Opowiadanie Ewy cz.III

Zapomniałam wcześniej dodac 3 częśc ;)) Macie teraz ;)) Miłego czytania ;))

Domcia

3.

Agata, która przyglądała się odjeżdżającemu Markowi, stała jeszcze chwilę w miejscu, odprowadzając auto wzrokiem. Po kilku minutach wpatrywania się w punkt, gdzie jeszcze przed chwilą stał jego samochód, otrząsnęła się. Rozejrzała się po mieszkaniu, myśląc że tylko to jej zostało w Warszawie. Mała kawalerka, której bardzo nie lubiła na początku, gdyż przyzwyczajona do wielkiego apartamentu, dusiła się w tych czterech kątach. Teraz jednak czuła się tutaj bezpiecznie, mogła nazwać to mieszkanie swoim warszawskim domem. Jej wzrok skierował się na kanapę, z którą kojarzyło jej się tak wiele wspomnień. To tutaj rozpracowywała wszystkie sprawy, wiele godzin przesiedziała na podłodze, opierając się o mebel, by następnego dnia z solidnymi dowodami wywalczyć sprawiedliwy wyrok dla swojego klienta. Wreszcie siedząc na podłodze, popijając whisky, przegadali z Markiem wiele godzin i wcześniej, i przed jej sprawą w sądzie. Właśnie – Marek. W głowie zaczęły wirować  pytania. Na wiele z nich nie potrafiła odpowiedzieć, a inne pozostawiała świadomie bez odpowiedzi.

Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk telefonu. Dostała nową wiadomość. Dębski.

Możesz na mnie liczyć w każdej sytuacji, nawet jeśli teraz schrzaniłem. M.

Z tych słów odczytała, że mężczyzna wciąż obwinia się za jej porażkę. Odłożyła telefon na stolik, pozostawiając wiadomość bez odpowiedzi. Chwyciła torebkę i zatrzasnęła za sobą wejściowe drzwi. Zbiegała szybko ze schodów, ledwo łapiąc oddech. Czuła, że gdyby się teraz zatrzymała, to wróciłaby do mieszkania. Wsiadła do wcześniej zamówionej w pośpiechu taksówki.

Dziesięć minut później stała pod drzwiami mieszkania Marka. Zapukała, lecz nikt jej nie otworzył. Zadzwoniła dzwonkiem – raz, drugi, trzeci. Po kilku próbach drzwi otworzyły się. Stanął w nich Dębski, w rozpiętej do połowy koszuli, potarganych włosach. Spojrzał na zegarek.

- Hej, jest już po 23, a ty tutaj? – uśmiechnął się, jednocześnie gryząc się w język za tak banalne pytanie.

- Wpuścisz mnie do środka? – podeszła do niego i musnęła go w policzek, po czym wślizgnęła się do mieszkania. – Zresztą nie masz wyboru.

W pokoju panował rozgardiasz, a na stoliku stała szklanka z whisky. Agata ruszyła do kuchni, znalazła po chwili drugą szklankę i wróciła do salonu. Usiadła na kanapie, zdjęła buty i spojrzała na Dębskiego, który oniemiały wciąż stał w holu.

- Długo jeszcze będziesz tak stał?

- Hm, chyba nie jednak nie powinienem był pić. – zaśmiał się. – Mam omamy.

- Dębski! - siadaj tutaj w tej chwili i nalej mi proszę.  – pokazała ręką na kanapę. – Wiedziałam, że po powrocie do domu sięgniesz po whisky, więc nie chciałam cię fatygować, żebyś przyjeżdżał do mnie.

- Chciałaś, żebym przyjechał? Trzeba było zadzwonić, a od razu wsiadłbym w taksówkę…

- Nic nie szkodzi. – uśmiechnęła się i położyła głowę na jego ramieniu. – Nie chciałam być sama dzisiejszego wieczoru, ponieważ znów mam milion myśli na minutę i nie potrafiłabym usnąć.

- Agata… - złapał ją za rękę. – Możesz zostać tutaj tak długo, jak tylko będziesz miała na to ochotę.

Kobieta uśmiechnęła się, choć nie patrzyła w jego stronę. Poczuła, że dobrze zrobiła, przyjeżdżając do Marka. Miała wprawdzie wiele wątpliwości i bała się tego uczucia, które zaprowadziło ją prosto w ramiona kolegi z pracy. Delikatnie ścisnęła jego dłoń, wciąż patrząc przed siebie. Czuła, w jego przyspieszonym oddechu, że również jest szczęśliwy. Myśl o tym, że ją zostawił i nie chciał dalej bronić, odleciała daleko, wraz z jego pojawieniem się w jej mieszkaniu. Znała go dosyć dobrze i rozumiała, że bardzo tego żałuje. Milcząc, Marek objął ją swoim silnym ramieniem. Siedzieli tak w milczeniu, jednak żadne słowa nie były w stanie oddać ich poplątanych myśli.

- Marek. Wiem, że mówiłam to już tysiąc razy. – zaczęła niepewnie kobieta, drżącym głosem. – Przyjechałam tutaj, żeby raz jeszcze powiedzieć, że to nie twoja wina.

Mężczyzna obrócił głowę w jej stronę i paraliżując ją ciepłym wzrokiem, odparł:

- Pamiętasz, co powiedziałem ci tego dnia, gdy siedzieliśmy na podłodze u ciebie w mieszkaniu? Wtedy, gdy… - przerwał. – Wtedy, gdy pocałowaliśmy się.

- A ja wyrzuciłam cię z mieszkania. – dokończyła Agata smutnym głosem, w którym czuć było żal tamtych chwil. – Powiedziałeś, że dopóki jesteś obok, nikt mnie nie skrzywdzi.

- Właśnie. Nie to, że poszedłem do Marii i zerwałem daną ci obietnicę, a potem nieodpowiedzialnie zrezygnowałem z obrony ciebie w sądzie, mnie niszczy. Zabija mnie od środka myśl, że nie dotrzymałem tamtych słów. – mówił spokojnym głosem, ale jego dłoń, którą trzymał rękę Agaty, pociła się z nerwów. – Agata, zostawiłem cię. Nie było mnie obok, gdy naprawdę mnie potrzebowałaś.

- Ale...

- Nie, nie ma żadnego „ale”. Zostawiłem ciebie, która nie jesteś dla mnie…

- Przecież wcale nie musiałeś być obok. – przerwała mu Agata, bojąc się, jak zakończy swoją wypowiedź. Sparaliżowało ją ogarniające uczucie, względem siedzącego obok Marka. – Ale jeśli ci to pomoże, to wiedz że wybaczam ci. – spojrzała na niego zachodzącymi łzami oczyma.

- Tak, nie mam wobec ciebie żadnych, jakby to nazwać … obowiązków. – powiedział cicho. – Ale nie potrafię wybaczyć sobie tego, że zostawiłem chyba najbliższą mi osobę. Ja, waleczny i uparty Marek, przegrałem najważniejszą sprawę.

- Najbliższą? – z tego potoku słów do Agaty tylko to wyrażenie dotarło. W głowie zaczęły znów wirować pytania, a serce lekko zadrżało.

- Agata, zostań tutaj. – wyszeptał Marek, uciekając od odpowiedzi.

- Więc nigdy więcej mnie nie zostawiaj. – odpowiedziała Agata, znając odpowiedź. Po policzku spłynęła jej pojedyncza łza.

Ewa