Opowiadanie Angie cz.IV

To było świetne <3 Paula prawie zeszła ze śmiechu xD Już nie wnikajmy dlaczego xD Miłego czytania ;))

Domcia

- Agata…, Agata – Przybysz powoli otworzyła oczy czując jak ktoś łapie ją za ramię. Po chwili zdała sobie sprawę, że ciągle jest w kancelarii. – wiesz, która godzina?

- Marek?

- Tak się składa. Idź do domu. Jest 22.

Mecenas odzyskała przytomność. Dębski przyglądał się chwilę koleżance, po czym powiedział:

- Śniło ci się coś?

- Tak. Ale na szczęście nie ty. – Przybysz skłamała poprawiając włosy.

Marek uśmiechnął się pod nosem.

- Przez sen wypowiedziałaś moje imię.

Agata spojrzała mu w oczy. Błyszczały się jak nigdy wcześniej. Ani jedno ani drugie nie ruszyło się. Po chwili Dębski zaczął powoli zbliżać się w stronę koleżanki. Przybysz siedziała jak zahipnotyzowana. Kiedy Marek był już nie cały metr od Przybysz, ta opuściła głowę, szybko zapakowała rzeczy w torebkę i rzekła krótkie cześć, wychodząc z gabinetu. Marek odprowadził wspólniczkę wzrokiem.

- Cholera! – powiedział delikatnie kopiąc w biurko Przybysz, które zachwiało się i o mało nie spadła z niego lampka. Na szczęście Dębski wykazał się refleksem i w porę ją chwycił. Wziął głęboki oddech i nerwowo odstawił z powrotem na biurko. Wrócił do swojego gabinetu i zobaczył przez okno jak wspólniczka odjeżdża swoim czerwonym Citroenem. Nie, Agata, tak łatwo się nie poddam. – pomyślał siadając do swojego biurka – za bardzo mi na tobie zależy, aby sobie odpuścić. Marek schował twarz  w rękach – Jak mogłem pozwolić, żeby Maria… Wyłączył laptopa, zapakował dokumenty do teczki i wyszedł zamykając kancelarię.

Agata co to miało być? – Przybysz szybko wyprzedzała kolejne samochody – On tak cię potraktował, a mimo to .… Ale prawdą jest, że ty też nie byłaś fair i w porządku wobec niego. Najpierw go całujesz i to nie koleżeńsko, tylko  namiętnie, a potem każesz mu wyjść jak gdyby nigdy nic. Chyba miał rację mówiąc, że nie wiesz czego chcesz… albo inaczej, wiesz, czego chcesz, ale nie potrafisz się do tego przyznać. Tak, Agata. To jest właśnie twój problem. Zależy ci na Marku, ale boisz się to głośno powiedzieć. Agata zatrzymała się na czerwonym świetle. Po chwili jednak pojawiło się pomarańczowe, a następnie zielone. 10 minut później Przybysz dojechała pod swój blok. Siedziała jeszcze przez moment w aucie, po czym wysiadł i szybko udała się do swojego mieszkania.  Rozebrała się i skierowała w stronę łazienki, zanim jednak zdążyła wejść zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz „Dzwoni Marek”. Po dobrych kilku sekundach zdecydowała się odebrać.

- Halo.

- Cześć – Marek mówił zacinającym się głosem – Potrzebuje pomocy. Miałem wypadek, wjechałem w lampę. Tak, wiem, że brzmi to niedorzecznie. Mam prośbę, możesz podjechać na Wołyńską? Jestem koło tej biblioteki.

Agata przez chwilę nie wiedziała co powiedzieć, jej serce zaczęło bić mocniej, gdy usłyszała „miałem wypadek”.

- Tak, ale nic ci nie jest? – Przybysz w końcu wydusiła z siebie parę słów.

- Nie nic mi nie jest, ale szczerze to nie chce mi się pieszo wracać do domu. W sumie to nawet nie mam siły, nogi mam jak z waty.

- Dobrze już jadę. – powiedziała Agata, po czym szybko ubrała jakieś dresy i po chwili siedziała już w aucie. 10 minut później była już na miejscu. Otworzyła oczy ze zdziwienia, kiedy zobaczyła ile zostało z maski samochodu Marka. Zaparkowała na chodniku po czym podeszła do siedzącego przy samochodzie Dębskiego.

- Z jaką ty prędkością jechałeś?! – spojrzała na Marka, miał zakrwawione czoło i jedną rękę trzymał nieruchomo. – Boże… Marek…

Agata podeszła do niego i mocno go przytuliła. Serce waliło jej jak młot.

- Powinieneś jechać do szpitala.

- Nic mi nie jest.

Agata spojrzała na podkurczoną rękę Marka.

- Naprawdę nic mi nie jest.

Przybysz spojrzała w oczy Dębskiego.

- Dobra chodź. Pojedziemy do mnie, muszę opatrzyć ci ranę na czole – to mówiąc spojrzała w miejsce skąd drobnym strumieniem płynęła krew. Wyciągnęła paczkę chusteczek i kazała Markowi przyłożyć w to miejsce. Następnie pomogła mu wstać i zaprowadziła go do swojego samochodu.

- A co z twoim samochodem, nie można go tu tak zostawić.

- Mam to gdzieś. Ruchu nie utrudnia, więc niech zostanie, rano się nim zajmę. – Dębski machnął ręką.

Jechali w milczeniu, po chwili jednak Agata nie wytrzymała.

- Jak to się stało?

- Co?

- Jak doszło do tego wypadku?

- Straciłem panowanie nad samochodem.  – odpowiedź Marka brzmiała jednak mało przekonująco.

- Piłeś?

- Nie, no co ty zwariowałaś?! Nigdy nie jeżdżę jak wypiję.

Agata zamilkła. Widziała, że Marek jest trochę rozdrażniony i nie chce rozmawiać na ten temat. Chwilę później byli już pod mieszkaniem Przybysz.

- Usiądź – powiedziała, gdy weszli do środka. Marek jednak położył się zamykając oczy. Brunetka poszła poszukać apteczki. Gdy wróciła zobaczyła kolegę leżącego na wpół żywego. Trochę ją ten widok rozbawił, co zauważył Marek, kiedy kącik jej ust powędrował w górę.

- Co się śmiejesz? Takie to zabawne?

- Trochę. Dobra nie ruszaj się. Może trochę zaboleć.

Marek leżał grzecznie, jednak ciągle obserwował koleżankę.

- Zamyśliłem się.

- Co proszę?

- Jadąc samochodem zamyśliłem się i nie zauważyłem, że jest zakręt.

- Haha – Agata uśmiechnęła się. - Brawo.

- Myślałem o tobie… - kiedy Przybysz usłyszała to, momentalnie spoważniała – Myślałem, jak mogłem cię tak bardzo zranić, przecież tak mi na tobie zależy….

Agata spojrzała na kolegę, jego oczy znowu się świeciły, tylko teraz nie była pewna czy to przez łzy.

- Marek ja… ja też nie byłam w porządku wobec ciebie. Przepraszam.

- Okej. Nie ma problemu.

Przybysz dokończyła przemywać, po czym wzięła plaster. Marek podparł się jedną ręką. Kiedy Agata przyklejała mu opatrunek, ten drugą rękę położył na jej plecach, pomału przesuwając ją ku górze. Patrzyli sobie w oczy. Kiedy jego ręka znalazła się na wysokości szyi, zaczął delikatnie przysuwać Agatę w swoim kierunku. Nie protestowała, nie chciała już uciekać. Pragnęła go, a on pragnął jej. Ich usta dzieliły milimetry, odległość ta pomału zmniejszała się, kiedy nagle Marek odsunął głowę.

- Ale nie będziesz mi kazała wyjść?

- Przekonajmy się. – Agata puściła mu oczko. Po tym Marek stanowczo przysunął Przybysz w swoją stronę, składając na jej ustach namiętny pocałunek. Jej ręka powędrowała na jego szyję, drugą położyła na jego klatce. Po chwili zaczęła ją przysuwać ku górze, aż ostatecznie zatrzymała ją na jego policzku. Marek z powrotem położył się, ciągnąc za sobą Agatę. Jego dłoń zatopiła się w jej włosach. Po kilku minutach oderwali się od siebie i Agata popatrzyła na Dębskiego. Obydwojgu świeciły się oczy. Pełne były szczęścia i radości. Przybysz pochyliła się nad Markiem i złożyła pocałunek na jego czole. Wstała i poszła wciąć prysznic. Ubrała piżamę i idąc do sypialni spojrzała na Marka. Ten jednak  nie spał. Jego myśli krążyły wokół Agaty i tego co przed chwilą się wydarzyło. Miał nadzieję, że to nie był sen. Agata w tym czasie poszła do sypialni. Położyła się na łóżku, uśmiechając się pod nosem. Nagle usłyszała jakiś dźwięk, jakby ktoś w coś się uderzył i słowo „cholera”. Znowu na jej twarzy zagościł uśmiech. Po chwili poczuła jak ktoś bardzo delikatnie kładzie się obok niej i obejmuje ramieniem, składając pocałunek na jej głowie.

 Angie