Opowiadanie eM. cz.IV

Łzy mi się cisną do oczu <3 Kocham Cię... To było takie... piękne... <3 A ja tu jeszcze słuchałam takiej muzyczki z serialu, który ogląda moja siostra *.* Usłyszałam jak oglądała i tak mi jakoś w pamięc zapadła <3 Błagam o cedek <3 Nie! Ja się go domagam <3 Napisałaś tak, jak nikt nigdy nie napisał <3 Miłego czytania ;))

Domcia

Mecenas Marek Dębski stał na środku swojego gabinetu starając się zrozumieć co przed chwilą się wydarzyło. Nieustępliwy ból głowy nie pozwalał mu jednak zebrać myśli. W powietrzu unosił się zapach świeżo parzonej kawy. Wziął do ręki filiżankę i oparł się o biurko. Wpatrywał się w zamknięte drzwi, w których jeszcze przed chwilą stała Agata. Za szybą widział niewyraźnie jej smukłą sylwetkę siedzącą za biurkiem. Jedyne czego pragnął to otworzyć dzielącą ich ścianę szkła i kontynuować przerwaną przez Bartka niemą wymianę spojrzeń. Jego serce biło stanowczo za szybko. Wziął kilka głębokich oddechów i próbował opanować targające nim emocje. Wziął do ręki pierwsze z brzegu akta i starał się przypomnieć sobie co powinien dzisiaj zrobić. Na przemian siadał za biurkiem i krążył po gabinecie. Nie był w stanie zrobić nic konstruktywnego. Cały czas widział stojącą w przejściu Agatę, która nie potrafiła się odezwać ani słowem. To było tak różne od tego co zazwyczaj między nimi się działo. Musiał przyznać, że lubił ich małe kłótnie i codzienne przekomarzania. Kiedy się denerwowała była taka... prawdziwa. Uwielbiał jak perswadowała mu coś poniesionym głosem, jak gestykulowała i krzyczała każdą częścią swojego ciała przekonując go do swoich racji. Zwykle mówili po prostu za dużo. Za dużo i za głośno. Dziś było inaczej. Dziś oboje milczeli. A jednak ta cisza, która zawisła między nimi powiedziała im dużo więcej niż tysiące wypowiedzianych wcześniej słów.

Tknięty nagłym impulsem odłożył na biurko wszystko co trzymał w rękach i skierował się w kierunku dzielących ich drzwi. Zdążył poczuć pod palcami zimny metal klamki, gdy w jego gabinecie rozległ się głośny dźwięk telefonu. "Nie... błagam, tylko nie teraz..." - pomyślał. Zrezygnowany, szybkim krokiem wrócił do biurka i odebrał telefon.

****

"Niniejszym, działając imieniem powódki, której pełnomocnictwo zalega w aktach sprawy wnoszę o oddalenie w całości apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział II Cywilny z dnia 5 marca 2013r. sygnatura akt IC 148/13..." - palce Agaty biegały po klawiaturze  z zawrotną prędkością. Odkąd przesiadła się na drugą stronę biurka zaczęła znacznie lepiej pracować. Zamiast szklanej szyby i rozmazanej sylwetki Marka widziała przed sobą jedynie regał zawalony książkami  i ziejący pustką kominek. Co jakiś czas jego głos próbował przebić się gdzieś z tyłu głowy do wnętrza jej świadomości. Za każdym razem kiedy tak się działo starała się pisać jeszcze szybciej i jeszcze więcej. Świadomie wypierała jego obecność otaczając się wysokim murem skupienia. "Uzasadnienie: Pozwany w apelacji podnosi naruszenie przepisu art. 299 k.p.c. poprzez niezarządzenie dowodu z przesłuchania go jako strony postępowania...". Każde zdanie było coraz lepsze. Każda następna linijka powodowała, że przestawała o nim myśleć. Przestawała słyszeć jego głos. "Tak jest, Agata. Bardzo dobrze. Pracuj, pracuj, pracuj."- mobilizowała się w myślach - "Nie myśl o bzdurach, tylko rób co Ciebie należy..."

Było parę minut po 14 kiedy skończyła pisać. Z nieukrywanym zadowoleniem kliknęła mały symbol drukarki i już po chwili trzymała w ręce efekt swojej pracy. "Może nawet uda się to dzisiaj złożyć" - pomyślała, czując ciepły jeszcze papier. Otworzyła drzwi swojego gabinetu i podeszła do siedzącego za biurkiem aplikanta:

- Bartek, trzeba skoczyć do Sądu, złożyć to na Biuro Podawcze. - Pomachała mu przed oczami świeżo wydrukowanym pismem.

- Nie ma sprawy - Odparł - I tak miałem dzisiaj zanieść tam jakieś pisma dla Dębskiego.

Na dźwięk jego nazwiska mimowolnie drgnęła. Nie uszło to uwadze Bartka. Uśmiechnął się pod nosem. "Wiedziałem" - Przyznał sobie w duchu rację, myśląc o dzisiejszym poranku. Z lekkim  rozbawieniem pomyślał o wiadomości, którą miał jej przekazać:

- Marek prosił, żeby Ci przekazać, że wieczorem mamy spotkanie w sprawie jutrzejszej rozprawy - Powiedział bacznie obserwując jej reakcję

- Jak to maMY? I jak to przekazać? To jego nie ma?- Zapytała z nieukrywanym zdziwieniem

- No MY to znaczy Dębski, Ty, Dorota i... ja - Odpowiedział szczerząc zęby w uśmiechu - Marek stwierdził, że trzeba jeszcze raz przejrzeć materiał dowodowy, powtórzyć zeznania i tak dalej. O 19 w konferencyjnym. A Dębskiego nie ma. Wyszedł jakieś pół godziny temu.

- Aha - Bąknęła nieco zbita z tropu Agata. - Dobra, niech będzie 19. Tylko potwierdź czy Dorota będzie mogła wyrwać się o tej porze z domu. I zbieraj się do tego Sądu, żebyś zdążył przed 15.

Wróciła do gabinetu, zamknęła drzwi i usiadła z powrotem przy biurku, tym razem po 'właściwiej' stronie. Spojrzała na szklaną szybę i znów ogarnęło ją to dziwne uczucie, którego doświadczyła dzisiaj rano. Chociaż wiedziała, że Marka nie ma, wciąż wydawało jej się, że widzi jego niewyraźną sylwetkę i słyszy jego niski głos. Podeszła do drzwi i delikatnie je otworzyła. Wślizgnęła się do jego gabinetu sama do końca nie wiedząc dlaczego to robi. Stanęła tuż za drzwiami i zamknęła oczy. Jedyne co czuła to unoszący się w powietrzu jego zmęczony zapach. Oddychała powoli i głęboko, napawając się tym tajemniczym i nieprzeniknionym zapachem. Z każdym oddechem starała się zagarnąć tą nikłą cząstkę mecenasa Dębskiego tylko dla siebie. Na myśl, że zobaczy go jeszcze dzisiaj wieczorem, mimowolnie się uśmiechnęła.

****

Wieczorne zebranie wydawało się ciągnąć w nieskończoność. Na zmianę czytali umowę i znienawidzony przez nich aneks szukając jakiekolwiek punktu zaczepienia. Podświadomie jednak czuli, że jutrzejszy dzień może zakończyć się tylko w jeden sposób. Słowo 'przegrana' i 'porażka' mimowolnie cisnęło się wszystkim na usta. Nikt z nich nie ośmielił się jednak tego głośno powiedzieć. Gdy koło 22 Dorota powiedziała, że musi już wracać do domu, wszyscy odczuli ulgę. Zbierając dokumenty rozrzucone po całym konferencyjnym uzgodnili, że zobaczą się rano w Sądzie. Dorota pożegnała się i w pośpiechu wyszła z kancelarii. Jedno spojrzenie Bartka w stronę pozostałej dwójki uświadomiło mu, że to najlepszy moment, aby naprawić to co niechcący zepsuł rano. Niemal bezszelestnie wymknął się z pokoju, chwycił stojącą przy swoim biurku torbę i skierował się w stronę drzwi.

- Wychodzę! - krzyknął będąc już w progu i zatrzasnął mocno za sobą drzwi.

Zbiegając pod schodach uśmiechał się w duchu. Miał tylko nadzieję, że Dębski nie zmarnuje kolejnej szansy. I że Agata choć na chwilę przestanie udawać, że w ogóle jej to wszystko nie obchodzi.

****

Dębski i Agata stali po przeciwnych stronach stołu spoglądając na siebie niepewnie. Przez całe spotkanie starali zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. "Bo przecież nic się nie stało" - wmawiała sobie cały czas Agata. Za każdym razem kiedy przyłapywała go, że ukradkiem patrzy na nią zamiast czytać kolejne dokumenty, zaczynała coraz bardziej wątpić w te słowa. Starała się więc nie zwracać na niego uwagi i zachowywać się na tyle normalnie na ile potrafiła. Teraz, gdy zostali sami i nie mogła udawać, że go nie widzi,  poczuła jak stopniowo jej mięśnie ogarnia znajomy paraliż. "Jeżeli teraz się nie ruszę to za chwilę nie dam rady" - pomyślała. Gdzieś w pustej przestrzeni odezwał się zdrowy rozsądek mecenas Przybysz: "Weź akta i idź do domu"  - słyszała w głowie. Podeszła do miejsca, w którym leżała teczka i wyciągnęła po nią rękę. Gdyby tylko podniosła głowę o centymetr wyżej dostrzegłaby w porę, że nie była jedyną osobą, która chciała ją zabrać. Nie zdążyła cofnąć ręki. Gdy jego ciepła dłoń dotknęła jej dłoni poczuła jak całe jej ciało przebiega porażający dreszcz. W pierwszym odruchu drgnęła i próbowała odsunąć swoją dłoń, ale on był szybszy. Poczuła jak wplata swoje palce pomiędzy jej palce uniemożliwiając ucieczkę. Trzymał ją mocno i pewnie. Z każdą sekundą przesuwał powoli ich splecione dłonie w kierunku swojego ciała powodując, że zbliżali się do siebie. Wiedziała, że już nie ucieknie. Podniosła głowę i spojrzała na jego twarz. Była już tak blisko... W nozdrza uderzył ją tajemniczy zapach, którym sekretnie napawała się dzisiaj w jego gabinecie. Poczuła się całkowicie bezsilna. Jedyne czego chciała to być jeszcze bliżej niego. Chciała, aby schował ją w swoich wielkich ramionach i pozwolił się jej zatracić. Patrząc w jego oczy odważyła się dotknąć wolną dłonią jego policzka. Uśmiechnął się bardzo delikatnie i przekrzywił głowę, tak aby silniej czuć jej dotyk. Dzieliły ich tylko milimetry. Nie mogła oddychać. Nie mogła się ruszać. Nie widziała niczego poza jego brązowymi źrenicami. Kiedy poczuła jego usta na swoich, ściana, którą budowała przez ostatnie godziny gdzieś z tyłu swojej głowy runęła z wielkim hukiem.

eM.