżo upieczony adwokat. Jedyny, oczywiście oprócz ojca, stały mężczyzna w życiu Agaty. Kancelaryjny syn, który wywoływał u brunetki pewne poczucie dumy. To Agata, jako pierwsza, uwierzyła w możliwości tego zagubionego, ale ambitnego chłopaka z bogatego domu. To pod jej skrzydłami Bartek stawiał pierwsze kroki w wielkim świecie warszawskiej adwokatury. Ten przystojny chłopak, wiele jej zawdzięczał i choć był już dorosłym mężczyzną, nigdy nie miał oporów, by mówić Agacie o swoich lękach i prosić o radę. Swoją wdzięczność okazywał od lat w ten sam sposób – każdego dnia, nawet jeśli sam miał wiele pracy, witał Agatę filiżanką świeżo parzonej kawy, stając w drzwiach jej gabinetu z wielkim uśmiechem na twarzy. Nie musiało minąć wiele czasu, by młody zorientował się, że wyjazd Marka wiele zmienił w życiu jego mentorki. Miał wielką ochotę wykrzyczeć mężczyźnie, jak bardzo skrzywdził jego „mamę”, ale powstrzymywał go pewien zdrowy rozsądek. Gdy Agata wraz z Dorotą próbowały namówić go, by zajął gabinet Marka, uparł się, że tego nie zrobi. Po cichu wierzył bowiem, że wrócą jeszcze stare, dobre czasy, gdy mężczyzna burczał na niego bez powodu, a wieczorami kłócili się z Agatą o błahe sprawy.

- O nie, za pół godziny mam rozprawę! – młody chłopak spojrzał na złoty zegarek i w popłochu podniósł się z miejsca, by zacząć sprzątać brudne naczynia.

- Bartuś, zostaw. – uśmiechnęła się Agata, obudzona ze swoich rozmyślań. – Nie było imprezy urodzinowej, więc chociaż to pozwólcie mi zrobić.

- Ja też jadę do sądu. – Dorota wstała z miejsca. – Agata, jeszcze raz wszystkiego najlepszego. I pamiętaj, o co cię prosiłam, dobrze? – spojrzała na brunetkę pełnym troski spojrzeniem.

- Oczywiście. – brunetka zeskrobywała ze swojego talerzyka resztki tortu, uciekając w ten sposób wzrokiem. – Powodzenia, skopcie tyłki swoim przeciwnikom! – znów otuliła twarz wymuszonym uśmiechem.

- A ty nie masz rozpraw? – zdziwił się jeszcze Bartek, owijając się wełnianym szalikiem.

- Nie, dziś mam wolne. Napiszę kilka dokumentów i jadę do domu. – odpowiedziała brunetka, a uśmiech w jej oczach momentalnie zgasł. Miała wrócić do pustego, cichego mieszkania.

- Do jutra! – krzyknęła jeszcze przez ramię Dorota, wychodząc z kancelarii, a zaraz za nią Bartek, zamykając wielkie, drewniane drzwi.

*

Brunetka jeszcze przez chwilę siedziała w zamyśleniu, opierając głowę na dłoniach. Wiedziała, że dzień urodzin powinien być tym, który przynosi szczęście i który powinno spędzać się w towarzystwie najbliższych. Ona jednak nie miała ochoty, by iść do restauracji, ani też wyprawiać huczną imprezę. Przyzwyczaiła się bowiem, że tak jak każdego zwyczajnego dnia, tak i w dzień urodzin jest sama. Z rozmyślań wybudził ją uporczywy dźwięk telefonu.

- Cześć, córcia! – usłyszała po drugiej stronie słuchawki, ten jakże ciepły, kochany głos. – Wszystkiego najlepszego!

- Cześć, tatko. – powiedziała smutnym głosem, starając się mimo wszystko brzmieć naturalnie. – Dziękuję bardzo.

- Agatko, coś się stało? Mam wrażenie, że masz jakiś dziwny głos. – zatroskany mężczyzna próbował dociec prawdy. Do tej bowiem pory, Agacie udawało się ukrywać przed panem Andrzejem, że Marek nie pracuje już w ich kancelarii, a jego wyjazd załamał kobietę.

- Po prostu… - odpowiedziała cicho łamiącym się głosem. – Po prostu starzeję się i tyle. – dodała szybko, śmiejąc się sztucznie do telefonu.

- Kochanie, jesteś jeszcze młoda. Całe życie przed tobą. – mężczyzna mówił tak ciepłym głosem, że po policzku brunetki słynęła pojedyncza łza. – Życzę ci, żebyś już w przyszłym roku…

- Tatko, ja wiem, że życzysz mi, a może raczej bardziej sobie, zięcia i gromadki wnuków. – odpowiedziała szybko, od razu orientując się, że weszła właśnie na grząski teren. – Chyba ja zacznę ci tego życzyć na twoje urodziny, może się szybciej spełni.

- Oj, córciu. Tak bardzo cię kocham… - w słuchawce zapanowała cisza, której Agata nie miała odwagi zniszczyć. – Życzę ci, żebyś była szczęśliwa, po prostu.

- Dziękuję, tato. Bardzo cię kocham. – rzekła zupełnie szczerze brunetka łamiącym się głosem.

- Do usłyszenia, Agatko. I mam nadzieję, że odwiedzisz swojego staruszka. – pan Andrzej odparł radosnym, ale pełnym nadziei głosem.

- Do zobaczenia, tato. – odpowiedziała i nacisnęła czerwoną słuchawkę na wyświetlaczu białego smartfona. – Nie będzie męża, nie będzie wnuków, tato. Jestem sama. – dodała sama do siebie, a jej smutne słowa odbiły się echem w pustej kancelarii.

*

- Dzień dobry! Jest tutaj ktoś? – do zamyślonej Agaty dotarły słowa z korytarza i momentalnie opuściła salę konferencyjną.

- Dzień dobry, Agata Przybysz. – zapytała, stojącego przy drzwiach młodego mężczyznę. – W czym mogę pomóc?

- Przyniosłem kwiaty. – chłopak wyciągnął przed siebie wielki bukiet z czerwonych róż. – I to chyba dla pani. – uśmiechnął się nieśmiało.

- To chyba jakaś pomyłka. – brunetka z niedowierzeniem spojrzała na dostawcę.

- Ale nazywa się pani Agata Przybysz, prawda? – mężczyzna nie dawał za wygraną.

- Tak, to ja. – odpowiedziała niepewnie, robiąc krok w kierunku chłopaka.

- W takim razie, ktoś musiał zrobić pani niespodziankę.  Proszę. – wyciągnął w jej stronę wielki bukiet, który brunetka odebrała od niego lekko drżącymi rękoma. – Jeśli mogłaby pani jeszcze tutaj podpisać. – Agata zbliżyła się do doręczyciela i złożyła podpis we wskazanym miejscu.

- Dziękuję bardzo. – uśmiechnęła się nieśmiało do kierującego się w stronę drzwi mężczyzny. – Może mi pan powiedzieć, kto jest nadawcą?

- Niestety, nie mam takiej możliwości. Ja tylko doręczam, spoglądając nieśmiało na uśmiechy i zdziwienie klientów. Wie pani, że ludzie rzadko kiedy cieszą się z niespodzianek. Wszyscy reagują podobnie „to chyba pomyłka”, albo „niemożliwe, że to dla mnie”.

- Ja też tak zareagowałam, prawda? – zapytała nieśmiało Agata, której w jednym momencie zrobiło się głupio, że nie potrafi cieszyć się z prezentów, nawet we własne urodziny.

- To prawda. – odpowiedział mężczyzna, wzruszając ramionami. – Jeśli to bez okazji, to proszę się uśmiechnąć. A jeśli ma pani dzisiaj urodziny, imieniny, jakąś rocznicę, to proszę przyjąć ode mnie serdeczne życzenia.

- Urodziny, dziękuję. – uśmiechnęła się w jego stronę. – Życzę panu dobrego dnia. – dodała jeszcze do wychodzącego mężczyzny.

Gdy zamknęły się już kancelaryjne drzwi, Agata raz jeszcze spojrzała na wręczony jej przez momentem bukiet. Nie miała pojęcia, kto może być jego nadawcą, ale w głębi serca poczuła lekką radość. Ktokolwiek wysłał jej te kwiaty musiał o niej pamiętać, wiedzieć, że tego dnia obchodzi urodziny. Skierowała się, pieszczotliwie trzymając w dłoniach bukiet, do swojego gabinetu. Usiadła na fotelu, zagłębiając twarz w różaną woń. Przymknęła powieki, starając się zapamiętać ten zapach, tak przyjemny dla jej zmysłów. Gdy przesuwała delikatnie twarz w płatkach róż, dotknęła policzkiem jakiejś kartki. Momentalnie odsunęła głowę i drżącą dłonią wyjęła z bukietu kartonik. Poczuła lekkie ukłucie w brzuchu, niepewność, która towarzyszy zawsze człowiekowi, gdy ma odkryć jakąś tajemnicę. Przymknęła powieki, jeszcze przez moment odwlekając tą chwilę, gdy dowie się prawdy. Odważnie otworzyła oczy i skierowała wzrok na karteczkę.

Trzydzieści cztery róże, jak trzydzieści cztery pocałunki, na trzydzieste piąte urodziny.

Brunetka ze zdumieniem spojrzała na kartonik z wypisanymi ręcznie słowami. Nie znała tego charakteru pisma, ani też nie rozumiała dedykacji. Nic nie potrafiła wywnioskować z tego krótkiego zdania. Miała wrażenie, jakby ktoś zrobił jej niezły żart, który w jej mniemaniu wcale nie był śmieszny. Jeszcze raz zatopiła twarz w bukiet, przymykając powieki. Kilka sekund wcześniej miała cichą nadzieję, że będzie to bukiet od niego, jednak bardzo się myliła. Po bladym policzku spłynęło kilka samotnych łez.

*

Po skończeniu pracy, a właściwie napisaniu kilkunastu dokumentów, wróciła do pustego mieszkania. Wchodząc po schodach, w dłoniach trzymała kurczowo bukiet, który mimo wszystko traktowała jak najpiękniejszy, zresztą jedyny prezent urodzinowy. W głowie wciąż miała tą dedykację, którą ktoś wypisał odręcznie. Momentami miała wrażenie, że to rzeczywiście pomyłka, ale za chwilę tłumaczyła sobie, że przecież nazywa się Agata Przybysz i obchodzi tego dnia swoje trzydzieste piąte urodziny. Otworzyła drzwi do mieszkania i weszła do środka. Zapaliła światło, bo zimowy czas nie obdarowuje ludzi zbyt długim dniem. Tak jak każdego innego dnia, znów uderzyła w nią pustka i cisza jej kawalerki, znów weszła w samotność. By chociaż trochę zniszczyć ciszę, włączyła wieżę i w jednej chwili jej mieszkanie otoczyła znana, rozdzierająca jej pokruszone serce, melodia.

Zdjęła z siebie zimowy płaszcz i wełniany szalik. Skierowała się do kuchni, by przygotować sobie gorącą herbatę z miodem i cytryną. Wstawiła kwiaty do wazonu w salonie i otulając się wełnianym kocem, usiadła na podłodze przy oknie. Chwilę później dobiegł do jej uszu dźwięk dzwonka do drzwi. Wstała z miejsca i podchodząc do wejścia, spojrzała na zegarek – było już w pół do dziesiątej wieczorem, a ona nie miała ochoty na przyjmowanie żadnych gości. Spojrzała przez wizjer i otworzyła drzwi.

- Dobry wieczór. – powiedział wysoki mężczyzna, ubrany w strój jednej z firm kurierskich.

- Dobry wieczór. – odpowiedziała brunetka z lekkim zdziwieniem w głosie, że o tak później porze jeszcze ktoś pracuje. Kiedyś sama siedziała nad dokumentami do późnych godzin nocnych, ale teraz tak bardzo się zmieniła. Coraz częściej kładła się spać zaraz po powrocie do mieszkania, próbując przespać swoją tęsknotę.

- Czy pani Agata Przybysz? – zapytał kurier, spoglądając na brunetkę, która jak słup soli stała przed nim, milcząc.

- Tak. – rzekła krótko, otulając się szczelniej grubym swetrem.

- Przesyłka do pani. – mężczyzna podał jej niewielką kopertę z jej imieniem i nazwiskiem.  Brunetka najpierw niepewnie spojrzała na przesyłkę, a za chwilę jej wzrok skierował się na kuriera. – Proszę jeszcze tutaj podpisać. – bez zbędnych słów Agata podpisała w wyznaczonym miejscu. – Dobranoc.

- Dobranoc. – odpowiedziała cicho, wciąż trwając w lekkim szoku, zamykając drzwi na zamek.

Przyglądając się kopercie, skierowała się w swoje ulubione miejsce przy oknie. To właśnie tam siadała wieczorami, by w ciszy przysłuchiwać się własnym myślom i nierzadko płakać w samotności. Odkąd on wyjechał nie była tą samą kobietą. Zauważyli to nawet jej klienci. Mimo, że dbała o pracę, nie brała zbyt wielu spraw, a nawet wiele razy odmawiała stałym klientom. Coraz bardziej traciła chęć życia i choć tłumaczyła sobie, że z czasem wszystko się ułoży, to nic tak naprawdę się nie zmieniało. Wiele razy karciła się w myślach, że żaden mężczyzna nie powinien tak bardzo jej zmienić, nie powinna cierpieć po stracie Marka, bo tak naprawdę przecież nigdy nie byli razem. Wieczorami, gdy wracała do mieszkania, uciekając z kancelarii, w której nie umiała już siedzieć zbyt długo, zatapiała się w samotność, która dotąd nigdy jej nie przeszkadzała, a teraz otulając ją, sprawiała drżenie wątłego, kruchego ciała. Agata, niegdyś uśmiechająca się, ambitna pani mecenas, teraz stała się smutną, wyzutą z życia kobietą.

Usiadła na ziemi i upiła łyk gorącego napoju. Nie wiedziała, czy chce dowiedzieć się, co kryje w sobie owa przesyłka. Miała dziwne przeczucie, że drugi raz tego dnia ktoś z niej zakpił. Spojrzała przez okno, gdzie na wietrze wirowały białe płatki śniegu. Na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech – biały puch pojawiał w powietrzu, by za chwilę zniknąć uderzając z impetem o drogi, drzewa, samochody. Podobnie jak jej dni, które mijały, rozbijają jej duszę na coraz mniejsze, niknące w samotności kawałki. Jeszcze bardziej rozdzierając własne pokruszone na tysiące kawałków ciało, przymknęła na chwilę powieki, gdy wsłuchać się w płynące z oddali dźwięki nienawidzonej, ale równocześnie tak ukochanej piosenki. Wreszcie otworzyła oczy i zdecydowanym ruchem rozdarła kopertę, wyjmując ze środka mały bilecik.

Jedyne, co poczuła, to palące jej poliki łzy, które spływały coraz większym strumieniem. Widziany przez błękitne tęczówki świat zamazał się i jakby ślepo, idąc przez poranną mgłę, zaczęła czytać.

*

Myślałaś, że zapomniałem, prawda?

Nigdy nie potrafiłem składać życzeń. Do tej pory nie umiem. Długo myślałem, czego mógłbym życzyć Tobie… Wciąż nie wiem.

Nie mogę życzyć Ci szczęścia, bo wiem, że Ci je odebrałem wraz z moim wyjazdem. Uśmiechu też, bo przecież nigdy go nie ma, gdy brakuje radości. Spełnienia marzeń? Przecież to tak, jakbym sobie życzył, że pewnego dnia wybaczysz mi. A może w takim razie prawdziwych przyjaciół? Jeden z nich, ten który tak bardzo pragnął nim być, zachował się jak tchórz i wciąż nim jest.

Trzydzieści cztery róże, jak trzydzieści cztery pocałunki, na trzydzieste piąte urodziny.

Miłości.

Każda, nawet najmniejsza cząstka ciała brunetki drżała. Łzy leciały po policzkach, sprawiając, że twarz brunetki pokryła się czarnymi smugami. Pusty wzrok, skierowany na pochyłe litery, był pełen cierpienia i jednocześnie przerażenia. Brunetka przykryła się szczelniej kocem, jakby próbując opanować niekontrolowane ruchy własnego ciała. Siedziała w bezruchu, a przyspieszone bicie serca sprawiało, że zaczęło jej się kołować w głowie. Niewidzialna siła zaciskała jej klatkę piersiową, miała wrażenie, że za chwilę się udusi. Łapczywymi oddechami łapała skrawki powietrza. Otoczyła ramionami kolana, resztkami sił walcząc z emocjami. Czuła się tak, jakby tymi kilkoma zdaniami, zawalił się cały jej świat. A może to był tylko nocny koszmar, który wylewał na jej bladą twarz maleńkie, słone krople potu? W jego zdaniach wyczytała wszystko to, czego tak bardzo obawiała się przez ostatnie miesiące. Przerażanie ogarnęło całą jej duszę, a tęsknota za jego dotykiem, pocałunkami przeszywała jej ciało, jakby kłując sztyletami. W drżących dłoniach trzymała białą kartkę, nieświadomie ściskając ją coraz bardziej, jakby próbując  wykrzesać z niej coś więcej. Wiedziała, że jeszcze jakiś czas temu trzymał ją Marek, widziała oczyma wyobraźni, jak mężczyzna schyla się nad kawałkiem papieru, pisząc do niej te kilka słów. Przymknęła powieki, próbując sobie w ten sposób wyobrazić jego twarz, tańczącą na czole zmarszczkę. Słyszała skrzypienie pióra, gdy mężczyzna uderza nim o kredowy papier. Tak bardzo pragnęła, by w tej chwili był obok niej. W jednej chwili ulotniła się cała jej złość, niechęć i niesmak, że wyjechał bez słów, jakiegoś pożegnania. Tym listem i bukietem róż sprawił, że jedynym jej marzeniem, pragnieniem było, by siedział obok niej, otulając ją swoimi ramionami. Tylko tyle, a może aż tyle. Spływające po policzkami łzy, nie zatrzymywały się nawet, gdy mocniej ściskała powieki. Nie była już panią własnego ciała, on żyło własnym życiem, a w ten chwili obumierało z tęsknoty.

- Proszę, wróć do mnie. – wyszeptała błagalnie przez łzy, łamiącym się głosem. Jej głos, tak cichy, zanikał gdzieś w dźwiękach melodii, która bezustannie wypełniała mieszkanie.

Otworzyła powieki. Zaczerwienione oczy, pierwsza oznaka cierpienia jej ciała, skierowały się na kurczowo trzymany w ręku list. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo szczelnie zamknęła go w uścisku. Spojrzała na ostatnie słowo, które wypisał Marek – najbardziej banalne, a jednak najwięcej znaczące życzenie. Jedno, sześcioliterowe słowo, a tak potężne, o takiej mocy.

*

W oddali zabrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi. Przez moment brunetka nie rozumiała, co się dzieje, nie wiedziała, gdzie się znajduje. Była zniszczona psychicznie, a jej ciało drżało jak w gorączce. Przegrała walkę z własnym ciałem, ze słabościami i ukrywaną miłością. Pokryta kropelkami potu twarz, zaczerwienione, zakrwawione oczy i płytki, niestabilny oddech – nie potrafiła tego opanować. Wciąż kurczowo trzymając w dłoni białą kartkę, podniosła się z miejsca. Nie zwróciła uwagi na to, w jak opłakanym stanie musi teraz być. Nie miała siły o tym myśleć. Chwiejnym krokiem, po drodze potykając się o własne nogi, podeszła do drzwi. Nie spojrzała w wizjer. Przekręciła zamek. Otworzyła drzwi.

Sekunda. Ulotny moment między wdechem a wydechem. Mężczyzna z jedną, samotną różą w dłoni.

Miała wrażenie, że opadnie na ziemię, nogi się pod nią ugięły i gdyby nie szybka reakcja mężczyzny z pewnością przewróciłaby się na podłogę. Jej ciało omdlewało. W jednej chwili znalazła się w silnych ramionach, które objęły ją tak pewnie, że brunetka przymknęła powieki, zatapiając się w jego zapachu. Ulotnił się strach i tęsknota. Wtuliła się w jego twardy tors, nawet nie zastanawiając się nad konsekwencjami. W końcu odzyskała cały swój świat, jeden dotyk, który przywrócił ją do życia. Jego dotyk. Marek trzymając ją w swoich ramionach przeszedł do salonu, gdzie nie paliło się żadne światło, praktycznie w całym mieszkaniu panowała ciemność. Bezszelestnie usiadł na kanapie, sadzając wtuloną w siebie Agatę na kolanach. Brunetka jeszcze przez chwilę miała zamknięte oczy, bojąc się, że gdy je otworzy, wszystko okaże się tylko marnym snem.

- Trzydzieści cztery róże, jak trzydzieści cztery pocałunki… - usłyszała najłagodniejszy, najbardziej upragniony, cichy głos mężczyzny. – Na trzydzieste piąte urodziny. – kobieta mocniej otuliła jego szyję swoimi ramionami, sprawiając że teraz ich ciała były jednością

Agata otworzyła bardzo powoli powieki, a jej wzrok od razu skierował się na spokojną twarz Marka. Po jego policzku spływały łzy, ale jednocześnie patrzył na nią takim spojrzeniem, jakiego nigdy wcześniej nie widziała u żadnego innego mężczyzny – strach przed utratą, odrzuceniem, połączony z nadzieją i czystą, nienaruszoną miłością.

- Jedna róża… - szeptał, muskając przy tym płatek jej ucha. – Jak jeden pocałunek. – zbliżył się do jej twarzy, bardzo delikatnie muskając jej skroń, a następnie policzek, by za moment pocałować kącik jej ust. - Kocham cię.

Brunetka odsunęła się od niego momentalnie, z przerażeniem patrząc mu prosto w oczy. Przez chwilę miała ochotę wyrwać się z jego ramion, wykrzyczeć, że go nienawidzi i żądać, by wyniósł się z jej mieszkania. Nic jednak takiego nie zrobiła i wciąż kurczowo trwając w jego silnych ramionach, które były całym jej światem. Była krucha, roztrzaskana na tysiące kawałków, dopóki nie zjawił się w jej drzwiach. Wystarczył moment, jedna maleńka chwila, by znów mogła oddychać. On nie robił nic, wiedząc, że teraz każdy najmniejszy ruch należy do niej. Agata przymknęła na chwilę powieki, by za moment je gwałtownie otworzyć i spojrzeć na niego spojrzeniem, które odpowiedziało na każde  jego pytanie.

- Obiecaj mi coś. – powiedziała bardzo cicho, zmęczonym, drżącym od emocji głosem. On tylko kiwnął głową na znak zgody. – Nigdy więcej nie uwierzysz w to, że możemy być szczęśliwi bez siebie.

- Przepraszam… - wyszeptał ze łzami w oczach, ale nie zdążył dokończyć, bo Agata zatopiła się w jego ustach, przelewając w ten sposób całą swoją tęsknotę, strach i miłość. W jednym bowiem pocałunku można przekazać więcej, niż w milionie słów.

A w oddali słychać było te proste, a jednak czasem najtrudniejsze słowa.

And the moment I can feel that

You feel that way, too,

Is when I’ll fall in love with you

E.

To było... magiczne. Zaczarowało mnie.
Trzydzieści cztery róże, jak trzydzieści cztery pocałunki, na trzydzieste piąte urodziny. - ja wiedziałam, czułam to, że coś będzie. Jedna róża mniej, nie ma jednego pocałunku. Musiał być. 

Płaczę. Łzy mi lecą po policzkach, a ja wciąż czytam końcówkę, od nowa i od nowa.

Te cudowne słowa Kocham Cię. I słowa piosenki, które wciąż brzmią mi w uszach.

And the moment I can feel that

You feel that way, too,

Is when I’ll fall in love with you.

Piękne. Ilekroć je czytam, a teraz czytam je co chwila, to łzy lecą mi szybciej. Płaczę, wciąż płaczę i nie potrafię przestać. To było niezwykłe. Kocham to! Uwielbiam!
Z całego serca dziękuję ;* Dziękuję za to, że mogłam się popłakać, że mogłam przeczytać coś tak pięknego. Dziękuję <3 I mam nadzieję, że już niedługo ujrzę coś nowego z twojej twórczości.

Domcia