Opowiadanie Muszelki cz.6

Na wstępie dziękuję za dedykację ;* To było słodkie :D

Co do mojego opowiadania... Czy w ogóle ktoś na nie czeka xD Od dwóch tygodni mam taki pomysł, ale najpierw nie miałam czasu, potem mi się nie chciało, a teraz pozostały tylko fragmenty i trzeba czekać na jakieś przebłyski weny :D

Miłego czytania :)

Domcia

Oto już finał :D Chciałam podziękować za te wszystkie komentarze od osób podpisanych jak i anonimowych <3

Tę ostatnią część dedykuję: Daisy, Leszkowelove, Pauli, Domci i A. :* (czekam z niecierpliwością na Wasze opowiadania)

-A co to za okazja?-zapytał biorąc od niej tackę, wypełnioną jedzeniem.
-Jak to jaka? Wszystkiego najlepszego z okazji dnia ojca!
-Przecież jeszcze nie jestem ojcem. Coś ma pani błędne informacje, pani mecenas.
-A to, to kogo.-wskazała na swój, już sporych rozmiarów brzuch.
-Może sąsiada.- zaśmiał się.- mój mały Łukaszek.
-Nie bo Loretta, zobaczysz.
-Coś Ty tak się przyczepiła do tego imienia? Jest tyle pięknych imion, a Ty tylko to. Na przykład Paulina, Klaudia, Asia, Karolina, Jagoda.
-Przyczepiłam się dlatego, że moja mama chciała, żeby jej wnuczka właśnie się tak nazywała.
Uderzyła go poduszką. On nie był jej dłużny. Bawili się jak małe dzieci.

-Dobra Marek, spokój. Masz i odpakuj.- wskazała na pakunek.

-Już dobrze. Co my tu mamy? Mm koszula i krawat. Mały masz dobry gust, po tatusiu.- uśmiechnął się kładąc rękę na jej brzuchu.

-Ile razy mam Ci mówić, że to będzie dziewczynka? Zaraz się o tym przekonamy.-uśmiechnęła się.

-No nie takie zaraz, jeszcze tydzień i kilka dni.

Zjedli razem przesmaczne śniadanie w swoim towarzystwie. Marek poszedł przymierzyć świeżo co kupioną koszulę, a Agata pozbierała wszystkie naczynia i zeszła do kuchni. Gdy odkładała ostatni talerz do szafki, nagle dostała silnego skurczu. Ten upadł na ziemię, rozbijając się na drobne kawałki.

 Agata oparła dłoń o blat, i mocno zaciskała, drugą natomiast położyła na brzuchu i zwijała się z bólu, wreszcie wydała z siebie krzyk. Marek szybko zbiegł na dół, nie wiedząc co się dzieje. Pomógł ubrać się Agacie i pobiegł odpalić swój samochód. Ten na złość nie chciał odpalić. Zadzwonił po pogotowie.

Pędzące na sygnale pogotowie mijało jeden samochód za drugim. Wszystkie pojazdy rozstępowały się torując drogę rozpędzonej karetce. Z jej czoła zaczęły spływać pierwsze krople potu. Ściskała mocno jego dłoń, tak że i jemu drętwiała.

 – Jeszcze trochę kochanie wytrzymaj - szeptał jej do ucha. Ucałował jej czoło. Ale jak tu miała zatrzymać śpieszące na świat maleństwo?  Karetka gwałtownie zatrzymała się i tylnie drzwi otworzył jeden z sanitariuszy. Przejeżdżając przez szpital mijała tłumy pacjentów czekających w kolejce na SOR, rodziny pacjentów, pędzących w jedną i drugą stroną ubranych w niebieskie lub białe uniformy. Zabrali Agatę na porodówkę i zaczęło się. Stojący tuż przy jej prawym ramieniu Dębski musiał przecierpieć drętwiejącą przy każdym jej uścisku dłoń. Kolejny skurcz, parcie i krzyk.

 - Przyj! Przyj! – słyszała tylko nad głową. W pewnym momencie ten pewny siebie i odważny mecenas zbladł od mocnego nacisku jej dłoni. Krew nie dopływała mu do opuszków palców powodując mrowienie. I nastąpił kulminacyjny moment lekarz uniósł zanoszące się płaczem niemowlę. Podali Markowi nożyce, aby ten jako ojciec mógł odciąć pępowinę. Położne wzięły zajęły się maluszkiem, umyły, owinęły i był już gotowy, aby iść do taty na ręce. Przed Marka oczami panował mrok. Wszystkie kumulujące się w nim emocje chciały ujrzeć światło dzienne. Zbladł i po jego czole spłynęła kropla potu, usiadł na krzesełko. Głęboko oddychając objął małego niemowlaka podanego przez pielęgniarkę. Spłynęły mu po policzku łzy wzruszenia i szczęścia. Nie potrafił ukryć emocji, których przysporzyło mu przyjście na świat pierworodnej. Agatę przewieziona na salę poporodową. Dziewczynkę zawieziono na wszystkie badania. Marek stał na korytarzu i rozmawiał przez telefon, tłumacząc Wojtkowi gdzie znajdzie farby, folie ochronną, pędzle do pomalowania dziecięcego pokoju. Następnie zadzwonił do ojca Agaty z radosną nowiną. Andrzej poprosił o zdjęcie pierwszej wnuczki i zapowiedział swoją wizytę za tydzień wraz z swoją żoną. Do Sali Dębskiej wszedł Maciek z pielęgniarką, przywożącą jej mały skarb. Pielęgniarka podała maluszka w ręce matki i wyszła zostawiając ich samych.

-Gratuluję. Śliczna córeczka.- powiedział spoglądając na nią.

-Dziękuję! A jak badania?

-10 punktów. 3 400 gramów i 51 centymetrów.

Siedzieli jeszcze chwilę rozmawiając, a do sali wszedł szczęśliwy Marek. Od razu zatrzymał się w drzwiach i popatrzył na niego. Ginekolog wstał i podał mu rękę.

-Jak wszystko będzie dobrze, to jutro będziecie mogły wyjść.  Teraz muszę uciekać.

Agata cały czas patrzyła na owoc miłości swojej i Marka. Marek usiadł na krzesełku, obok niej.

-Mała Jagódka -powiedziała- podoba się?

-A nie Lodzia się zaczęło podobać, ale Jagódka też prześliczne. Po mojej mamie?

-Tak. A na drugie Agnieszka, po mojej.

-I co, jednak obchodzisz Dzień Ojca. Ten twój Łukaszek.

-Jeszcze się o niego postaramy, zobaczysz. Dzwoniłem do twojego taty, powiedział, że przyjedzie do nas za tydzień.

Siedział z nimi do 20, gdy pielęgniarka poprosiła,  żeby przyszedł jutro.

Wrócił do domu i od razu skierował się do pokoju na górze. Zobaczył jak Wojtkiem i Jaśkiem ściągają folię ochronną z podłogi. Wnętrze było pomalowane na kolor fioletowy i zielony.

Po złożeniu łóżeczka Gawronowie udali się do domu.

Następnego dnia Marek odebrał dwie kobiety swojego życia i udali się do domu. Marek trzymał nosidełko w ręce, a Agata otwierała drzwi. Zostawili córeczkę w salonie, a oni udali się do pokoju małej.

-Jest śliczny.- powiedziała wchodząc- jak Ci się udało to zrobić? Przecież cały czas byłeś u mnie?

-Wojtek z Jaśkiem pomalowali pokój, potem składaliśmy łóżeczko i szafki. W między czasie jedliśmy pizzę zrobioną przez Dorotę.

Usłyszeli płacz dochodzący z dołu. Agata wyciągnęła małą i przytuliła do siebie.

-Witaj w domu Jagoda.- powiedział Marek, całując Agatę w czoło. Maluszek lekko uśmiechnął się na twarzy. 

Muszelka