Historia inaczej pisana cz.III

Dorota spojrzała na smutną dziewczynę.
- Niech pani zadzwoni do ojca, potrzebuje pani teraz wsparcia..
- Nie mogę, on mnie nie nawidzi..
- Pani Julio, ojciec panią kocha i napewno tęskni - podeszła łapiąc jej dłoń
- Tak pani myśli? - znów zbierały się jej łzy
- Tak myślę, nie ważne co pani złego zrobiła, nie ważne co pani innego zrobiła że ojciec panią " znienawidził" ale to jest pani ojciec, nie ważne czy ojciec unosi się dumą, czy jest miły.. wybaczy, nawet jak wyrzekł się pani, wybaczy bo to jest ojciec i zawsze myśli o pani - Dorota spojrzała na nią i delikatnie się uśmiechnęła, po czym odwróciła się i widziała jak rudowłosa dziewczyna wyciąga telefon, i przykłada go do ucha, uśmiechnęła się i zamknęła drzwi.
***
Miała zbierać się do wyjścia, kiedy zorientowała się że nie ma telefonu, przeszukiwała całe swoje biurko, nie znalazła go tam, wyszła z gabinetu gasząc lampkę, zaczęła przeszukiwać biurko Bartka, wzięła do ręki pliczek papierów i dwa segregatory, miała już przenieść je na stolik, kiedy rozbrzmiał jej dzwonek, w jednej ręce trzymała przez cały czas chwiejący się stosik, drugą ręką odgarniała wszystko z biurka, nagle po kancelarii rozniosł się dźwięk upadających segregatorów i donośny głos mecenas Przybysz.
- Cholera - spojrzała na porozwalane po podłodze papiery, i segregatory. Dzwięk telefonu ucichł, Agata wciaż przeszukiwała biurko, z gabinetu wyszedł Dębski, spojrzał na porozrzucane papiery i na robiącą bałagan na biurku Agatę. Wreszcie Agata znalazła telefon pod stertą papierów, nie wiedziała co on tam robił, odwrociła się, miała już zacząc sprzątać, kiedy podskoczyła.
- Wystraszyłeś mnie ? - powiedziała, lekko wystraszona Agata, serce jej przyśpieszyło
- Masz coś na sumieniu ? - uśmiechnął się do niej
- Nie, po prostu mnie wystraszyłeś - kucnęła i zaczęła zbierać porozrzucane papiery, Marek zaczął jej pomagać. Papier do papierka i uzbierali już prawie cały porozwalany stosik, do ostatniego leżącego papierka, oboję wyciągnęli dłoń. Dłonią leżącą na papierku, była dłoń Agaty, natomiast dłoń Marka leżała na dłoni mecenas Przybysz, żadne z nich nie zabrało ręki, podniesli tylko głowy, spojrzeli sobie w oczy, cisza która panowała w kancelarii, pozwalała usłyszeć uliczne korki, dzwięki jeżdżących tramwaji, nawet dzwonki rowerzystów. Patrzyli sobie w oczy , ich twarze zbliżały się do siebie, dzieliły ich usta milimetry, kiedy rozbrzmiał poraz kolejny telefon Agaty..

Zakończenie ściągnęłam od naszej kochanej Domci, wiem że się nie obrazi za bardzo mnie kocha hahaha :* chodź po dzisiejszym komentarzu, o mojej rezygnacji,i pożegnaniem się z pewnym wątkiem, historią i przygodą z tym blogiem zaraz po finałowej części "Historia inaczej pisana", bardziej Domcia chcę mnie udusić i zabić, niż mnie kocha :D

PS: Czekam z niecierpliwością na wasze opinie ; 3

Paulina/Paula