Historia inaczej pisana V cz. XIII

No więc zebrałam siły o 21:19, zaraz po wiadomości na mail-u od wariatki, i osoby uzależnionej od HIP. Ty wiesz że mówię o Tobie, i dedykuje część Tobie i Klaudi, bo wasze komentarze rozgrzewają moje serduszko. Dziś znów bez cytatu ech. :<

Jej ciało drgnęło pod wpływem lodowatego powiewu wiatru, który z minuty na minute stawał się silniejszy, brunetka wraz z towarzyszącym jej na tarasie mężem weszli do środka otrzepując z wierzchnej odzieży roztapiające się już płatki śniegu pod wpływem temperatury panującej we wnętrzu domu. Dębski rozpalił w kominku, Agata wyciągnęła z szafki koc i rozłożyła go w pobliżu kominka, usiadła na nim i zbliżyła czerwonawe dłonie do kominka, pocierając nimi próbowała szybciej je rozgrzać.

***

W centrum miasta spacerował zamyślony świerzo upieczony adwokat, wystukiwał wciąż w telefonie wiadomości do przyjaciółki ze studiów i prawdopodobie przyszłej partnerki. Oficjalnie nie byli razem, chodź Bartek nie ukrywał że blond piękność mu się podoba, ucieszył się kiedy zgodziła się pojechać z nim i resztą kancelarii w góry. Śnieg opadał na jego czarnego smartfon, zostawiając krople wody na wyświetlaczu, co rusz wycierał opuszkami palców krople zostawiając przy tym mokre smugi. Chodniki pokrywały się już kilku centymetrową warstwą śniegu, młodzieniec szedł przed siebie, jego wzrok przez cały czas wbity był w wyświetlacz telefonu, idąc chodnikiem wpadł na znajomą mu osobę, przy zderzeniu upadł mu na ziemie telefon, obydwoje sięgnęli dłonią w jego kierunku, dopiero zza rudawych kręconych kosmyków włosów, dostrzeg znany mu uśmiech, spojrzenie i rysy twarzy. To ona była ich pierwszą klientką, ona przyćmiła mu świat jej urodą, i to ona spowodowała że pierwszego dnia nie mógł się na niczym innym skoncentrować jak na dokładnym zapamiętaniu każdego milimetra jej twarzy. W świetle przebijających się przez chmury gwiazd, jej oczy były jeszcze piękniejsze, zielone tęczówki niczym hipnotyzowały go, unieśli swoje przykucnięte ciała, szeroko się do siebie uśmiechneli, rudowłosa zarzuciła swoje długie kręcone włosy do tyłu zahaczając mecenasa Janowskiego końcówkami po jego zaczerwienionej od zimna buzi. Po jego ciele przeszedł przyjemny ogrzewający dreszcz, stali chwilę jeszcze na środku chodnika oświetlonym przez neonową nazwę sklepu za plecami Bartka, i uliczną lampe za plecami Julii.
- Co za miłe spotkanie - podała mu telefon, i szeroko się uśmiechnęła. Bartek nic nie odpowiedział, wciąż wpatrywał się w nieskazitelną urodę Julii - No nic, będę szła - odpowiedziała po dłuższym milczeniu mecenasa, i odchodziła. Janowski energicznie odwrócił się w jej kierunku.
- Julia poczekaj - powiedział podbiegając do niej - przepraszam, pani Julio. Może dałaby się pani zaprosić na kawę?
Julia spojrzała na zegarek, następnie na mecenasa Janowskiego.
- Ależ mecenasie, chyba już za poźno na jaką kolwiek kawę - uśmiechnęła się - i nie przepraszaj, jak mówisz do mnie na pani to czuje się staro - puściła mu oczko i podała dłoń-Julia
- Bartek - podał dłoń - w takim razie może spacer?
- Bardzo chętnie - uśmiechnięci ruszyli chodnikiem przed siebie.

Tym razem troche skupiłam się na innych :) mam nadzieje że się spodoba :)

Paula