Jednoczęściowe Paulinowe

Jednoczęściowe Margatowe opowiadanie. Bam! W jakiś sposób chciałabym zrekompensować czas wyczekiwania na opowiadanie Biorąc Szanse. Taki tam pomysł na finał omm. Część dedykowana wszystkim blogującym! Szczególnie tym najbardziej aktywnych na blogu. Daisy, Mycha, Leszkowelove, Duśka, Avren.. no i reszcie też dedykuje no wszystkim ogólnie no.

"Zostań potrzebuje Cię tu.."

Siedziała w swoim mieszkaniu wpatrując się w niemy punkt gdzieś na białej ścianie na przeciwko niej. Wciąz na sobie miała siwy jesienny płaszcz. Za oknem dudniły rynny, a krople deszczu spływały po szybach. Drzewa stawały się coraz bardziej łyse, kolorowe liście sklejały się pod wpływem deszczówki. Wszyscy gdzieś pędzili tylko nie ona. Ona siedziała tak jakby zatrzymał się czas. W dłoni trzymała klucze od mieszkania i jej białego smartfona.
Tak będzie lepiej..ty mnie nie kochasz.. to nie ma sensu.. słowa wypowiedziane z ust mężczyzny który towarzyszył jej na weselu ojca zabolały ją, ale było w nich sporo prawdy. Nie kochała go. Z myśli wyrwał ją dźwięk upadających kluczy na ziemie. Spojrzała na nie po czym uniosła swoje ciało. Ściągnęła płaszcz i cisnęła nim w kąt. Stała teraz przy oknie. Zastanawiała co ma w sobie nie tak. Nie potrafi odwzajemnić uczucia. Najpierw Maciek teraz Krzysztof. Przejechała dłonią po szybie. Zacisnęła powieki i przeszukiwała swoje myśli w poszukiwaniu odpowiedzi. Znalazła ją. Odpowiedź nosiła ich imiona. Hubert i Marek. Pierwszy wkroczył w jej życie przypadkiem, najpierw zwykła znajomość w pracy, potem służbowe kolacyjki. Wspólne wieczory, obiady, śniadania, poranki. Przywiązała się do niego. Nie była może to miłość, ale czuła coś do niego. Razem z odchodzącym Hubertem, w jej życie wkroczył bufonowaty Dębski. Ich początki znajomości nie należały do najlepszych, ale wszystko się zmieniło. Spędzali coraz więcej czasu wspólnie. Czasami go lubiła, czasami nienawidziła, ale zawsze odczuwała bliską więź do niego. Nawet kiedy panowały między nimi ciche dni. Nie wiedziała czy to co do niego czuje to miłość. Bała się zaangażowania. Bała się zranienia i odrzucenia. Tym razem z jej myśli wyrwał ją dźwięk dzwonka do drzwi. Jeden. Drugi. Trzeci. Ktoś po drugiej stronie drzwi nie poddawał się. Wsadziła dłoń do kieszeni dżinsowych spodni i udała się do drzwi. Spojrzała przez wizjer. Zastygła. Przyszedł. Wyszedł z jej myśli i stanął przed jej drzwiami. Przekręciła zamek i otworzyła drzwi.
- Możemy porozmawiać? - spojrzał na nią. Miała spuszczoną głowe i wzrok wbity w podłogę. Zrobiła krok w tył dając znak że może wejść do jej prywatnej przestrzeni. Wraz z zamykającymi drzwiami rozpoczął dalej mówić - może i wyda Ci sie to żałosne.. - wciąż wzrok wbity miała w podłogę opierała się o ścianę i uważnie go słuchała. Bała się usłyszeć czegokolwiek o uczuciach z jego ust. Nie wiedziała jak zareaguje. Nie utrzymywała z nim kontaktu wzrokowego. - nie potrafie udawać. Zbyt długo zwlekałem. Świadomość tego że mogę Cie stracić prawdopodobnie na zawsze dobija mnie. Nie chcę aby łączyła nas tylko przyjaźń.. - ona wciąż stała w tej samej pozycji. Nawet nie drgnęła. Spuścił głowę i ściszonym głosem dokończył - zależy mi na Tobie. Chciałem żebyś to wiedziała. Teraz pójdę.
Minął opierającą się o ścianę Agatę. Uniosła lekko głowe i spojrzała w kierunku drzwi. Nie mogła do końca życia żyć w strachu. Postanowiła rzucić wszystko na jedną karte. Chwyciła go za dłoń. Splotła jego palce i przyciągnęła do siebie. On oparł dłoń o ścianę czekał na jej ruch. Spojrzała w jego oczy i wolną dłonią gładziła jego policzek.
- Zostań potrzebuje Cię tu.. - wyszeptała i złożyła na jego ustach pocałunek.

Mam nadzieje że się podobało:) Krótkie wiem :[
Paula