Opowiadanie A. cz.2

Wróciłam :) Nadrobiłam zaległości i ogarniam na powrót bloggera :D

To jest przecudowne <3 Pierwszą częśc udało mi się przeczytac podczas wyjazdu i nie mogłam się doczekac nexta <3 Jesteś świetna ! Umarłam i powstałam z martwych <3

Czytajcie ! Czytajcie to cudeńko <3

Domcia

2.

Uciec. Jak najszybciej. Jak najdalej. Kupiła bilet, spakowała się i wyjechała na „wakacje”. Wolała myśleć o tym wyjeździe właśnie jako o wakacjach, mimo że przed oczami nieznośnie pojawiało jej się słowo „ucieczka”. Przed czym tak uciekała? Przed zabieganą Warszawą, gdzie większość napotkanych ludzi gnała do pracy, przypominając jej co utraciła? Przed współczuciem przyjaciół? Przed przegraną rozprawą i zbliżającą się apelacją? Przed kancelarią? Przed Markiem, który był dla niej… Właśnie, kim był? Przyjacielem? Kimś więcej? Nie chciała przed sobą przyznać, że to Marek w największym stopniu był powodem, dla którego uciekła z Polski. Bała się rozmowy, która nieuchronnie ich czekała. Tak naprawdę nie wiedziała, czego chce. Dała się ponieść emocjom? Chyba raczej ponieść uczuciom - zauważył złośliwie cichy głosik w jej głowie. Z jednej strony pragnęła być już zawsze blisko niego, a z drugiej zastanawiała się, czy to dobry pomysł. Gdyby im razem nie wyszło, ich relacje chyba już nigdy nie byłyby takie same. W obu przypadkach mogłaby go stracić w pewien nieokreślony sposób. A tego chciała uniknąć. Gdyby wpuściła go do swojego serca… Właśnie, co wtedy? Nie była jeszcze gotowa się tego dowiedzieć.

***

Marek i Dorota siedzieli razem w sali konferencyjnej, skupieni na przygotowywaniu się do apelacji sprawy Agaty. Mężczyzna zamyślił się i dopiero po chwili dotarło do niego pytanie wspólniczki.

- Halo, Marek? Co się dzieje?

- Co ma się dziać? - odpowiedział pytaniem, wciąż zamyślony.

- Od jakiegoś czasu nie można się z tobą porozumieć. A konkretnie od czasu wyroku. - zauważyła.

Nie odpowiedział.

- Posłuchaj, ja też się martwię, ale teraz musimy się spiąć i opracować linię obrony, a potem…

- Nic nie rozumiesz. - powiedział ostrym tonem, po czym zreflektował się i dodał - Po prostu mam wyrzuty sumienia, że nie broniłem jej do końca, tylko wymówiłem jej pełnomocnictwo, jak ostatni tchórz. Dlatego teraz chcę, żebyśmy się dobrze przygotowali. Tyle. Nie doszukuj się tu żadnych teorii. Nic się nie dzieje.

- Moim zdaniem to nawet lepiej, że zrzekłeś się obrony - powiedziała.

- Tak? A to niby dlaczego? - zapytał.

- Bo byłeś zaangażowany emocjonalnie.

- A ty nie byłaś? Podobno jesteś jej przyjaciółką. - zauważył ironicznie.

- Ty chyba kimś więcej? - zapytała niewinnie. Spojrzała mu w oczy, ale on unikał jej wzroku, splatał nerwowo palce. - Marek. Pokłóciliście się?

Cisza. Po chwili spróbowała znowu.

- Oboje dziwnie się zachowujecie. Między wami coś było, prawda?

- Bawisz się w detektywa? - starał się nadać swojemu głosowi szorstki i obojętny ton.

Uśmiechnęła się tylko. Miała już odpowiedź. Wstała, zebrała dokumenty, poklepała go po ramieniu, mówiąc przed wyjściem:

- Resztę dokończymy jutro. Pa.

***

Nie uniknę sprawiedliwości nawet na wakacjach. - pomyślała z pewną dozą rozbawienia. Myślała o wydarzeniach minionego dnia. Poznała w Gruzji pana Tomasza, Polaka, który został oskarżony o przemyt narkotyków, obiecała mu pomoc. Nie mogła się teraz wycofać. Wiedziała, że Dębski ma doświadczenie w tego typu sprawach, ale wciąż odwlekała moment skontaktowania się z nim. W końcu obiecała sobie, że odpocznie, nie będzie się z nikim kontaktować, to będzie wyjazd tylko i wyłącznie dla niej. Jak widać nic z tego nie wyszło. Siedziała z telefonem w dłoni, wpatrując się w napis Dębski na wyświetlaczu. Zamarła z palcem nad zieloną słuchawką, po czym zdecydowanie i szybko dotknęła ekranu. Teraz nie było już odwrotu. Przyłożyła telefon do ucha i czekała. Mimo wszystko stęskniła się już za brzmieniem jego głosu. Po chwili usłyszała „halo?”, wypowiedziane z wahaniem.

- Hej. Potrzebuję twojej pomocy.

A.