Opowiadanie Daisy cz.24

Ale się tych części uzbierało :D Troszkę krótko, ale fajnie :) Miłego czytania :)

Domcia

Przedstawiam kolejną część mojego ‘ very happy’ opowiadania. Tym razem jest to dosyć krótka część, ale następna będzie dłuższa. Obiecuję. :) Mam nadzieję, że będzie się wam to przyjemnie czytało i oczywiście czekam na komentarze. Dedyk: mycha margatowa ;*
Miłego czytania! :)
***

„Somewhere in my wicked, miserable past,

There must have been a moment of truth,

For here you are, standing there, loving me,

Whether or not you should

So somewhere in my youth or childhood

I must have done something good…”

The sound of music – „Something good”

***

            Gdy tylko otworzyła zaspane jeszcze oczy, leniwie sie przeciągnęła. Podparła się na łokciach i popatrzyła na niego. Po chwili jej uwagę przykuła taca zapełniona jedzeniem.

- A to dla kogo? – zaciekawiła się.

- Sam nie wiem… Zaadresowane było do pani Dębskiej, ale to była chyba pomyłka. Znasz ją? – droczył się z nią.

- Znam. Wczoraj się poznałyśmy. Ma bardzo przystojnego męża. – uśmiechnęła się, a on podał jej śniadanie i pocałował w policzek.

***

- Witam parę młodą! – wykrzyknął Bartek, kiedy kilka tygodni później państwo Dębscy przekraczali próg kancelarii.

- Jak się udała podróż? – zapytała z kolei Dorota i mocno przytuliła przyjaciółkę.

-Było wspaniale. – Dębska posłała mężowi znaczące spojrzenie. – Ale jednak co dom, to dom.

- No ja myślę. – uśmiechnęła się rudowłosa.

- A jak sobie poradziliście bez nas?

- Bez Agaty, to jeszcze jakoś, ale ty jesteś niezastąpiony! – zażartował młody mecenas.

- Wiadomo! – Marek napiął dumnie mięśnie – No, wakacje się skończyły! Trzeba się wziąć do roboty.

***

            Mijały dni. Monotonia dawnego życia powróciła – prawie. Teraz żadne z nich nie wracało do pustego domu.

Mimo iż praca bardzo często pochłaniała ich w całości, starali się nie przynosić jej zbyt dużo do domu. Chcieli przynajmniej wieczory mieć wolne, dla siebie. Siadali wtedy na kanapie, opowiadali o natarczywych i trudnych klientach. Jeśli jedno z nich miało następnego dnia jakąś ważną rozprawę, to drugie pomagało mu i razem obmyślali linię obrony.

Rano, przeważnie Marek budził się pierwszy i robił żonie śniadanie do łóżka, lecz czasami było też odwrotnie. Ogółem, zarówno obojgu zaczęło się układać życie.

***

- Jeśli pan nic nie chce mówić, to przynajmniej proszę o punktualność na jutrzejszą rozprawę. Do widzenia. – podała klientowi rękę na pożegnanie.

- Dobrze. Oczywiście. Do widzenia. – mężczyzna również się pożegnał i pospiesznie wyszedł z kancelarii.

Agata opadła ciężko na krzesło. Ostatni klient. Nareszcie wolna! Wytężyła słuch. Drzwi sąsiedniego gabinetu zamknęły się. Podniosła się i weszła do gabinetu męża. Poważny siedział przy biurku i intensywnie nad czymś myślał. Podeszła do jego biurka, siadła mu na kolanach i wtuliła się w niego.

            Weszli do mieszkania rozmawiając o ostatnim kliencie Agaty.

- Myślałam, że go normalnie wezmę i zdzielę po głowie! – mówiła podniesionym głosem kierując się do sypialni. – Tacy ludzie działają mi na nerwy! Czy on naprawdę myśli, że jak nic nie powie, to Ci pseudo przyjaciele dadzą mu spokój?! – zdenerwowanie nie dawało jej spokoju.

- Tacy są ludzie. Nie przejmuj się tym tak. – pocałował ją w głowę.

- Wiem, że zbyt osobiście do tego podchodzę, ale nie umiem inaczej. Idę się umyć, bo muszę się przed tą rozprawą porządnie wyspać. – powiedziała i skierowała się z piżamą do łazienki.

- Teraz? Teraz idziesz spać? Przecież jest dopiero wpół do dziewiątej. Na pewno wszystko w porządku? – podszedł do niej i obrócił w swoją stronę. – Ostatnio wcześnie chodzisz spać i jesteś bledsza niż zwykle. Coś się stało? Agata? – patrzył jej prosto w oczy.

- Nie, wszystko w porządku. Po prostu ostatnio gorzej sypiam. Wszystko dobrze. – uspokoiła go i poszła do łazienki.

***

            Zbudziły ją delikatne promienie zimowego Słońca. Podparła się i usiadła na łóżku. Utkwiła swój wzrok w jego twarzy. Emanowało z niej niesamowite dobro i spokój. Jak zwykle Marek zajmował prawie trzy czwarte łóżka. Uśmiechnęła się delikatnie i poszła do kuchni. Zaparzyła dwie herbaty i zrobiła kanapki. Zjadła jedną kanapkę w pospiechu, wypiła herbatę, a resztę ułożyła dekoracyjnie na tacy i zaniosła do sypialni. Usiadła na łóżku i wyjęła z szufladki stolika nocnego brązową kopertę z napisem: „Kocham Cię! A.” Oparła ją o kubek z herbatą. Chwilę potem, ubrała się i pojechała do kancelarii.

            Piętnaście minut po jej wyjściu, obudził się i od razu usiadł na łóżku. Zauważył tacę z kopertą i śniadaniem. Uśmiechnął się po przeczytaniu napisu na kopercie. Wziął ją do ręki i wyjął z niej niewielką kartkę zapisaną jej pismem i mały, biały przedmiot.

Daisy

PS. Opowiadanie od Duśki dodam tak około 20, żeby Wam wszystkiego naraz nie wrzucać :)