Opowiadanie Klaudii cz.6

No i po baaaaaaaaaardzo długim czasie jest nowa częśc od Klaudii ;)) Jest fajnie ;)) Ale jakoś ostatnio wszystkie opo mi nie pasują, może to dlatego, że próbuje wenę znaleźc... Na łączkę sobie poszła i wrócic franca nie chce... xD No już nie marudzę... Miłego czytanka ;))

Domcia

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać na kolejną część, ale muszę się przyznać, że trochę nie chciało mi się pisać. Mam już przygotowane kilka kolejnych części więc jutro dodam następną.



Agata wcześnie rano zaczęła  pakować swoje walizki. Ojciec powoli powracał do sił i nie potrzebował już jej opieki. Teraz musiała być przy Marku w tej trudnej dla niego sytuacji. Sama była zdziwiona tym morderstwem. Co jej mogło odbić? Przypomniała sobie swoją ostatnią rozmowę z Czerską i doszła do wniosku, że to nawet w jej stylu. Przecież jest nieobliczalna. Nigdy nie wiadomo o co może jej chodzić. Z zamyślenia wyrwała ją głos ojca.
- wyjeżdżasz już?
- potrzebują mnie w Warszawie. Poradzisz sobie sam?
- tak, nie martwa się o mnie
Pocałowała go w policzek na pożegnanie i poszła na pociąg. Po dojechaniu na miejsce pojechała do swojego mieszkania i odłożyła bagaże. Wypiła kawę i zjadła coś na szybko. Zadzwoniła do Marka ale nie odbierał więc pojechała do kancelarii.
- cześć, wreszcie do nas wróciłaś- powitała ją Dorota
- hej, jest Marek?
- niestety nie. Jeszcze nie przyjechał. Martwię się o niego. Cała ta sytuacja spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Biedak się załamał
- wczoraj gdy do niego dzwoniłam miał taki załamany głos. No nic, pojadę zobaczyć może jest u  siebie w domu.
- dobra, daj mi znacz jak się czuje
Wyszła z kancelarii i pojechała do Marka. Dzwoniła i pukała do drzwi ale nikt nie otwierał. Złapała za klamkę. Drzwi były zamknięte. Martwiła się o niego. A jeżeli coś mu się stało, albo coś  sobie zrobił? Agacie zaczęły przechodzić czarne myśli przez głowę. Nie, trzeba być dobrej myśli. Może się minęli i pojechała do kancelarii. Zadzwoniła do Doroty.
- przyjechał już Marek?
- nie, a co? Pojechałaś do niego?
- tak, nikogo nie ma w jego mieszkaniu. Myślałam, że może się minęliśmy.
- tylko się nie martw. Na pewno się znajdzie.
-dzięki za pocieszenie. Muszę kończyć. Pa
Rozłączyła się. Ze zmartwieniem wróciła do kancelarii i czekała z niecierpliwością na Marka. Dzwoniła jeszcze kilkakrotnie na jego telefon, ale ciągle nie odbierał.

***

Wysiadł z samochodu i poszedł po schodach na trzecie piętro. Stał chwilę przed drzwiami i zastanawiał się czy dobrze zrobił przyjeżdżając tutaj. Po chwili namysłu zapukał do drzwi Czerskiej.
- dzień dobry. Co za miła niespodzianka
- dla kogo dobry, dla tego dobry. Mogę wejść?
- wchodź pewnie, widzę że nie masz nastroju do żartów
- akurat zgadłaś. Mam do ciebie sprawę. Nie śmiej  się tak- zaczęła działać mu na nerwy- ja do ciebie  mówię poważnie a ty robisz sobie ze mnie pośmiewisko
- dobra już w porządku. Przepraszam
- no dobra, to może prosto z mostu. Nie lubię owijać w bawełnę. Czy to prawda, że zabiłaś Okońską?
- co? Chyba sobie ze mnie kpisz! Uważasz mnie za idiotkę?- zaczęła się wykręcać
- nie po prostu stwierdzam fakty. Od dawna chcesz się do mnie dobrać, a zabijając Marie masz o jedną przeciwniczkę mniej. Chociaż nie wiem wciąż dlaczego to zrobiłaś, przecież ja  już z nią nie jestem. Nawet mi na niej nie zależy.
- Marek przecież ona Cię kochała, a zawsze to jeden kłopot mniej
- czyli to prawda, że to ty ją zabiłaś!
- tak prawda!- wykrzyczała mu- właśnie to chciałeś usłyszeć?
- tak to mi wystarczy. Jeżeli ją tak potraktowałaś, to aż strach pomyśleć co chcesz zrobić Agacie
- nie martw się, dla niej też coś przygotowałam. Nie zabraknie wam rozrywki
- ty jesteś psychicznie chora- zaczął krzyczeć- postaram się żebyś do końca życia nie wyszła z więzienia
- o dziękuję bardzo, że się tak o mnie troszczysz. Nie musiałeś, naprawdę- powiedziałam z szyderczym uśmiechem
- ależ proszę bardzo. Dla mnie to żaden problem, zrobię to z przyjemnością- odwrócił się i chciał wyjść ale czerska złapała go za rękę
- zostaw mnie- powiedział ze wściekłością
Popatrzyła się tylko na niego z ironią.
- słyszałaś?! Daj mi święty spokój- wyrwał jej dłoń i wyszedł. Był wściekły. Targały nim emocje. Chciał coś rozwalić. Myślał, że zaraz wyjdzie z siebie. Musiał trochę ochłonąć tą sytuacją. Nie wiedział już co ma myśleć. Poszedł do parku, usiadł na ławce i popadł w zadumę. Doszedł do wniosku, że musi zgłosić to na policję. Dobrze, że całą ich rozmowę nagrywała na dyktafon. Zadzwonił na komendę i wyjaśnił co zaszło. W tym momencie poczuł ulgę. Uspokoił się i stwierdził, że nie ma co się nad nią rozczulać. Musi teraz wracać do kancelarii. Spojrzał na telefon. Dziesięć nieodebranych połączeń od Agaty i pięć od Doroty. Z tego wszystkiego zapomniał, ze dzisiaj miała wrócić Agata. Wstał z ławki i poszedł w stronę samochodu.

Klaudia