Opowiadanie Daisy

Nowa fanka = nowe opowiadanie :D Mi się tam podoba, nie wiem jak Wam ;) Miłego czytania ;))

Domcia

Cześć!

Od 2 – 3 dni czytam tego bloga. Jest po prostu super! Wczoraj czytałam go do 3 w nocy. Po prostu nie mogłam się oderwać od czytania! Nie sądziłam, że ludzie mogą mieć aż taki talent pisarski! I takie pomysły! Szacunek. :D

                        „ Nie bój się cieni. One świadczą o tym, że gdzieś znajduje się światło.”

                                                                                                                      O.Wilde

            Siedział w pustym mieszkaniu już od kilku godzin. Na stoliku obok kanapy stała nietknięta butelka whisky, a tuz koło niej czyściutka szklanka. Siedział i patrzył się przed siebie. Nie wiedział co ma robić. Po raz pierwszy w życiu dotarło do niego, że jakiś etap w jego życiu dobiegł końca… „Nie! To niemożliwe! To nie może być koniec! Zawaliłem, ale to musi dać się jakoś odkręcić! To nie może być koniec. To tylko bardzo ostry zakręt w moim…nie…w naszym życiu…” Taki mniej wiecej kłębek myśli tłoczył się w głowie mec. Marka Dębskiego od czasu usłyszenia wyroku. Po wyjściu z budynku sądu, wsiadł szybko do samochodu i pojechał do domu, póki był jeszcze ta okropna wiadomość nie dotarła do niego w całej swojej okropnośći. Gdy dotarł do domu, od razu poszedł do kuchni i wyciągnął butelkę whisky i szklankę, które od razu położył na stoliku. Już miał się napić, ale pomyślał sobie, że nie może się teraz poddać. „ W czym mi to pomoże? W zapomnieniu? Pewnie tak. Ale mi przecież nie o to chodzi. Ja muszę to wszystko jakoś naprawić… Odkręcić... To nie ma prawa się tak skończyć! Ja to zepsułem i teraz muszę coś z tym zrobić… Tylko co?”. Nagle gwałtownie wstał i wyszedł z domu. Czuł, że w tym mieszkaniu dostanie zaraz szału, że się udusi, wybuchnie. Gdy tylko znalazł się na ulicy, poczuł się lepiej. Postanowił się przejść i coś koniecznie wymyślić.

            W tym samym czasie, w innej części miasta siedziała kobieta z mężem. Była bardzo roztrzęsiona całym dzisiejszym dniem. Siedziała na kanapie w salonie oparta o męża i patrzyła się w leżące przed nią akta sprawy przyjaciółki. Czuła się bardzo dziwnie miała ochotę głośno płakać z żalu i równocześnie była wściekła na sąd, który nie pozwolił Bartkowi powiedzieć całej prawdy.

- Ale kochanie, musi się dać coś zrobić . Przecież ten… nie może wam i jej zniszczyć życia. Na pewno da się coś zrobić.

- Wojtek… Proszę cię… Oni ją skreślili z listy!

- Wiem, ale przecież nie z takimi trudnościami sobie radziliście. Weźcie się spotkajcie z Markiem i Bartkiem. We trojkę na pewno coś wymyślicie. A teraz zadzwoń do niej. Ona teraz moim zdaniem nie powinna być sama.

- Dzwoniłam. Nie odbiera. Zresztą nie dziwię się jej. Też bym na jej miejscu chciała być sama.

- To napisz do niej. Powiedz jej, że wszystko będzie dobrze. Wiesz, pociesz ją jakoś.

- No, może to i dobry pomysł…. – Dorota wstała, wzięła telefon i z powrotem usiadła obok męża mówiąc – Ale wiesz co w tej sytuacji jest najdziwniejsze? Że oni znowu z Markiem zamiast się przyjacielsko wspierać, znowu się pokłócili, czy coś i się do siebie nie odzywają.

- Dorota, oni się już bardzo często kłócili i co? Zawsze po jakimś czasie się godzili. Nie masz się czym przejmować.

- Ale dzisiaj na siebie jakoś tak inaczej patrzyli. W sądzie. Tak jakby z dużym bólem i…czymś czego nie potrafię określić.

- Spokojnie, pogodzą się.

- No, mam taką nadzieję.

- To jak? Już dobrze? Napisz jej tego SMS –a i chodźmy już spać. Jest już prawie pierwsza. No, spokojnie, jutro tez będzie dzień.

- Dobrze. Sekundkę. – powiedziała smutno Dorota i wystukała wiadomość do przyjaciółki: „ Co tam u Ciebie?Dajesz radę? Będzie dobrze.Odezwij się.”

            Chwilę potem, gdzieś w Warszawie zabrzęczał telefon bardzo smutnej i samotnej kobiety. Odebrała wiadomość i odpisała krótko: „ Jest ok.Daję radę.” Jednak nie było to do końca zgodne z prawdą. Agata Przybysz czuła się fatalnie i ledwo dawała sobie z tym wszystkim radę. Chciała żeby tu ktoś z nią był. Potrzebowała czyjejś pomocy, wsparcia. Chciała się teraz móc komuś wypłakać. Po chwili zastanowienia napiała SMS-a do taty: „Kocham Cię. Dziękuję, że jesteś.” Wiedziała, że jak tata odbierze tę wiadomość, to do niej zadzwoni i będzie musiała mu o wszystkim powiedzieć. On potrafił wyczuć, że coś jest nie tak, że jego córcia została sfaulowana lub  przegrała mecz. Ona nie wiedziała jak to się dzieje, ale była bardzo szczęśliwa, że jest ktos w Polsce, kto ją wesprze i zawsze pomoże…

________________________________________________________________

 Mam  nadzieję, że wam się to opo spodobało. Trochę krótkie, ale starałam się je napisać jak najbardziej w stylu mojego ulubionego serialu, tzn. nie tak, że od razu Marek przychodzi do niej i ją przytula, całuje itd. Bo po pierwsze ona by mu na to (wg mnie) tak od razu nie pozwoliła, a i on też nie jest facetem, który po prostu przychodzi do kobiety i ją przeprasza. Jak wam się spodobało, to napiszcie, a postaram się o kolejną część, bo mam fajne pomysły… :D

Daisy