Opowiadanie Ewy II cz.X - teraz już wklejone ;))

No dobra, przepraszam... Serio jest mi przykro.... Nie sądziłam, że od razu tak się zdenerwujecie... Macie to opowiadanie... I mam chociaż nadzieję, zgłębicie dokładnie to cudeńko... *.*

Domcia

17.

- Czyli tym razem nie było „a teraz już idź”, tylko „nie fatyguj się, ja sama wyjdę”. – powiedział wściekły Marek, choć mimowolnie uśmiechnął się do siebie. – Nie może nigdy być normalnie, zawsze Agata musi uciec, przestraszyć się albo wyrzucić kogoś z mieszkania. No tak, teraz nie mogła mnie wyrzucić, bo była u mnie…

Marek Dębski zerwał się z łóżka, potykając się po drodze o własne nogi. Wszedł do salonu, który łagodnie oświetlały promienie słońca. Wiedział, że Agaty nie ma w mieszkaniu, bo otaczała go znacząca cisza. Słyszał tylko swój ciężki oddech, którego siła narastała wraz z dochodzącą do jego głowy świadomością, że brunetka znów zostawiła go bez pożegnania. Czuł narastający ciężar w klatce piersiowej.  Oparł się ręką o stół, a drugą otarł pot z czoła. Powoli docierało do niego, co właściwie się stało. Rozglądał się po mieszkaniu, szukając jakiegokolwiek znaku, wiadomości, którą mogła zostawić Agata - wszystko jednak wyglądało tak, jak poprzedniego wieczoru. Wszedł do łazienki, stając przed lustrem. Ujrzał swoje zamglone odbicie, twarz zatroskaną i poniekąd przestraszoną. Zbliżył się kawałek do szklanej ściany i w jednym momencie szybko obrócił głowę. Na kaloryferze wisiała sucha już koszulka Agaty. Podszedł bliżej i delikatnie zdjął ją, jakby była ze szkła. Przybliżył do twarzy ten kawałek tkaniny, czując jak do jego zmysłów dochodzi zapach kobiety, połączony z deszczową wonią. Usiadł na wannie.

Plan! Muszę mieć plan. - wirowało w jego głowie. - Cokolwiek by się teraz nie stało, to Agata uciekła - znów wyjechała bez słowa pożegnania, bez tłumaczenia 'dlaczego?'. Przestraszyła się, że nie podoła temu uczuciu, że nie potrafi być w związku. Powiedziałem jej, że zabrałem ją do domu, bo jesteśmy przyjaciółmi...idiota! Przecież gdyby się z tego ucieszyła, to na jej twarzy nie byłoby łez, a radość...Dobra, Dębski - zawsze byłeś dobry w odkręcaniu spraw i planowaniu, więc weź się w garść i wymyśl coś, cokolwiek.

Spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Od roku widzi tam nieszczęśliwego mężczyznę, który choć z pozoru szczęśliwy, usycha z samotności i tęsknoty. Nikomu nigdy nie powiedział, że pragnie jedynie Agaty, bo blokowała go jego męska duma, ale nieważna była opinia innych - nigdy nie okazał swoich prawdziwych uczuć Agacie. Zerwał się z wanny, odłożył z namaszczeniem koszulkę na kaloryfer i postawił, że tym razem zagra w inną grę.

Jeśli Agata nigdy nie miała zamiaru być ze mną naprawdę, jeśli nic do mnie nie czuje, to chcę usłyszeć to z jej ust. Niech powie mi to, patrząc prosto w oczy.

Nalał sobie wody do wanny, wykąpał się i po 20 minutach stał ubrany w polówkę i jeansy w salonie swojego mieszkania. Sięgnął po telefon - 2 nieodebrane połączenia. W nadziei odblokował telefon, myśląc że być może to Agata próbowała się z nim skontaktować. Na wyświetlaczu zobaczył „Bartek”. Nacisnął czerwoną słuchawkę, po czym z listy kontaktów wybrał pierwszy numer.

Agata, proszę odbierz. Proszę. – w odpowiedzi usłyszał jednak jedynie: „Abonent jest czasowo niedostępny.” – W takim razie znajdę cię i wymuszę na tobie, byś raz powiedziała mi prawdę prosto w twarz.

Jeszcze raz włączył listę kontaktów. Tym razem wybrał „Bartek” i nasłuchiwał głosu aplikanta.

- Marek... – powiedział z ulgą w głosie chłopak. – Próbowałem się do ciebie dodzwonić, był twój klient...

- Bartek. - przerwał mu mecenas. - Jest Agata w kancelarii?

- Agata? - zapytał z jeszcze większym zdziwieniem aplikant. - Nie, nie było jej. A miała być?

- Bartek, odwołaj moich klientów...

- Ale...

- Proszę. Nie będzie mnie dziś w pracy.

- Marek, o 12, czyli za półtorej godziny, masz sprawę w sądzie...

- Poprowadzisz ją.

- Ale...

- Nie ma żadnego „ale”. Wszystkie dokumenty są na moim biurku. – mecenas mówił bardzo szybko, nie zwracając uwagi na argumenty podwładnego.

- Marek, coś się stało? Dlaczego pytałeś o Agatę, myślałem, że jest z tobą...

- Tak, ja też tak myślałem. - odpowiedział cicho Marek. - Dasz radę z tą sprawą?

- Jasne, nie mam wyboru. - odpowiedział chłopak. - Wszystko ok?

- To się jeszcze okaże. Trzymaj się i daj z siebie wszystko w sądzie. - odparł Dębski i wyłączył rozmowę, nie czekając na komentarz Bartka.

Ok, nie było cię w kancelarii, więc może ukryłaś się u Doroty.

- Cześć Dorota. –  powiedział, po usłyszeniu głosu rudowłosej i od razu przeszedł do rzeczy. - Jest u ciebie Agata?

- Hej. Agata? Dlaczego miałaby być u mnie? Nie ma jej u ciebie? - prawniczka zaczęła zasypywać Marka pytaniami.

- Była jeszcze wczoraj wieczorem.

- A teraz gdzie jest? – Dorota miała wrażenie, jakby grała w jakąś grę.

- Jakbym wiedział, to bym nie dzwonił. - odpowiedział podenerwowany mecenas.

- Nie ma jej u mnie. - powiedziała Dorota, wyczuwając że coś jest nie tak. - Sprawdzałeś w kancelarii?

- Tak, Bartek mówił, że jej nie ma. - w głosie Dębskiego słuchać było coraz większe rozgoryczenie. - Nie będzie mnie dziś w kancelarii, dacie sobie radę? Bartek odwołał moich klientów i wziął sprawę w sądzie.

- Nie ma problemu. - odpowiedziała Dorota i z troską w głosie dodała. - Marek, wszystko się ułoży. Widziałam, jak wczoraj na siebie patrzyliście. Znajdź ją i w końcu powiedz, co tak naprawdę czujesz.

- Gdyby to było takie łatwe... – odrzekł mężczyzna bardzo cicho, by prawniczka nie usłyszała. - Kończę i szukam dalej.

- Daj mi znać, jak już ją znajdziesz. Trzymaj się.

- Jasne. Narazie.

Gdzie ty jesteś? Wróciłaś już do Bydgoszczy, znów uciekłaś bez pożegnania? - znalazł w telefonie kolejny kontakt „Andrzej Przybysz” i już miał naciskać zieloną słuchawkę, gdy zaczął szeptać w jego głowie głos rozsądku. – I co powiesz? Dzień dobry, zginęła mi Agata. Przecież to absurd, nie mogę narażać taty Agaty na kolejny zawał. No to Dębski - robimy sobie małą wycieczkę do Bydgoszczy.

W kieszeni spodni, które miał na sobie wczoraj, znalazł kluczyki od samochodu. Jego auto wciąż stało przed sądem, od wczorajszej rozprawy. Zamówił taksówkę i po piętnastu minutach stał obok srebrnego auta. Wsiadł do samochodu i wpisał w nawigacji „Bydgoszcz”. Uśmiechnął się do siebie.

Nie wierzę w to, że nic do mnie nie czujesz. Nie wierzę, że mogłabyś przejść obok mnie obojętnie i nie uśmiechnąć się. Nie wierzę w to, że mógłbym żyć bez twojego uśmiechu i świetlików w oczach. Chcę być z tobą, na zawsze, nawet jeśli mielibyśmy kłócić się co jakiś czas i trzaskać drzwiami, które dzielą nas w kancelarii.
Ewa

PS. A tak na marginesie "to jest piękne" <3 Przepraszam... No nie denerwujcie się już....