Opowiadanie A. cz.9

Hej, znowu chciałabym podziękować za Wasze komentarze, są bardzo inspirujące i niezmiennie wywołują uśmiech <3 Przepraszam, że nie wcześniej, nie było czasu, poza tym pracuję jeszcze nad finałem. Miłego czytania, A. ;)

9.

If only I could look into your mind

Maybe then I’d find a sign

Of all I want to hear you say to me

Nie mogła zasnąć. Wpatrywała się w sufit, starając się nie myśleć o niczym, ale obrazy minionego dnia wciąż przewijały się przez jej umysł. Te wszystkie nieudane próby rozmowy z nim… Wszystko zepsuła. Na własne życzenie. Myślałaś, że będzie na ciebie wiecznie czekał? – przeklinała się w myślach. Kazała mu wyjść. Uciekała. Unikała. Odepchnęła go. Nie wpuściła go do swojego życia. Czego się spodziewałaś? Dlaczego tak bardzo się bała? Był jedyną osobą gotową zrobić dla niej wszystko, być przy niej zawsze, a ona z taką łatwością go odrzuciła. Kłótnie, nieporozumienia, cisza… Niedopowiedzenia widniejące w ich oczach… To wszystko mogło odejść w zapomnienie dzięki jednej rozmowie. Którą mu przecież obiecałaś. Może już nie potrafiła z nim rozmawiać. I nawet przestawała mu się dziwić. Kto by chciał być z taką niesłowną, niezdecydowaną osobą? Westchnęła ciężko. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy wszystko się popsuło. Po wygranej apelacji jej sprawy dyscyplinarnej? Miała z nim porozmawiać po rozprawie, ale nie miała ku temu okazji. Żaden moment nie był odpowiedni. Marek jej unikał, jeszcze ta ciągła cisza między nimi… Niedługo potem dowiedziała się o ciąży, nie przychodziła do kancelarii, pracowała, spędzała dużo czasu z Krzysztofem. Krzysztof! Ta myśl poraziła ją do tego stopnia, że wyprostowała się gwałtownie. To o niego chodzi? Wczoraj na korytarzu w kancelarii czuła przecież napięcie bijące od Marka, był milczący i przygaszony. Może wcale nie z jej powodu? Zawsze przy nich zachowywał się chłodno i oficjalnie, myślała że po prostu sobie ją odpuścił, a co jeśli był zazdrosny? Zaraz odsunęła od siebie tę myśl. To niemożliwe. O nią? Przecież ona i Krzysztof nawet nie byli parą, nic między nimi nie było. Poza tym jednym pocałunkiem… Ale przecież nikt tego nie widział, w kancelarii była tylko Dorota, więc Marek musiał być w sądzie albo na jakimś spotkaniu… Opadła na łóżko ze zrezygnowaniem. Po prostu nic do mnie nie czuje. Straciła go i nic już nie mogła zrobić, to był koniec. Wtuliła się mocno w poduszkę, czekając na upragniony sen.

***

Kończył się pakować, nie zważając na późną porę. Na łóżku leżała walizka wypełniona ubraniami. Rozejrzał się po pustych półkach i niemal natychmiast odwrócił wzrok. Starał się odsunąć od siebie jakiekolwiek myśli, zwłaszcza że coraz mniej był pewien swojej decyzji. Zostawić wszystko i zaczynać od nowa, czy był na to gotowy? Ale jak mam bezwarunkowo zaufać komuś, kto ucieka, gdy tylko pojawia się jakiś problem? – słowa Agaty co chwila powracały do jego umysłu, siejąc wątpliwości. To właśnie robił? Uciekał? Może miała rację. Może to jest ucieczka. Tak będzie dla wszystkich najlepiej. - bez skutku próbował przekonać samego siebie. Tylko czy tak było najlepiej dla niego…

***

- Bartek, jeszcze tego nie sprawdziłeś? – zapytała zdenerwowana Dorota.

- Nie mogłem, pisałem apelację i…

- Nie obchodzi mnie to, ile razy cię o to prosiłam?

- Przepraszam, ale…- jego słowa przerwało wejście Agaty. Dorota odwróciła się gwałtownie.

- Stało się coś? Słychać cię za drzwiami. – zaczęła rozmowę.

- Nie, wszystko jest w porządku. – powiedziała Dorota, siląc się na spokój.

- No właśnie widzę. Co masz taki zły humor? – zapytała, próbując rozładować atmosferę.

- Wydaje ci się, wszystko ok. – po tych słowach zmusiła się do uśmiechu i poszła do swojego gabinetu.

Prawniczka uśmiechnęła się pokrzepiająco do Bartka i poszła do Doroty. Zastała ją stojącą z założonymi rękami i wpatrującą się w okno. Agata zapukała w framugę, próbując zwrócić jej uwagę.

- Co jest? – zapytała cicho.

- Nic, naprawdę. – odwróciła się do niej.

- Coś z Wojtkiem? Albo z dzieciakami?

- Nie, z nimi wszystko dobrze. – uśmiechnęła się sztucznie.

- Więc? Widzę, że coś się dzieje.

Dorota usiadła w fotelu, bijąc się z myślami. Nerwowo przygryzała wargę.

- Agata, tobie nie wolno się denerwować…

- Chyba żartujesz. – stwierdziła zniecierpliwiona. - Dorota, powiedz mi.

Westchnęła ciężko, widząc że Agata nie da się tak łatwo spławić. Po chwili powiedziała:

- Rozmawiałam dzisiaj z Markiem i… Odchodzi z kancelarii. Kilka tygodni temu dzwonił jego kolega ze studiów, chyba Michał… Z propozycją by dołączył do jego spółki, razem ze znajomym szukali wspólnika. Marek na początku odmówił, ale kilka dni temu zmienił zdanie.

Agata spuściła wzrok, próbując przetrawić te informacje. Może nie będą już razem pracować, ale przecież będą się widywać, to nie koniec świata, uspokajała samą siebie. Spojrzała na Dorotę.

- Nie powiedziałam ci jeszcze wszystkiego. – powiedziała ze smutkiem. – Jego nowa kancelaria mieści się we Wrocławiu.

Na twarzy Agaty momentalnie pojawiło się zaskoczenie i ból. Zacisnęła mocno powieki.

- Próbowałam go odwieść od tej decyzji, ale w ogóle nie chciał mnie słuchać, mówił że to już postanowione. Że nic go tu nie trzyma. – kontynuowała. – Musi jeszcze zamknąć kilka spraw i wyjeżdża za dwa dni. Prosiłam go, ale nie reagował, nic do niego nie docierało. Agata, naprawdę próbowałam, ale nic nie mogłam zrobić. – patrzyła na nią przepraszająco.

- W porządku. – położyła dłoń na ręce przyjaciółki. W jej oczach błyszczały łzy. Tymi słowami próbowała przekonać również samą siebie, że wszystko jest dobrze, ale tak nie było. Nic nie było w porządku.

***

Następnego dnia zaszyła się w swoim mieszkaniu. Odwołała spotkania, wyciszyła telefon. Chciała być sama? Nie. Była osoba, przy której chciałaby być już zawsze. Tylko co z tego. Ignorowała telefony, na ekranie wyświetlało się pięć nieodebranych połączeń od Doroty, dwa od Krzysztofa. Zero od Marka, zresztą nawet na to nie liczyła. Liczyło się tylko to, że jutro wyjeżdżał zostawiając wszystko za sobą. Nic go tu nie trzyma. – te słowa powracały do niej bez przerwy, zadając ból. Więc była niczym. Otarła zbłąkaną łzę z policzka, starając się wziąć w garść, ale nic nie odwracało jej uwagi od Marka. Spojrzała na zegarek, było kilka minut po dziewiętnastej. Spędziła cały dzień w domu, nie wyszła nawet na chwilę, próbując uciec od tego, co i tak było nieuniknione. Gdyby opuściła mieszkanie, jej kroki same powiodłyby ją w jedno miejsce, wiedziała to na pewno. Cały czas odwracała się od jednej myśli, ale ona uparcie powracała. Bo… Jeśli chociaż nie spróbuje, to nigdy się nie przekona. Nie chciała już być tchórzem. Nigdy więcej.

***

Lights will guide you home…

Stała pod jego drzwiami. Jej serce biło jak szalone, wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. Po chwili wahania nacisnęła dzwonek i czekała w pełnej napięcia ciszy. Było za późno, by się wycofać. Sekundy ciągnęły się niczym godziny. Tylko że… Nic się nie działo. Dlaczego nie otwiera? Nie ma go w mieszkaniu? A może…

Nie zrobiłby tego. – pomyślała ze strachem. – Nie wyjechałby bez pożegnania…

Odpowiadała jej pustka.

A.

Spokojnie, wdech wydech..ta piosenka i opo w połączeniu cudeńko link

Nie mogę się uspokoić tyle emocji, filmik Beci, opo A. moje nerwy są na cienkiej niteczce.. nie wytrzymam no.. Genialna część! Boże !! NIE DAM RADY! <3 ROZJE*** SYSTEM !! <3 BOOOŻE NO! 

Paula