Opowiadanie Ewy II cz.XIII FINAŁ !!!

20.

Marek wszedł po cichu do mieszkania. Jego uwagę zwróciły kartony, które stały na wejściu.

Pakujesz się? Wracasz do Warszawy, czy uciekasz?

Zobaczył, że na podłodze w sypialni siedzi odwrócona do niego Agata. Nie chciał jej przestraszyć, więc podszedł do radia i delikatnie przekręcił guzik z regulacją głośności. Wyłączał powoli dźwięk, a Agata gwałtownie odwróciła głowę w stronę odtwarzacza, sądząc że to wina radia. Na widok Marka serce jej podskoczyło i zakołowało się w głowie. Wstała, chwiejąc się.

- Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć… - powiedział łagodnie Marek.

- Co ty tu robisz? Jak mnie znalazłeś? - twarz Agaty uśmiechała się.

- Widzę, że pakujesz się, więc przyjechałem pomóc. - odparł zakasując rękawy. - Od czego zaczynamy?

Marek próbował jeszcze na chwilę odsunąć rozmowę, która ich czekała. Paraliżował go strach. Bał się, że usłyszy wyrok ostateczny, który raz na zawsze skreśli ich szanse. Chwycił karton i podszedł do szafy. Spakowali rzeczy Agaty w ciągu godziny, a przez cały ten czas prawie wcale się do siebie nie odzywali. Gdy wszystkie kartony stały już na korytarzu, przy wejściu do mieszkania, Marek usiadł na łóżku. Agata obserwowała chwilę mężczyznę, po czym podeszła do biurka.

- Chyba zadzwonię po jakiś transport moich rzeczy. - powiedziała i zaczęła szukać w torbie rozładowany telefon.

Marek wstał i chwycił jej torebkę. Odłożył ją z powrotem na fotel.

- Daj spokój, zmieści się to wszystko do mojego samochodu.

- Ale ja myślałam, żeby to wszystko zawieźć do taty. Najpotrzebniejsze rzeczy wezmę do hotelu, a resztę wezmę z domu, jak znajdę jakieś mieszkanie.

-  W takim razie przewiozę ci to wszystko do taty. - odrzekł mężczyzna, choć naprawdę miał inne zamiary.

Po piętnastu minutach wszystkie rzeczy brunetki były spakowane w samochodzie Marka. Mężczyzna wrócił do pustego już mieszkania i zastał brunetkę siedzącą na łóżku. Patrzyła przez okno, a gdy usłyszała, że wchodzi do sypialni, zwróciła głowę w jego stronę. W dłoniach kurczowo trzymała złożoną na pół kartkę. Marek usiadł obok.

- Co tak siedzisz? - zapytał głupkowato. - Nad czym myślisz?

- Przepraszam, że rano obudziłeś się i mnie nigdzie nie było. Musiałam wrócić do Bydgoszczy, żeby pozamykać wszystkie sprawy. Złożyłam wypowiedzenie w kancelarii - jestem bez pracy i mieszkania.

- Praca czeka na ciebie w Warszawie, a mieszkania nie musisz szukać. - mówił Marek. - Myślę, że w moich czterech ścianach znajdzie się miejsce dla drugiej osoby.

- Marek, chciałam...

- Poczekaj, najpierw ja chcę ci coś powiedzieć.

- Tak?

- Agata, dziś rano jak się obudziłem i poczułem tą pustkę, nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Byłem na ciebie wściekły. Znów wyjechałaś bez pożegnania.

- Ale przyjechałeś do mnie, znalazłeś mnie... - odrzekła cicho.

Marek wstał i zaczął krążyć po pokoju.

- Przyjechałem, by zapytać cię o coś.

- Tak? - głos Agaty drżał.

- Cały czas udajesz, że wszystko jest w porządku, że się nie smucisz, że jesteś twarda. Udajesz, Agata...

Kobieta milczała, próbując zrozumieć dokąd zmierza ta rozmowa.

- Udawałaś, że ci dobrze w Bydgoszczy, że nie tęsknisz za naszą kancelarią.

- Masz rację...

- Dlatego chcę cię zapytać, czy udajesz również to, że jesteśmy przyjaciółmi? - kucnął przed nią, patrząc jej głęboko w oczy.

- Tak, nie jesteś dla mnie tylko przyjacielem. Jesteś kimś znacznie ważniejszym od dawna. - jej odpowiedź odbiła się echem w ciszy i podała mężczyźnie kartkę z wydrukowanym listem. – Zanim coś powiesz, przeczytaj to proszę. Napisałam to ponad rok temu.

Marek przyjął od niej białą kartkę, usiadł na podłodze, przy nogach kobiety i zaczął czytać.

Drogi Marku,

Siedzę na parapecie w swoim pokoju, w tym w którym kiedyś siedzieliśmy razem. Pamiętasz? Patrzę na kanapę, na której wygłupialiśmy się, i na to zdjęcie, na którym jestem jeszcze małą dziewczynką. Właśnie przypomniało mi się, że śmiałeś się ze mnie i nie wierzyłeś, że wyrosłam na taką ładną kobietę. Śmiałam się wtedy, śmialiśmy się razem. To był dobry czas, nie byliśmy wtedy pokłóceni, a właściwie zaczynaliśmy podążać jedną ścieżką. Wydaje mi się, że dobrze nam się wtedy pracowało.

Dziś rozmawiałam z Tatą. Głównie o Tobie. Przypominaliśmy sobie nasze pierwsze spotkanie, gdy on wziął Cię za mojego chłopaka. Byłam na Ciebie wściekła, gdy zgodziłeś się pójść z nami na kolację. Ale tak ładnie wtedy kłamaliśmy o naszym poznaniu i o pracy, że wybaczyłam Ci. Przed wyjściem z mojego mieszkania powiedziałam Ci wtedy, że to nie randka, a Ty zaśmiałeś się. Ciekawe, co wtedy myśleliśmy o sobie? Dzisiaj Tata powiedział, że wciąż widzi Cię jako mojego męża, uwierzysz?

Pamiętasz nasz pierwszy taniec na balu adwokatów, gdy uratowałeś mnie przed tym natrętem? Udawaliśmy parę, by się odczepił ode mnie. Wszystkie nasze rozmowy, wspólne sprawy, popijanie wina na dachu…wtedy, gdy opowiedziałam Ci swoją historię. W tamtym momencie Ci zaufałam, zobaczyłam w Tobie przyjaciela. Potem pomagałeś mi na każdym kroku i nawet, gdy kłóciliśmy się, to zawsze wychodziliśmy na prostą. Nasz pierwszy pocałunek, w moim gabinecie…Od tamtego momentu wciąż nas do siebie ciągnęło. Nawet mieliśmy okazję spać w jednym łóżku, pamiętasz te rogi jelenia na ścianie? Wtedy, na tamtym wyjeździe, pierwszy raz stanąłeś w mojej obronie, co kosztowało Cię trochę krwi. Byłam wdzięczna, że byłeś obok.

Kilkanaście dni temu powiedziałam Ci, że nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego, ale to nie jest prawda. Próbowałam o Tobie zapomnieć, mówiąc sobie, że mnie skrzywdziłeś, ale nie potrafię. Nie umiem i nie chcę wymazać Cię ze swojej głowy. Przepraszam, że to na Ciebie zwaliłam całą winę. Przepraszam za każde złe słowo, jakie powiedziałam do Ciebie.

Mam nadzieję, że pewnego dnia wybaczysz mi.

A.

Mężczyzna doszedł do końca listu – jego oczy były mokre od łez, po policzku spływały pojedyncze krople. Jedna z łez spadła w miejscu, gdzie Agata kilka minut wcześniej dopisała odręcznie.

P.S. Kocham Cię.

Marek przyklęknął, chwytając jej prawą dłoń. Lewą włożył do kieszeni.

- Agata, jestem tutaj, by dać nam ostatnią szansę. Jeśli teraz będziesz kazała mi wyjść, bądź znów uciekniesz, to przyjmę to jak znak, że nigdy nas nic nie połączy. Szukałem cię przez kilka godzin, jechałem trzysta kilometrów bez przystanku, by tylko móc znów zobaczyć cię i powiedzieć ci, jak bardzo cię kocham.

Ostatnie słowa powiedział bardzo cicho, ale wiedział, że brunetka wie, co odrzekł. Wyjął z kieszeni małe pudełeczko i wyciągnął dłoń przed siebie. Agata patrzyła na niego ze łzami w oczach, milcząc. Czekała aż zada pytanie, na które doskonale znała odpowiedź.

- Jesteśmy w mieszkaniu, które za chwilę zamkniemy na klucz, do którego nigdy więcej żadne z nas nie wróci. Przez cały rok wierzyłem, że jeśli dwie osoby są sobie przeznaczone, to znajdą wspólną drogę. - mówił, patrząc jej prosto w oczy. - Zamykając to mieszkanie, zamknijmy za sobą przeszłość, wszystkie kłótnie i waśnie. Bądźmy ze sobą na dobre i na złe.

- Zapytasz mnie w końcu, czy za ciebie wyjdę? - powiedziała Agata, uśmiechając się. Marek spojrzał na nią zaskoczony.

- Zostaniesz moją żoną? - całe ciało mężczyzny drżało, a ręce pociły się.

W odpowiedzi Agata rzuciła mu się na szyję.

- Mam rozumieć, że się zgadasz? - Marek nie wierzył własnemu szczęściu.

- Oczywiście. - pocałowała go namiętnie, rękoma błądząc po karku.

Po dłuższej chwili oderwali się od siebie. Agata odchyliła głowę i spojrzała na zarumienioną twarz mężczyzny.

- Ale nazwiska nie zmienię. - droczyła się z Markiem, który szukał jej ust.

- O tym jeszcze podyskutujemy, pani Agato Dębska. – założył pierścionek z brylantem na jej palec i znów pocałował kobietę, ale tym razem żadne z nich nie przerwało tej namiętności, zapomnieli że istnieje świat poza nimi.

***

Czasem wydaje nam się, że sytuacja jest bez wyjścia, że jesteśmy w miejscu, z którego nie ma odwrotu. Toniemy i nikt nie wyciąga do nas pomocnej dłoni, nikogo nie ma obok, by uratować nas od naszych własnych trosk, kłopotów i smutków. Nikt nie otrze naszych łez, a na zawsze straciliśmy tą najważniejszą osobę. W życiu królują same burze z gradobiciem, nigdy nie ma tęczy, a słońce nie świeci tak, jak kiedyś. Jednak czasem pośród granatowych chmur, spowitego mrokiem nieba, wychylają się skromne i nieśmiałe promienie słońca, zapowiadające zmianę. Czasem świat uśmiecha się do dwojga ludzi, dając im nową szansę, by jeszcze raz udowodnić, że są sobie przeznaczeni.

Agata Przybysz, wyrzucona z korporacji pani prawnik, stanęła w drzwiach starej kamienicy w poszukiwaniu nowej, lepszej pracy. Nic więcej nie pragnęła, prócz etatu, który pozwoli jej spłacić długi i przyzwoicie żyć. Na pytanie, czy chce założyć rodzinę, zawsze odpowiadała, że jeszcze nie czas, bądź że nie zastanawiała się nad tym. Jakiż los potrafi być przewrotny. Brunetka dostała nie tylko miejsce w najlepszej warszawskiej kancelarii, ale zyskała o wiele więcej.

Marek Dębski, który pragnął od zawsze mieć swoją własną kancelarię, stanął w drzwiach białej kamienicy z nadzieją, że jego nazwisko będzie odbijało się echem po Warszawie i wszyscy będą opowiadali historie o sławnym mecenasie Dębskim. Miał wszystko w życiu – pracę, świetny samochód, własne mieszkanie i w dodatku spotykał się w wysoko postawioną panią prokurator. Czego więc chcieć więcej?

Trzy lata wcześniej, wraz z początkiem nowej kancelarii Dębski & Gawron & Przybysz, zaczęła się inna historia – nie była to opowieść do znanej i szanowanej w całej Warszawie kancelarii, lecz historia dwojga ludzi. Te kilkaset dni wcześniej na drodze Agaty Przybysz stanął Marek Dębski, wysoki i postawny, pewny siebie mężczyzna. Nic nadzwyczajnego prawda?, zwłaszcza jeśli brać pod uwagę fakt, że jako prawnicy często spotykali nowych ludzi. Tego dnia, gdy Marek wszedł do kancelarii, a klęcząca na ziemi Agata zwróciła się twarzą w jego stronę, przeznaczenie zapukało do drzwi.

Można próbować zatrzasnąć drzwi dzielące dwa światy, uciekać na drugi koniec Polski, bądź wmawiać całemu światu, że to uczucie nic nie znaczy. Przeznaczenie przeczeka i w najmniej oczekiwanym momencie otworzy oczy, zapuka do drzwi i połączy pisane sobie osoby. Przed prawdziwą miłością nie da się uciec.

Koniec

Ewa