Opowiadanie Duśki cz.2

Fajniutkie to, fajniutkie :D Miłego czytania :)

Domcia

Wiem, że ta część miała być już tydzień temu, ale nie miałam czasu. Przepraszam. :)

                - Wejdź, zrobię Ci herbaty – ruchem ręki wskazała wnętrze mieszkania.

                - Nie! Czekaj, to nie ma sensu. Przepraszam, że Ci przeszkodziłem. Będę już leciał. Cześć. – Rzucił, odwrócił się na pięcie i udał się w kierunku schodów.

                - Marek, czekaj! Powiedz chociaż co się stało… - nie zareagował, zbiegł po schodach jak poparzony. Agata lekko oszołomiona tym, co przed chwilą się stało zamknęła za nim drzwi, weszła do dużego pokoju i wgramoliła się z powrotem pod koc. Herbata, którą zrobiła sobie przed jego przyjściem zdążyła już wystygnąć, jednak nie przeszkadzało jej to. Popijając zimny już trunek na nowo oddała się w krainę błądzących myśli. „Mi się to śniło, teraz okazuje się, że jemu niby też… Ma to w ogóle jakiś sens? O co z tym wszystkim do cholery chodzi?” Z zamyślenia po raz kolejny wyrwał ją dźwięk dzwonka. Przybysz niechętnie podeszła do drzwi, otworzyła je. Tym razem po drugiej stronie stała właściwa osoba. Rudowłosa nie czekając na zaproszenie przyjaciółki, sama weszła do środka.

                - Agata, mów. Co się dzieje? – zapytała zdenerwowana Gawron.

                - Przecież już Ci mówiłam, że nic… Że napisałam tego sms’a całkiem przypadkiem, przez sen…

                - „Zostawił mnie!!! Zadzwoń jak najszybciej”… to ma nic nie znaczyć??? Sen, snem, ale śmiertelnie mnie przeraziłaś. – pokazała przyjaciółce sms’a siadając na kanapie w pokoju. – Tak przy okazji, wiesz, że pod Twoją kamienicą stoi samochód Marka? – Agata podeszła do okna. Faktycznie, samochód Dębskiego znajdował się na dole. „Ale o co mu chodzi… przyjeżdża, chce ze mną o czymś porozmawiać i nagle ucieka jak poparzony… zachowuje się jak dzieciak, a nie dorosły facet. Teraz jeszcze czeka pod kamienicą nie wiadomo na co… O co tu chodzi?”… Nagle usłyszała głos przyjaciółki.

                - Hej… Agata! Co się dzieje? – podchodzi do niej i kładzie rękę na jej ramieniu.

                - Nie, nic. Zamyśliłam się. Przepraszam… Zrobić Ci coś do picia? Kawa, herbata, wino?

                - Nie wykręcaj się. Mów co się dzieje. – Słychać było w jej głosie niepokój o przyjaciółkę. – Herbatę poproszę.

                - Ehhh… miałam jakiś dziwny sen. Był w nim ten komisarz od Tośki i Marek. Byliśmy na jakiejś imprezie, w sensie ja i Krzysztof. Nagle zaczęłam się z nim całować i w tym momencie za moimi plecami słyszę głos Dębskiego, że co ja wyprawiam i jak mogłam mu to zrobić… Mówię ci, jakby wycięte z życiorysu jakiejś nastolatki… Później to już było tylko gorzej. Marek kłóci się ze mną, mówi „Wiesz, że jak teraz stąd wyjdę, to już nie wrócę! Jak mogłaś go pocałować?! To koniec, nie ma już nas!” Po czym wychodzi trzaskając drzwiami. Chcę do niego iść, wyjaśnić mu to, ale Krzysztof mnie zatrzymuje… - Agata opowiadała przyjaciółce całą tą historię. Dorota popijając herbatę myślała nad tą całą sprawą. – To wszystko jest jakieś chore… Na domiar wszystkiego przed Twoim przyjściem pojawił się tu Marek. Zadzwonił do drzwi, otworzyłam mu, a on już na wejściu rzucił, że miał jakiś dziwny sen. Zdziwiłam się, zaprosiłam go więc do środka. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że zaraz po tym stwierdził, że to wszystko nie ma sensu i zbiegł po schodach.

                - Dziwne… może to miało coś znaczyć?

                - Co miało znaczyć? Że co, że mamy być razem, czy jak? Przecież Marek jest z Marią. – Agata starała się zrozumieć całą tą sytuację.

                - Wiesz jak to się mówi - „Dziewczyna to nie przeszkoda”. No ale spójrz na to z innej strony, tobie śni się, że starasz się go odzyskać, a on przyjeżdża do ciebie. Nie widzisz w tym nici powiązania?

                - Ja już nic nie wiem. Jestem wykończona, nie chcę Cię wyganiać, ale chętnie bym się położyła.

                - Oczywiście, już i tak miałam się zbierać. – Agata wstała, podała płaszcz rudowłosej i pożegnała się z nią.

***

                Następnego dnia obudził ją dźwięk budzika. Wzięła szybki prysznic, poprzedniego dnia po wyjściu Gawron padła jak nieżywa. Ubrała się w kremową, koszulową, lekko prześwitującą bluzkę, skórzane spodnie i czarne botki. Zjadła szybie śniadanie i popędziła do kancelarii. Wchodząc do kancelarii, od progu przywitał ją Bartek z wymalowanym na twarzy uśmiechem.

                - A ty co taki zadowolony? Czyżby coś się stało o czym nie wiem? – jej wzrok mówił jedno „If you know what i mean?” Bartek to zauważył.

                - Nie, nic z tych rzeczy. Po prostu bardzo się cieszę, że już od samego rana mogę oglądać moją cudowną, najlepszą i najzdolniejszą patronkę. – wyszczerzył ząbki w jeszcze większym uśmiechu.

                - Ale lizus, ale lizus. – Agata uśmiechnęła się i pogroziła mu palcem. – A teraz Janowski, mów mi jak na spowiedzi co próbujesz ukryć?

                - Ja nic nie próbuję ukryć, tylko się cieszę. Mamy piękny dzionek, ekspres do kawy nie działa, dzisiaj rano sąsiadka przyniosła mi świeże pieczywo, zdenerwowany klient od półgodziny czeka na ciebie w gabinecie, a wiesz jaką ja mam piękną sąsiadkę… no mówię Ci – wymieniał bardzo szybko. Agatę jakby coś nagle tknęło.

                - Czekaj… Ekspres nie działa, a u mnie w gabinecie siedzi zdenerwowany klient! I ty mi nic nie mówisz???!!! – Przybysz z prędkością światła zniknęła za drzwiami swojego gabinetu.

                - Najmocniej pana przepraszam. Już zabieramy się za sprawę… Rozmawiając z klientem usłyszała, jak do sąsiedniego gabinetu wchodzi on. W tym właśnie momencie dziękowała Bogu, że ma klienta. Gdyby nie on, Marek z pewnością próbowałby wyjaśnić incydent z wczoraj… Bynajmniej tego właśnie się bała.

Kurde, jakaś taka nijaka ta część… Nie miało tak być. Obiecuję, że następna część będzie znacznie lepsza, i że pojawi się szybciej niż ta. ;)

Duśka