"KONIEC." cz.III

Pisałam to i pisałam, aż wyszło jeszcze gorsze niż mogłam pomyślec... W porównaniu do tego, pierwsza częśc jest arcydziełem... To jest takie zbyt dopieszczone :) Poza tym musiałam jakoś wpleśc dialog i wyszło jak wyszło. Na razie nie planuję cedeka, bo kompletnie nie mam na niego pomysłu :) Mam nadzieję, że troszkę się Wam spodoba :) Życzę miłego czytania :) A i komentujcie, bo chociaż chciałabym wiedziec jakie to jest w Waszych oczach :)

Druga rzecz :) Dzisiaj nasze kochane Prawo Agaty <3 Czy tylko ja nie mogę się doczekac ? :D

A inspiracją i melodią towarzyszącą mi od kilku dni jest Hans Zimmer - Time :) Którą ostatnio Becia wykorzystała w swoim cudownym filmiku <3 Podsumowującego całe 3 sezony :) Całośc trwa przeszło 7 minut, ale jest naprawdę warta obejrzenia, do czego zachęcam, bo jestem zachwycona z tego cudeńka *___* Dlatego teraz wyłączajcie naszą playlistę i włączcie TO <3

Jeszcze raz miłego czytania :) Czekam na komenty i łączymy się przed telewizorami o 21:30 :D

Objęła ramionami łydki i kołysała się, w rytm wiatru wiejącego na zewnątrz. Pomimo tego, że całe mieszkanie było zamknięte, zdawałoby się słyszec go nawet w środku. Powietrze, tak niezbędne do życia. Tak potrzebne.

Jak On mi… ~ pomyślała, za co po chwili skarciła się w myślach. ~ Nie! Nie wolno ci tak myślec! ROZUMIESZ?!  ~ krzyczała do siebie, niczym do ściany. ~ Za wiele nas różni, za wiele nas dzieli… ~ próbowała sobie wytłumaczyc.

Tyle niezgodności… Analizowała wszystko… Całą ich znajomośc. To za co… no po prostu wszystko…

Ale czy nie tak jest właśnie, że świat jest odmienny?

Ziemia – Niebo

Noc – Dzień

Zmierzch – Świt
Dźwięk – Cisza

Cień – Blask

Woda - Ogień

Śmierc – Życie

Miłośc – Nienawiśc

Początek – Koniec
Ona – On

Przeciwności. Tak wiele ich na tym świecie, a jednak nigdy nie pozbylibyśmy się żadnej, bo każda w jakimś stopniu jest niezbędna… Zawsze tak było… Przyciągały się wzajemnie, tworząc razem idealną całośc.

Nienaruszalną harmonię.

Oni są taką harmonią, chociaż żadne z nich o tym nie wie…

Przeczesywanie wspomnień i nieustanne bicie się z myślami przerwało jej pukanie do drzwi.

Puk! Puk! Puk!

Z lekkim wahaniem podniosła się i drżącym krokiem ruszyła w stronę uciążliwego dźwięku. W duchu modliła się żeby to była jej przyjaciółka. Mógłby to nawet być jej ojciec. Tylko nie On… Widac tym razem nikt nie wysłuchał jej modlitwy, bo gdy tylko zerknęła przez wizjer ujrzała jego bladą, niczym trupią twarz…

Jednym ruchem otworzyła drzwi i spojrzała na niego, gdy tylko się w nich pojawił. Patrzył na nią, a ona na Niego… Wszedł takim samym krokiem jak ona kiedy podchodziła, by mu otworzyc… Sprawiał wrażenie, jakby ktoś go wysmarował kredą. Twarz zbielała, a On sam wyglądał bardzo mizernie… Ale jego buzia trochę się rozpogodziła, kiedy jej kąciki ust delikatnie, prawie niezauważalnie, uniosły się w górę.

Weszli do salonu, stając zaledwie metr od siebie. Mierzyli się wzrokiem. To milczenie panujące między nimi, było niczym ostry sztylet robiący dziury w całym ciele. Ciszę przerwał On.
Ja wiem, że jesteś rozbita… - powiedział wciąż patrząc jej w oczy, które po chwili, zeszkliły się. – Ale, wiesz co ja z tym zrobię? – pytał, robiąc krok do przodu i tym samym zmniejszając odległośc między nimi do zera. – Wiesz? – zapytał, patrząc na nią z góry. Ona podniosła głowę, by spojrzec w jego oczy i w tym momencie poczuła, jakby ktoś odciął jej dopływ powietrza. Miała wielką gulę w gardle. Wiedziała, że to się stanie. To było nieuniknione. Kiwnęła przecząco głową na jego odpowiedź, czując przy tym, jak nogi jej się uginają. – Ja je skleję… - wyszeptał wprost do jej malinowych ust, na których w następnej sekundzie wylądowały jego rozgrzane wargi.

Domcia