Opowiadanie Shadow Sky cz.7

Zaszalałaś !!! WOW ;)) Jakie długie ;)) To do ciebie niepodobne ;)) Podoba mi się ;)) Miłego czytania ;))

Domcia

   "Gdy nawet wrogowie dostrzegają twoją miłość, ty też powinieneś..."
***
- I jak? - zapytała.
- Nie ma go, sprawdziłem - odpowiedział jej mężczyzna.
- To dobrze...
Odsunęła telefon od ucha, ze złośliwym uśmiechem wciskając paznokciem przycisk "rozłącz".
- Nawet bardzo dobrze... - uśmiechnęła się, niekoniecznie miło, i rzuciła komórkę na łóżko. - Pokłócony z kobietą, w której nie wie, że się kocha... idealnie, teraz wystarczy pojawić się w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie. - Westchnęła zadowolona prokurator Czerska. Nawet nie wiedziała, w jakim jest błędzie...
***
   Następnego ranka Agatę obudził telefon. Jeszcze z twarzą milimetr nad poduszką, spojrzała morderczym wzrokiem na wyświetlacz, planując długie kazanie dla dzwoniącego. Potem jednak twarz jej złagodniała, gdy przeczytała - Marek.
- Hm...? - odebrała, padając z pufnięciem na poduszki.
- Pani Przybysz proszona jest o przybycie do kancelarii na pilne posiedzenie obrad Prostokątnego Stołu.
- Odsypiam właśnie połowę życia od studiów. Daj spokój.
- Jak wyślę po ciebie Bartka to będziesz żałowała, że nie przyjechałaś sama - po rozbawionym, ostrzegawczym głosie Dębskiego usłyszała w tle "Jestem prawie prawnikiem, a nie szoferem!" i ciche "Tak, tak!" mecenasa.
- Dobra, daj mi pół godziny - przeciągnęła się, wstając.
- 29 minut - rozłączył się nadal rozbawiony Marek.
***
W sali konferencyjnej siedzieli na przeciwko siebie Marek i Dorota, między nimi, na końcu stołu, Bartek.
- Coś trzeba zrobić - zaczął Dębski, odkładając na blat telefon.
- Oczywiście - przytaknęła Dorota - ale co?
- Mogę się zająć zbieraniem dowodów, nikt mnie z kancelarią jeszcze nie kojarzy - zaproponował Bartek. Marek zgodził się z nim natychmiast:
- Wynajdę jakieś luki w prawie. Na pewno da się ją przywrócić, byleby tylko się nie dowiedziała.
- Ponieważ...? - Dorota znowu popatrzyła na niego pytającym wzrokiem.
- Ponieważ będzie próbowała nas od tego odciągnąć? - Marek wstał i odwrócił się do okna, wyglądając przez nie.
- Nigdy nie poprosi o pomoc. - dodał Bartek.
- To akurat wiem... - westchnęła prawniczka, odchylając się na krześle.
- Samochód Agaty stoi przed kamienicą - przerwał otwierającemu usta Janowskiemu Marek.
   W tym momemcie trzasnęły drzwi do kancelarii i usłyszeć można było stuk obcasów. Dorota tylko położyła palec na ustach i wszyscy troje zamilkli, patrząc na drzwi do konferencyjnej. Pojawiła się w nich Agata, ubrana w zwykłe, ciemne jeansy i luźną bluzkę. Właśnie rozwiązywała apaszkę z szyi, kiedy zobaczyła zamarłych wspólników i uśmiechnęła się trochę niepewnie:
- Ustalacie szczegóły mojego pogrzebu?
- Raczej zmartwychwstania - mruknął Bartek, który natychmiast został potraktowany kopniakiem pod stołem.
- Znowu ci będzie zimno - powiedział czym prędzej Dębski, po czym zmieszał się i przejechał dłonią po włosach. Dorota uniosła brwi, powstrzymując śmiech.
- Zawsze mecenas Dębski może pożyczyć ci bluzę - palnął aplikant Agaty, zapominając, że nie powinno go być wczoraj pod kancelarią i nagle zainteresował się sufitem, pogwizdując pod nosem. Dorota nie wytrzymała i parsknęła śmiechem na widok min Agaty i Marka, nieudolnie udawających, że się nie znają.
- To... po co ta narada? - zapytała Przybysz, siadając energicznie koło przyjaciółki.
- Otóż okazało się, że pewna pani adwokat zaczęła pakować swoje rzeczy z gabinetu - mecenas Gawron zaczęła, oskarżycielsko patrząc na Agatę. Ta z kolei morderczym wzrokiem spojrzała na Dębskiego, który, równie naturalnie co Bartek, skierował oczy ku sufitowi. W końcu to on zwołał całe towarzystwo i powiedział im o tym, że Agata zamierza się wynieść.
- A co mam zrobić?
- Poczekać, może coś się zmieni? - zaatakował Marek niespodziewanie dla samego siebie.
- Wiem, że się o mnie martwicie, ale widocznie... tak miało być.
- AGATA! - krzyknęli na nią równocześnie Dorota i Marek.
- Oni chcą ci powiedzieć, podobnie jak ja, żebyś się nie poddawała - uprzejmie przetłumaczył Bartek.
- Cieszę się, że mam takich wspaniałych przyjaciół - pokiwała głową - ale, za przeproszeniem, po to zrywaliście mnie z rana z łóżka?
- Nic jej nie jest - pokiwał głową Dębski. - Martwiliśmy się, że wyjedziesz do Bydgoszczy albo się załamiesz.
   Przybysz miała na końcu języka, że przecież on wiedział, że nic takiego się nie dzieje, ale w porę się powstrzymała.
- No to... dzięki za troskę - poklepała Dorotę po ramieniu. - Pracujcie spokojnie, a ja się będę relaksować. I nie przejmujcie się mną, pa! - uniosła rękę, wychodząc.
   Mecenas Gawron wstała i poszła za nią, mówiąc o jakiejś sprawie do załatwienia.
- A ty co wymyślasz nowego, filozofie? - Marek w drodze do swojego gabinetu minął siedzącego z podpartą rękami głową Bartka.
- Chyba coś mam - wstał z błyskiem w oku aplikant. - Zakuwałem na egzamin adwokacki i gdzieś był taki paragraf... - ścisnął skronie.
- Jaki? - Dębski zniecierpliwiony zatrzymał się, patrząc na niego spod przymrużonych powiek. Bartek spojrzał na niego, rozkładając ręce.
- Który mógłby unieważnić wyrok, a jaki.
***
   Mecenas Przybysz już miała wychodzić z kancelarii, kiedy przypomniała sobie o czymś. Wyciągnęła z torby bluzę Marka i zawiesiła na wieszaku, wsuwając do kieszeni małą karteczkę.
- Agata!
Szybko cofnęła rękę, stojąc niby zatrzymana w pół kroku. Szła do niej Dorota:
- Agata... Mogłaś mi powiedzieć wcześniej - z rozbawioną miną oparła się o ścianę.
- O czym? - choć miała przeczucie, że wie o co chodzi, była prawniczka udała zdziwienia.
- Marek to super facet, w końcu znam go dłużej niż ty. Nie musicie się ukrywać jak dzieci - parsknęła śmiechem na widok miny przyjaciółki - była łudząco podobna do tej zrobionej wcześniej, w konferencyjnej, po tekście Bartka o bluzie. - Bardzo ci to teraz pomoże. Nie wiem tylko, dlaczego mi się nie wyspowiadałaś.
- Nie ma z czego, to...
- Agata.
- Pa! - cmoknęła ją w policzek Przybysz z szerokim uśmiechem na twarzy. Pomachała wchodzącemu właśnie do korytarza Markowi i wyszła z kancelarii.
   Już na dole, wsiadając do samochodu, zatrzymała się, patrząc ponad dachem na zalaną słońcem, jeszcze pustą ulicę. Roześmiała się nagle, czując wiatr rozwiewający włosy. Nie wiadomo dlaczego, poczuła się szczęśliwa.
***
   Kiedy nikogo nie było już w korytarzu, podszedł i położył rękę na swojej bluzie, którą oczywiście od razu zauważył. Coś zaszeleściło w kieszeni. Wyciągnął małą karteczkę, i choć nie rozpoznał charakteru pisma, wiedział od razu, kto ją napisał. Przeczytał:
"Zapomniałam wczoraj oddać. Dzięki za wszystko."
Uśmiechnął się pod nosem w tej samej chwili, w której Agata zaczęła się śmiać.

Shadow Sky

PS.A tu coś od Shadow ;))  http://oi44.tinypic.com/2u763y0.jpg