Biorąc szanse cz. III

I witam was z kolejną częścią opowiadania. Nie przedłużam i zapraszam do czytania :-)
Zimowa słoneczna pogoda sprzyjała rodzicom spacerujących po ulicach Warszawy z wózkami, postanowiła przejść się piechotą, mijały ją przeważnie kobiety z wózkiem, a obok idącym za ręke kilkuletnim dzieckiem,pierwszy raz przez jej głowe przebrnęła wizja macierzyństwa. Włączył jej się instynkt. Szła przed siebie i stanęła przed wielkim budynkiem, tak bardzo dobrze jej znanym. Pokonała schody, jeden po drugim i pchnęła drzwi, nawet nie bała się spotkania z nim, stało jej sie to obojętne. Na wejściu przywitał ją uśmiech młodego Janowskiego. Wstał i od razu udał się zrobić kawe. Postawił dwie filiżanki i usiadł na przeciwko niej.
- Jak udał się wyjazd? - zapytał
- Bardzo dobrze, a jak poszły egzaminy?
- Wyśmienicie - uśmiechnął się - miałem w końcu najlepszą nauczycielkę - w tym czasie do kancelarii weszła dziewczyna, w przedziale wiekowym 12-14.
- Wreszcie Cie znalazłam - rzekła do siedzącej tyłem do niej Agaty, mecenas Przybysz odwróciła się w kierunku dziewczyny w drzwiach.
- Ty nie powinnaś być w szkole?
- Mamy ferie - rzekła i rzuciła się na kanapę
- A ojciec wie gdzie jesteś?
- Ufamy sobie.. - wzrok Janowskiego zmieniał położenie to raz na Agacie, to raz na dziewczynie. Z gabinetu rudowłosej wyszedł wreszcie klient.
- Zajmij się nią prosze, do czasu pojawienia się jej ojca - rzekła i idąc do gabinetu rudowłosej wystukała wiadomość do komisarza Majewskiego. Zapukała do drzwi i weszła do środka, rudowłosa wzrok wbity miała w sterte papierów, nie podniosła głowy nawet po lekkim chrząknięciu Agaty.
- Chyba nici z ploteczek - skrzyżowała ręce i oparła się o framuge.
- Mam istny sajgon, Marek nie odbiera, ty nie przychodzisz do pracy.. mam tyle spraw na głowie i jeszcze chorego Filipa.
- Przypominam Ci że wróciłam dopiero..
- Wróciłaś wczoraj, koniec tego wolnego jutro widzę Cię punkt siódma w kancelarii.
- Ale..
- Nie ma żadnego, ale.. - rzekła, i uniosła surowy wzrok na przyjaciółkę, po czym się uśmiechnęła i znów wbiła wzrok w papiery
- Dorota? - zapytała z wyczuwalną nutką strachu
- Tak? - wciąż wzrok miała wbity w papiery
- Jak to jest być mamą.. ? - po dłuższej chwili zrozumiała beznadziejność pytania - pytam czysto teoretycznie, bo wiesz.. - przerwała gdy przyjaciółka uniosła głowę,w tym czasie do kancelarii wszedł Dębski, kierując się do swojego gabinetu, usłyszał znajomy mu głos, stanął tuż przed uchylonymi drzwiami i podsłuchiwał rozmowe przyjaciółek.
- Agata chyba nie chcesz powiedzieć że jesteś w ciąży? - zapytała, a serce Marka zamarło.
- Niee.. - zrobiła zakoczoną mine - Planuje, bo wiesz mój zegar biologiczny niedługo straci na ważności - zażartowała, i nagle serce Dębskiego prawie wyskoczyło z klatki. Z korytarza dobiegł krzyk Janowskiego, Agata zerwała się i nawet niezauważając Dębskiego wbitego w ściane, przeszła do głównego pomieszczenia.
- AGATA..- powtrzórzył krzycząc  - .. a ty już tu.. Przyszedł.. - przerwała mu
- Widzę - uśmiechnęła się do komisarza, i spojrzała na Tośke - naprawdę ma ferie?
- Niestety.. i musze z nią wytrzymywać - zażartował
- Dzięki TATO! - rzekła, i uderzyła go w ramie - Zabierzesz mnie za to na największe lody w mieście.
- Może dołączysz do nas? - spojrzał na Agatę
- Chyba nie mam już nic ważnego do załatwienia - rzekła,  zza rogu wyszła rudowłosa - Dokończymy ten temat kiedy indziej - zwróciła się do Doroty, a zaraz po wypowiedzianych słowach w głównym pomieszczeniu pojawił się Dębski, który nie zrobił na niej jakiegoś nadzwyczajnego wrażenia, człowiek jak człowiek, zero emocji
- cześć - powiedziała w tak obojętny sposób, że nawet stojący za biurkiem Janowski usiadł z zaskoczenia
- cześć - odpowiedział jej ciepło, ale kiedy zobaczył dłoń Majewskiego na jej talii, i szczęśliwie uśmiechającą się do mężczyzny Agate, jego twarz przybrała rysy dobrze znane Dorocie, od razu wiedziała że jest zazdrosny, ba nawet mógłby teraz zabić tego faceta u boku Agaty, nawet Janowski widział co teraz przechodzi Marek, tylko Agata nie zwracała na niego uwagi, miała ku temu powody, w końcu kiedy drugi raz widzi się tą samą osobę w drzwiach. Wyszła z kancelarii cała rozradowana, obejmując jedną dłonią Tośkę.
- Piepszona, szczęśliwa rodzinka.. - burknął pod nosem i udał się do swojego gabinetu.
Oczywiście czekam na wszelkie komentarze, i opinie :)
Paula