Biorąc szanse cz. XVII

Taka troche rekompemsata za czekanie. Kolejna częśc tego dnia. Jest kłótnia. Jest krew. Jest groźba i wspomnienia.

Przez następne godziny wstrząs jakim było porwanie Agaty, wciąż dawał o sobie znać. Marek ciągle się spodziewał, że ujrzy ją zaraz w drzwiach wejściowych i to wszystko okaże się zwykłą pomyłką. Czuł, że tylko działanie może stłumić dręczący go strach. Czuł, że powinien jak najszybciej ruszyć na jej poszukiwania.
- Wiesz, że nie możesz nic z tym zrobić? Zajmuje się już tym policja - rzekła rudowłosa wbijając wzrok w siedzącego mecenasa który wciąż obserwował drzwi w ktorych pojawiali się i znikali nowi funkcjonariusze. Marek zwrócił twarz ku Dorocie. Nie doceniał jej. Potrafiła go rozgryść w tak krótkim czasie.
- Nie mogę siedzieć i czekać bezczynnie na jakąkolwiek informacje - rzucił. Do kancelarii wszedł Krzysztof. Głowe miał spuszczoną. Opadł na kanape przecierając twarz kilka razy dłońmi.
- Odsunęli mnie od tej sprawy - rzekł łamiącym się głosem - zbyt emocjonalnie do tego podchodzę..
- Świetnie! - rzekł ironicznie Dębski. Krzysztof wbił w niego wzrok
- O co Ci chodzi? - wstał i stanął na przeciwko niej - dziwisz się, że podchodzę zbyt emocjonalnie?
- Nie skąd że, przecież łączy was więź.. jak to się nazywało hmm.. miłość? - znów rzekł ironicznie wbijając wzrok w podłogę. Krzysztof złapał go za koszulę.
- Słuchaj mecenasiku, powiem to tylko raz więc radzę Ci uważnie słuchać. Wykorzystałeś już swoją szanse, więc odpieprz się od Agaty jasne? - rzekł wciąż trzymając go za koszulę
- A jak się nie odpieprze to co? Pobijesz mnie? Pogrozisz? - śmiał mu się w twarz, Krzysztof puścił jego koszulę - Tak myślałem. Pozwólmy że to Agata wybierze kogo chcę.. - wtedy Krzysztof zaśmiał się pod nosem. Może i Marek znał ją dłużej ale popełniał błędy. Nawet teraz wypowiadając ostatnie słowa.
- Może najpierw ją odnajdźmy. Potem obstawiajcie kogo wybierze - rzekła poirytowana Dorota, przyglądająca się obu mężczyzną. Krzysztof spuścił głowe i powiedział ciche "przepraszam". Natomiast Marek wciąż czując satysfakcje z wyższością nad komisarzem, uśmiechał się pod nosem i wpatrywał w drzwi. Poczuł na swojej dłoni dłoń Kariny.
- Będzie dobrze, odnajdziemy mą - rzekła. Niby banalne słowa a sprawiły że Dębski znów nie tracił wiary w szybkie jej odnalezienie.
- Musimy ją odnaleźć - rzekł Dębski - dziękuje - szepnął i ucałował jej zarumieniony policzek. Mijały kolejne minuty. Dzień dłużył im sie w nieskończoność. Nagle rozbrzmiał telefon komisarza Majewskiego.
- Komisarz Majewski słucham? - rzekł automatycznie
- Mamy twoją suczke piesku, będziesz grzeczny to ją wypuścimy - odezwał się zachrypnięty głos mężczyzny
- Czego chcecie?
- Mój przyjaciel został zwinięty z domu za morderstwo którego niedokonał, w twoim interesie jest odnalezienie tym razem prawdziwego mordercy.. - przerwał. Krzysztof wstał i udał się do konferencyjnej stając przy oknie wsłuchiwał się w głos po drugiej stronie słuchawki.
- Co ty pieprzysz! Wszystkie dowody świadczą przeciwko Skowronowi! Odciski palców, brak alibi..
- Komisarzu Majewski my chyba się nie zrozumieliśmy, albo prawdziwy morderca albo twoja suczka - mówił spokojnie
- Prawdziwy morderca siedzi w pudle, i jak Cie dorwe też wylądujesz za kratami!
- Będziesz ryzykował życiem swojej lubej? - zaśmiał się do słuchawki. Krzysztof oparł dłoń o zimną ściane i po woli zaciskał ją w pięść.
- Puść ją! Ona nie jest niczemu winna, to ja zapuszkowałem Skowrona..
- Mecenas Przybysz była niegrzeczna więc musiałem pokazać kto tu rządzi...śpiesz się komisarzyku czas mija! Nowe dowody znajdziesz na Nowodworskiej na opuszczonej budowie. - rozłączył się. Komisarz uderzył pięścią w ścianę. Tak mocno że poczuł palący ból i na kostkach pojawiły się małe zaczerwienienia. Ścisnął telefon po czym wsadził go do kieszeni i wyszedł z kancelarii bez słowa wytłumaczenia.
- W gorącej wodzie kąpany - znów zironizował.
- Marek możesz przestać! - uniosła się Dorota która już zirytowana dogryskami Dębskiego opuściła kancelarie.

- Piesek będzie jadł nam z ręki.. - podszedł do niej mężczyzna i jeździł dłonią po jej policzku. Agata odsunęła twarz - ..waleczna. Lubie takie.
- Dopilnuje tego żebyś gnił w pierdlu!
- Pani Mecenas nie tak ostro, bo niewiadomo czy przeżyje pani następną dobe - syknął i zbliżył twarz do jej twarzy po czym szepnął wprost do jej ust - boisz się prawda?
Odszedł zostawiając Agatę samą w małym ciemnym pomieszczeniu, które tylko oświetlało małe okienko na zewnątrz. Siedziała w kącie po jej policzku spływały łzy, które mieszały się z zaschniętą krwią. Przymknęła powieki i wróciła do wspomnień tych złych jak i dobrych.

Tylko frajerzy poddają się bez walki... zazdroszcze Ci wiesz?  Czego? Masz wspaniałe życie.... Agata Przybysz nigdy się nie zakochuje, nie pamiętasz? ... ale mimo to wciąż Cie porządam z każdym dniem coraz bardziej [...] Nie chce się hamować. CHĘ CIĘ MIEĆ...zamieszkaj z nami..ze mną!... pieprz tego Krzysztofa. Zostań ze mną! Bądź ze mną! Kochaj mnie!..Ty już dawno mnie przekreśliłaś.. szczęście osób które kochamy jest najważniejsze... bądź moja i tylko moja...

Siedziała wciąż skulona w kącie. Wspominała każde wspólne rozmowy z Dorotą, kłótnie i pocałunki z Markiem, spacery rozmowy randki kolacje i wspólne chwile z Krzysztofem. Którego obecności teraz pragnęła. Drżała z zimna i ze strachu. Usłyszała zbliżające się ciężkie kroki w jej kierunku. Nie miała siły unieść powiek. Ktoś chwycił jej nadgarstek i pociągął ją ku górze. Czuła bezwład zdrętwiałych kończyn. Jej twarz zbladła, usta stawały się sine.
- Zróbcie coś! - krzyknął - ona umiera!
- Może oszczędzimy jej cierpienia - wyciągnął pistolet i wycelował prosto w Agatę. Padł jeden strzał. Strzał prosto w serce. Najważniejszy ogran w organizmie człowieka przestał funkcjonować. Serce przestało bić. Klatka nie unosiła się z każdym kolejnym wdechem. Zapnowała cisza. Na środku pomieszczenia leżało martwe ciało w kałuży krwi. Rodzimy się by żyć, żyjemy by umierać.

Paula