Biorąc szanse cz. XI

Kolejna część. Mam nadzieje że się spodoba.. jestem w trakcie pisania następnej, dziś jakoś ten zwalony humor pomaga w pisaniu. Przepraszam za błędy :\

Część 11

Trzask dzwi rozchodzący się po kancelarii. Uniósł głowę i spojrzał na zegarek.
- Cholera! - krzyknął i zerwał się. Zabrał wszystkie dokumenty do teczki i wybiegł z kancelarii mijając rudowłosą. Miał dwie godziny do rozprawy. Pokonywał schodek po schodku. W tym czasie przed kancelarią stała brunetka rozmawiając z Krzysztofem.
- Dziękuje raz jeszcze - podeszła do niego i pocałowała go. Wychodzący z kancelarii Marek zmarszczył czoło i przechodząc obok pary głośno chrząknął. Zaskoczyła go ta sytuacja, wsiadł do samochodu i jeszcze chwilę przyglądał się idącej w stronę kancelarii Agacie. Przyznał sobie w duchu, że ta kobieta zmieniła się. Publiczne okazywanie uczuć było dla niej tabu, a teraz w środku dnia całuje się z mężczyzną. Powinien być wściekły, i był ale ta wściekłoś pobudzała w nim jeszcze większe pożądanie. Odjechał spod kancelarii do swojego mieszkania. Od razu powędrował do łazienki odświerzyć się, po czym wrócił do swojej terenówki i udał się do sądu. Na jego szczęście udało mu się wygrać sprawę członka mafii. Przyrzekł sobie w duchu, że nigdy więcej spraw tego typu. Ma zamiar jeszcze pożyć. Potrzebował kawy natychmiast. Powędrował do automatu z kawą. Gorąca ciema ciecz samym aromatem już pobudziła mecenasa. Brał łyk kawy kiedy wpadła na niego kobieta.
- Przepraszam - wycierała mu togę - Naprawdę przepraszam - uniosła głowę i delikatnie uśmiechnęła się.
- Nic nie szkodzi naprawdę - odwzajemnił uśmiech
- Widzę już lepiej to wygląda - wskazała rany
- Jak widać - napił się pozostałości kawy w kubeczku
- Może da pan sie zaprosić na kawe? W ramach przeprosin.. - uśmiechneła się pokazując śnieżnobiały uśmiech
- Bardzo chętnie ale za trzydzieści minut mam klienta i śpieszę się do kancelarii..
- No to nawet dobrze, bo ja mam za chwilę rozprawę. Ma pan numer proszę zadzwonić - uśmiechnęła się i zniknęła za drzwiami sali rozpraw. Marek natomiast udał się do kancelarii.
***
Te popołudnie postanowiła poświęcić na całkowite porządki swojego gabinetu, a robiła to po raz pierwszy od czasu remontu kancelarii. Nigdy nie przykładała się do segregacji papierów zawsze wszystko kładła na jeden stos, przez który nie raz Bartek musiał się przedzierać w poszukiwaniu jakiegoś ważnego dokumentu. Znurzyła ręke głębiej do szuflady wyciągając sterte papierów. Na samym końcu szuflady znalazła jej ulubiony i szukany od dawna srebrny kolczyk. Przewertowała papiery i wszystkie dokumenty kancelarii rzuciła na biurko Janowskiego. Ten tylko wytrzeszczył oczy i zajął się pakowaniem papierów do segregatorów. Teraz zajęła się dolną częścią półki. Usiadła na ziemi i postawiła na niej szare pudełko. Znajdowało się w nim mnóstwo zdjęć ze spraw, całe szczęście były podpisane z tyłu co ułatwiło jej segregacje do kopert. Każdą z kopert podpisała i wrzuciła znów do kartona.
Wyprostowała się i spojrzała na gabinet który na pierwszy rzut oka wyglądał tak samo. Spojrzała na zegarek dochodziła trzecia. Zabrała swoje rzeczy i pojechała do szpitala.
***
Nacisną klamkę i wszedł do kancelarii czytając czarno białe czasopismo. Jak zwykle poruszane w gazetach polityczne tematy, które omijał za każdym razem. Nie obchodziło go to kto z kim się pokłócił i o co. Dla niego politycy byli zwierzyną żerującą na ludziach, których zdanie ostatnio wogóle się nie liczyło. Spojrzał kątem oka na Janowskiego.
- Za porządki się wziąłeś? - odłożył gazete i zaczął wertować poczte
- Agata przyniosła taki stos - pokazał dłonią, i zmarszczył czoło
- Agata powiadasz? - spojrzał na jej gabinet
- Nie nie ma jej w gabinecie, wyszła do szpitala do Doroty. Wróci o czwartej. Nie nie musisz mi dziękować - mówił tak jakby wiedział o co chciał spytać Dębski. Marek uniósł brew po czym udał się do swojego gabinetu. Przeglądał wiadomości e-mail. W oczy rzucił mu się tytuł : " Mafia znów w komplecie. Zaczynają się terrory Warszawy". Nie znał nadawcy. Znajdowało się tylko kilkanaście zdjęć kolejnego morderstwa z udziałem mężczyzny którego bronił. Na samym dole widniało zdanie. " Czy aby na pewno niewinny?". Był bezsilny. Myślał że to już zakończony temat, i nie trzeba do niego wracać. Jednak ktoś kto wysłał mu te zdjęcia wyśle też do prokuratury, a wtedy nie podważy tych dowodów. Schował twarz w dłoniach i przetarł ją energicznie. Nie wykonał żadnego telefonu do byłego klienta, po prostu odmówi pełnomocnictwa.
***
Rudowłosej z ledwością udało się uśmiechnąć, po opowiedzianej histori z Krzysztofem i tym jak w ostatnim czasie traci przy nim głowę.
- Zakochałaś się - rzekła zachrypniętym głosem.
- Agata Przybysz nigdy sie nie zakochuje nie pamiętasz? - spojrzała na nią
- Zakochałaś się - powtórzyła - cieszę się że wreszcze moja przyjaciółka jest szczęśliwa i że mimo to nie zapomina o przyjaciółce w szpitalu - Agata spojrzała na zegarek dochodziła czwarta.
- Cholera, powiedziałam Bartkowi że będe o czwartej - spojrzała na nią
- No to leć
- Do jutra kochana ! - uśmiechnęła się i popędziła do kancelarii. Kilka minut spóźnienia.
- Klient już czeka w gabinecie - rzekł na wejsciu Janowski. Powędrowała do gabinetu. Po godzinnym spotkaniu odprowadziła klienta do drzwi. Janowskiego już od pół godziny nie było w kancelarii, za oknami zaczynało się już ściemniać. Usiadła przy biurku opierając głowę o blat i rozmyślając nad słowami przyjaciółki. Z myśli wyrwały ją skrzypiące drzwi i stojący w progu ze szklanką whisky Marek.
- Może się napijesz, najlepsze whisky w naszej kancelarii - uniósł butelkę
- Nie dziękuje, prowadzę - spojrzała na niego
- Szkoda, będe musiał spędzić dziś samotny wieczór - udał smutnego, chodź walczył z uśmiechem.
- Dobrze Ci to wychodzi..- spojrzał na nią nie rozumiejąc o co jej chodzi - no wiesz te samotne wieczory. Nie chcę Ci przeszkadzać, może jesteś już umówiony z kolejną szklanką whisky.. - starała się mówić poważnie ale zdziwniona mina Dębskiego spowodowała, że mecenas Przybysz wybuchła śmiechem. Marek usiadł na fotelu na przeciwko niej.
- Napewno nie skorzystasz? Jest naprawdę świetne! - rzekł
- Tym razem odmówie - uśmiechnęła się, i wbiła wzrok smartfon który wydał dźwięk.
- Rozumiem rozumiem.. - wstał i kierował się do swojego gabinetu.
- Co rozumiesz? - zapytała zaskoczona
- Twój "chłopak" Ci nie pozwala - odwrócił się zostawiając na swoim biurku butelkę whisky i szklankę.
- Mój chłopak? Co ty pieprzysz? - wstała i obeszła biurko. Oparła się o nie i splotła dłonie na klatce.
- Ten cały Krzysztof.. - rzucił oschle. Agaya wybuchła ironicznym śmiechem.
- Krzysztof nie jest moim chłopakiem, spotykamy się, spędzamy miło czas, czasami noce.. - Marek zmarszczył czoło i podszedł do niej.
- Nie jest twoim chłopakiem, ale całujesz się z nim i spędzasz noce..- przygryzał wargi ze złości
- Nie jesteśmy oficjalnie parą jeśli o to Ci chodzi.. i nie wiem dlaczego tak reagujesz na niego - rzekła do odchodzącego Dębskiego. On zwrócił się w jej kierunku i energicznie podszedł do niej. Dzieliły ich centymetry.
- Nie wiesz czemu? - rzekł. Ona potrząsneła przecząco głową - To Ci powiem.. - alkohol płynący w jego żyłach spowodował przypływ odwagi - ..reaguje na niego tak, może dla tego że wciąż jest wokół Ciebie? Wybucham jak wulkan kiedy widzę jak Cie dotyka, a dziś jak sie całowaliście.. wybuchłem. Byłem tak wściekły..ale mimo to wciąż Cie pożądam, z każdym dniem coraz bardziej - Agata zmrurzyła oczy - a ty.. ty jeszcze prowokujesz, może nieświadomie, może świadomie.. wiesz że nie mogę Cie mieć i robisz wszystko żebym wybuchał.. - Agata chciała go minąc, ale on chwycił ją za ręke i przycisnął do ściany. Przylgnął do niej całym ciałem - .. ale koniec tego. Nie potafie już dłużej sie hamować, kiedy jesteś w pobliżu. Nie chcę się powstrzymywać. CHCĘ CIE MIEĆ. - szepnął do jej ucha, tak że po całym ciele przeszedł jej dreszcz. Uniósł jej udo i wślizgnął się pod jej czerwoną sukienkę. Całował jej szyje sprawiając jej przy tym przyjemość. Na początku się starała szarpać, ale kiedy przyległ ustami do jej ust. Poddała się wiedząc że i tak już zwyciężył. Splotła dłonie wokół jego szyi. On jedną ręką pieścił jej piersi drugą szwendał się po udzie. Jedna z jej dłoni powędrowała pod jego błękitną koszulę. Jezdziła po jego torsie. Przeniósł ją na kanapę, najpierw ściągając z niej czerwoną sukienkę. Przyległ do niej. Zdobył to co tak bardzo pragnął. Jednak kiedy on był już w niej, zrozumiała że robi źle. Próbowała mu to powiedzieć, jednak on nie słuchał. Wsłuchiwał się tylko w jej bijące serce.

Czekam na opinie. :) Marek "biorący szanse" jak wam sie podoba?
Paula