"Istnieć nie znaczy żyć."

Jestem! Z moim opowiadaniem! Wiem, jakiś cud xD Jestem bardzo zaskoczona długością :) Nie pamiętam, kiedy ostatnio napisałam takie długie :D Drama. To jest Drama. Chodziło mi po głowie już bardzo długo, ale dopiero teraz doczekało się realizacji :)

Moją wenę zawdzięczam Little Rose. O ile to czyta, a wiem, że pewnie nie, to bardzo jej dziękuję. Jej filmik mnie natchnął, a piosenka uzależniła. Jestem całkowicie zależna od tej muzyczki. Więc całe opowiadanie dedykuję Little <3

Mam wielką nadzieję, że się Wam spodoba :) Życzę Wam miłego czytania i zachęcam do komentowania :)

Weszła do kancelarii. Wczesna pora sprawiła, że nikogo w niej nie było. Powiesiła płaszcz oraz torbę i ruszyła pewnym krokiem w stronę ekspresu do kawy. Wyciągnęła filiżankę z szafki i załączyła urządzenie. Pozwoliła, by czarna ciecz powoli wlewała się do naczynia, a sama zatopiła się w swoich myślach.

Chciała mu tylko pomóc. Jak on zawsze pomagał jej. Jak zawsze pomaga… Ale on nie pozwolił. Jego charakter zaważył, jego duma wygrała. Dwa tak podobne do siebie oblicza. Każdy znałby ich odpowiedź na taki gest. Nie trzeba było być znawcą. Ona postąpiłaby tak samo, więc tylko nieznacznie dziwiła ją jego reakcja. Ale jednak dziwiła. Czuła męczące ukłucie w sercu, porażkę. Właśnie tym się różnili. On nigdy się nie poddawał. Nieważne jak bardzo była temu przeciwna. Nieważne jak wiele miała do niego pretensji za te czyny. On i tak zawsze trwał do końca. Osiągał cel. A ona się poddała. Zostawiła jego życie w spokoju. Tak jak chciał. I właśnie to spędzało jej sen z powiek od kilku dni. Nie potrafiła sobie wybaczyć, że stamtąd odjechała. Że zostawiła go, chociaż dobrze wiedziała, że potrzebował jej pomocy, ale sam tego nie okazywał. Wpędziła się w przepaść i nie miała bladego pojęcia jak się z niej wydostać…

            Drzwi otworzyły się. Stanął w nich postawny mężczyzna, który ciężko dyszał. Musiał bardzo się śpieszyć, aby szybko tu dotrzeć. Rzeczywiście, za 10 minut miał mieć klienta. Nie rozumiał swojej głupoty.

‘Jak można się zgodzić na spotkanie o takiej porze?!’

            Na zegarze dochodziła 8. W kancelarii nie było nikogo. Przynajmniej tak myślał. Na wieszaku swobodnie wisiał kobiecy płaszcz i torba. Wszędzie rozpoznałby te nieziemskie perfumy. Jej gabinet otwarty był na oścież, więc jedynym miejscem, gdzie mogła być, była kuchnia. Skierował się tam idąc bezszelestnie. Zobaczył ją. Jej brązowe włosy opadały jej na twarz, tworząc uroczy widok. Zrobiło mu się ciepło na sercu. Była bardzo skupiona i wciąż patrzyła na ekspres. Zastanawiał się nad czym tak duma, że go nie widzi. Korzystając z okazji podszedł, zachowując zaledwie pół metra odległości między ich ciałami. Nadal go nie spostrzegła.

            - Jestem idiotą. – wypalił nagle, gdy tylko podniosła twarz, a ich oczy się spotkały.

            Przestraszył się swojego, jakże odważnego, stwierdzenia. W odpowiedzi otrzymał jednak szeroki uśmiech. Uśmiech, którego nie widział tak dawno, że wydawało mu się to być wieki temu…

            - Przez grzeczność nie zaprzeczę. – odpowiedziała, wciąż posyłając mu uśmiech.

            Odebrał to jako zgodę. Pozwolenie na coś więcej. Zmniejszył odległość między nimi.

            - Naprawdę jestem idiotą. – podkreślił to słowo nachylając się na jej twarzą.

            Ku jego zdziwieniu nie odsunęła się. Wręcz przeciwnie. Miał wrażenie jakby jeszcze bardziej się zbliżyła. Szybkim ruchem objął ją w talii, a ona błyskawicznie zarzuciła mu ręce na szyję. Ostatnim co zobaczyła, były jego usta zatapiające się w jej malinowych wargach.

            Dookoła było biało. Zupełnie biało. Jakby znajdowali się w nicości. Pustka otaczała ich ze wszystkich stron. Jeśli się dobrze przyjrzeć, to w środku tego pokoju znajdowało się łóżko, a na nim leżała brunetka o niebieskich oczach. Obok stało krzesło, a na nim siedział mężczyzna i opierał się o jej dłoń, wciąż trzymając ją w uścisku. Wspomnienie tylko nasiliło jego płacz, więc łzy spływały teraz na pościel o wiele szybciej. A on pogrążony w coraz większej rozpaczy, przejechał ręką wzdłuż jej talii, przywołując na myśl kolejne wydarzenie.

            Siedziała na fotelu w swoim gabinecie. Po tak okropnym dniu każdy miałby dość. Teraz potrzebowała kozła ofiarnego, aby ten swój gniew na kimś pozostawić. Pech chciał, że akurat w sąsiednim gabinecie paliło się światło. W środku znajdował się mężczyzna pochłonięty sprawą. Był on jedyną osobą, która pozostała w kancelarii, więc czy chciał, czy nie, Agata miała właśnie zamiar przelać na niego swoją złość. Wstała więc z krzesła i udała się pewnym krokiem w stronę jego świątyni. W momencie kiedy dotknęła klamki, zgasło światło w jego gabinecie. Nie ukrywała swojego zdziwienia. Wsłuchała się w odgłosy, ale nie usłyszała żadnych kroków. Pomyślała więc, że żarówka mu się przepaliła i właśnie szuka telefonu, aby sobie czymś poświecić. Otworzyła drzwi. Co prawda było ciemno, ale poświata z jej pokoju nie ukazała go na fotelu. Była bardzo zaskoczona. Przekroczyła próg, tym samym wchodząc w ciemność. A tak chciała go wymęczyć. Sprawić mu tortury. A tu się przeliczyła. Nie było go. Tylko gdzie się podział? Podeszła bliżej, wtedy poczuła silne dłonie łapiące ją z pasie i obracające w swoją stronę. Przed nią stał Marek, a na jego twarzy malował się uśmiech zwycięzcy. Tylko tyle zdążyła zauważyć, zanim zatopiła się w rozkoszy, jaką były jego usta. Całował tak delikatnie i tak czule, że w jednej chwili uleciały z niej wszystkie negatywne emocje. Zanim oderwała się od niego, jeszcze przez chwilę przytrzymała jego gorące wargi, które zgotowały jej tyle przyjemności. Uniosła głowę, ale oczy wciąż miała zamknięte. Dopiero kiedy Marek przejechał dłonią po jej policzku, zdecydowała się je otworzyć. Napotkała jego roześmianą twarz, a ogniki w jego oczach właśnie tańczyły taniec szczęścia.

            - Jak Ci minął dzień? – zapytał patrząc jej głęboko w oczy.

            - Okropnie. – podsumowała jednym zdaniem, na co on tylko bardziej się uśmiechnął.

            - I pewnie miałaś zamiar mnie teraz torturować, nieprawdaż? – to pytanie zbiło ją z tropu.

            - Skąd ty…?

            - Agata, za dobrze Cię znam. – jego spojrzenie ją hipnotyzowało. – Co się takiego stało?

            - O mało co nie przegrałam sprawy w sądzie, a do tego ten mój klient mnie wyzywał…

            - Co za niewychowany człowiek! – krzyknął Marek i wypiął klatę, naśladując przy tym średniowiecznego rycerza. – Już ja mu pokażę! – zachichotała.

            - Cały dzień był koszmarem dopóki… - i znowu po raz kolejny jej przerwał.

            - Porachuję kości. Jak można tak psuć dzień takiej cudownej Pani Mecenas? – posłał jej pełne pożądania spojrzenie. Zaczerwieniła się.

            - Czy dasz mi wreszcie dokończyć? – zapytała udając zniecierpliwienie. Marek chyba wziął to na serio, bo przyłożył tylko palec do ust.

            - Cały dzień był koszmarem dopóki… – przybliżyła się do jego twarzy - …mnie nie pocałowałeś. – subtelnie chwyciła jego usta, a po chwili znowu patrzyła na niego.

            - Czy mam rozumieć, że mam częściej Panią całować, Pani Mecenas? – odparł świdrując ją wzrokiem.

            - Pozostawiam wolność interpretacji. – uśmiechnęła się figlarnie, a w następnej sekundzie obejmowała już nogami jego biodra.

            Nie potrafił się nie uśmiechnąć na to wspomnienie. Na jego twarz wlał się uśmiech, ale tylko na małą chwilę, bo zaraz potem miał już iście grobową minę. Dokładnie taką, jaką miał, kiedy ją znalazł. I znowu jego podświadomość zalało echo zdarzenia sprzed kilku miesięcy. Tym razem nie było to miła retrospekcja.

            Szedł zdecydowanie za szybko. Małe pudełeczko tkwiące teraz w kieszeni na jego piersi, co chwila o nią uderzało. Te uderzenia zrównały się z biciem jego serca, które w tym momencie było bardzo rozpędzone. Chciał jak najszybciej ją zobaczyć, zadać to pytanie i wreszcie mieć ją jako swoją. Jak cudownie byłoby powiedzieć ‘moja Agata’. Coraz bardziej przyspieszał i przez to znalazł się już na klatce schodowej. Zaczął więc pokonywać schody z prędkością światła. Wtedy dostrzegł na nich czerwoną ciecz. Można powiedzieć, że lała się prawie strumieniami. Chciał poznać jej źródło, więc przeskakiwał szybko kolejne stopnie. Dostrzegł ciało. Jej ciało. Przerażenie zalało jego twarz, a jakaś nieznana siła ścisnęła mu gardło uniemożliwiając wołanie o pomoc. Podbiegł do niej i chwycił jej dłoń. Jej serce biło.

            ‘Jak mogłoby nie bić, ty zasrany palancie?!’ – skarcił się w myślach.

            Miała płytki oddech, jakby go wcale nie było. Nawet nie wiedział, kiedy wyciągnął telefon i zadzwonił po karetkę. Na początku myślał, że być może spadła ze schodów. Dopiero po wezwaniu pomocy, ujrzał, że jej płaszcz dziwnie zakrywa jej brzuch. Jakby ktoś naumyślnie go zakrył, by coś ukryć. Pod nim mieściła się ogromna, kilkucentymetrowa rana. Na bluzce było koło mogące mieć średnicę kilkunastu centymetrów. Krew lała się z niego w niesamowitym tempie. Zanim zdążył wysnuć jakiekolwiek wnioski, oprócz tego, że została postrzelona, ratownicy odepchnęli go na bok biorąc kobietę na nosze. Bez namysłu wsiadł do karetki i udał się do szpitala przeklinając w myślach i błagając, by przeżyła.

            Cały ten czas siedział na krzesełku i opierał się o jej dłoń. Co kilka chwil spoglądał na jej twarz. Te wydarzenia zadawały mu nieopisany ból. Choć próbował je powstrzymać, to mu się to nie udawało. Wycieńczenie dawało o sobie znać. I właśnie tym sposobem zalało go, ostatnie już, wspomnienie…

            Ta sama scena. Marek na krześle, wciąż trzymający dłoń Agaty w szczelnym uścisku. Z zamkniętymi oczami, które co jakiś czas zachodziły łzami. A ona, blada, bez uśmiechu, zupełnie nie jak ‘jego’ Agata. Nie, ona nie była ‘jego’ Agatą. Nie zdążyła nią zostać.

            ‘Nie myśl tak, Dębski! Ona jeszcze się obudzi! Jeszcze będzie z Tobą!’ – próbował pocieszać siebie samego, ale nie przynosiło to efektu.

            Od tamtego zdarzenia jeszcze się nie obudziła. Nie poruszyła, nie uśmiechnęła, nie pokazała swoich pięknych tęczówek, które Marek tak uwielbiał. A minęło już tyle czasu. On wciąż przy niej był i czekał. Czekał, aż wreszcie się ocknie i spojrzy na niego. Jego podkrążone oczy były oznaką zmęczenia, któremu się nie poddawał. Wciąż miał nadzieję…

            Mówi się, że nadzieja jest spacerem marzeń. Ona była jego marzeniem, więc jeśli ona odejdzie, on straci ją na zawsze. Utraci nadzieję. Utarci miłość.

            Ponownie położył swoją głowę na jej delikatnych dłoniach, które wplótł w swoje. Próbował uspokoić swój oddech, by w końcu móc coś powiedzieć.

            -Błagam Cię, Agata. Nie odchodź. Nie zostawiaj mnie. Ja bez Ciebie nie przeżyję. Kocham Cię… - wygłosił swój monolog i znowu jego wnętrze ogarnęło przerażenie. Możliwość utraty tego co kochał.

            Otworzyła powoli oczy i spojrzała na niego. Nie miała siły, by się podnieść. Brakowało jej tchu. Patrzyła tylko i czekała, aż wreszcie na nią spojrzy.

            Jej dłoń lekko się poruszyła, za co Marek obarczył się winą. Tłumaczył sobie, że to wstrząsy jego ciała. Dreszcze, które co chwila go opanowywały. Ale nagle coś, a może ktoś, ścisnął jego rękę. Bardzo delikatnie, jakby wkładając w to wszystkie siły. Podniósł głowę. Jego tęczówki zalśniły blaskiem, a na jej twarzy pojawił się, tak dobrze mu znany, uśmiech. Musiała się bardzo wysilić na ten gest.

            -Ja też Cię kocham. – wychrypiała. – Kocham Cię, Marek. – po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. Serce mężczyzny o mało co nie wyskoczyło mu z piersi. Chwilę później stanęło, bowiem powieki Agaty opadły w błyskawicznym tempie, ręka zwolniła uścisk, a urządzenie obok niego zaczęło niemiłosiernie piszczeć.

            Wspomnienie wydawało się być tak odległe, a przecież miało miejsce około 20-tu minut temu. Teraz, kiedy tak na nią patrzył, tracił oddech. Odeszła. Jego miłość odeszła. Stracił ją. Stracił marzenia. Stracił nadzieję.

            Na jej twarzy pozostał, niknący już, ślad uśmiechu. Policzek wciąż zdobiła wyschnięta łza, która po nim spłynęła. A ona była już blada. Nie oddychała. Serce nie unosiło jej klatki piersiowej. Oczy zamknęły się na zawsze. Już nigdy nie miał spojrzeć w jej błękitne tęczówki. Rozpacz ścisnęła mu gardło. Delikatnie, opuszkami palców dotknął jej ledwo ciepłej twarzy, która z każdą sekundą stawała się coraz zimniejsza. Kosmyk, który opadał jej delikatnie na twarz, założył za ucho. Nachylił się nad nią. Zbliżył swoją twarz do jej i subtelnie musnął jej wargi. Chciał zapamiętać ich smak. Już nigdy nie będzie miał okazji ich dotknąć. Łza z jego policzka opadła na jej, spływając równolegle do poprzedniej.

            Wstał i spojrzał na nią po raz ostatni. Czuł się martwy od chwili, kiedy jej serce ucichło. A przecież ciągle oddychał. Ale on dobrze wiedział, że istnieć nie znaczy żyć.

Domcia