Opowiadanie eM. cz.VII FINAŁ !!! cz.II

Powiedziałam eM., że będzie przed 24, więc wstawiam ;)) Zaraz przeczytam i zaaktualizuję notkę dodając co myślę w PS. ;)) Nawet nie czytając wiem, że będzie fenomenalnie <3 I powiem tak jak wcześniej ;) Zatraccie się w tym cudzie *.*

Domcia

Obudził go głośny szum ulicy. Nie był przyzwyczajony do tak natarczywego dźwięku o tak wczesnej porze. Zanim otworzył oczy leżał przez chwilę bez ruchu odtwarzając w myślach wydarzenia ubiegłej nocy. W jego głowie przewijały się tak niewyobrażalne obrazy, że wciąż nie był pewny czy wszystko co pamiętał stało się naprawdę. Ciągle pogrążony w ciemności swoich powiek poczuł, że jego ręka obejmuje jej ciało. Bojąc się, że ją obudzi ostatkiem sił zwalczył pokusę, aby znów nie zacząć błądzić po jej skórze. Słyszał jej płytki i równy oddech, który brzmiał jak najsłodsza melodia świata. Ostrożnie otworzył oczy i ujrzał plątaninę brązowych włosów. W nozdrza uderzył go odurzający zapach, którym potrafił napawać się bez końca. Zamknął oczy i oddychał głęboko. Wszystkimi zmysłami czuł jej kruchy aksamit przylegający do jego ciała. Przepełniony uczuciem szczęścia zaczął ponownie odpływać... Zanim wskazówka jego zegarka przesunęła się o kolejny milimetr, mecenas Dębski znów pogrążył w głębokim śnie.

****

Zbliżał się mrok. Ostatnie promienie wiosennego słońca zniżały się, prześwitując jeszcze gdzieniegdzie przez wysokie dachy kamienic. Po raz pierwszy od paru dni nie padało. Ulice jednak wciąż pokryte były cienką warstwą mokrego kurzu. Niemal niewidoczny. Przez nikogo niezauważony. A jednak tam był. Od czasu do czasu ktoś przez nieuwagę wpadał w kałużę, powodując, że jej niezmącona powierzchnia zaczynała falować. Chwila wzburzenia i znów była taka jak dawniej. Spokojna. Gładka. Bezbronnie czekająca na nadejście kolejnego deptającego intruza. Z każdą minutą latarnie świeciły coraz mocniej, rzucając bladożółte światło na pogrążające się w cieniu ulice. Ktoś przyjechał. Ktoś odjechał. Gdzieś słychać było krzyk. Ktoś zamykał drzwi. Ktoś znowu wpadł w kałużę. Ktoś inny bieg w pośpiechu. Przed siebie. Bez celu.

Patrzyła tępo w przestrzeń czując na policzku chłód szyby. Jej skostniałe stopy bez ruchu tkwiły na kamiennym parapecie. Zawsze czuła się tu bezpieczna. Ale nie dzisiaj. Nie teraz.

Po raz setny w jej myślach przewijał się jego głos. Powinien być przecież wściekły. Nie był. Nie wiedziała co bardziej ją przerażało. Jego dziwny spokój czy jej paraliżujący strach. Choć minęła prawie doba, ze ścian wciąż ulatniał się tajemniczy zapach. Ich zapach... Zamknęła oczy i jeszcze raz powtórzyła w myślach wydarzenia dzisiejszego poranka.

****

Było jej przeraźliwie gorąco. I zdecydowanie za ciasno. Powracająca świadomość przytłoczyła ją zanim zdążyła sobie przypomnieć jaki jest dzień tygodnia. Przed oczami zobaczyła wielkie obejmujące ją ramię, które odcinało jej niemal cały dopływ tlenu. Delikatnie wyślizgnęła się spod jego ręki i odsunęła na drugi koniec łóżka. Patrzyła na niego w milczeniu próbując zapanować nad chaosem, który niczym tornado zaczynał przedzierać się do jej umysłu, miażdżąc wszystko co napotkał na swojej drodze. Rozpaczliwie szukając jakiegoś potwierdzenia podniosła brzeg kołdry i spojrzała na jego potężne ciało. Nagie ciało.

- Jezus Maria... - szepnęła cicho

Niszczycielska wichura, wciąż szalała w jej głowie, kiedy z gracją nimfy wysunęła się z pościeli. Stanęła na środku pokoju i podniosła z ziemi swoją koszulkę. Zarzuciła ją w pośpiechu i stanęła pod ścianą cudem nie rozdeptując pustej szklanki, którą wczoraj tam zostawiła. Patrzyła na swoją bieliznę rozrzuconą w nieładzie wokół łóżka, zmieszaną z błękitem jego koszuli. Spomiędzy bieli koronki gdzieniegdzie wystawał granat jej jeansów. Na stole leżały dwa telefony, a obok nich nietknięty kryształ z bursztynowym płynem. Czując atak narastającej paniki zdołała pokonać ogarniający jej kończyny paraliż i chwytając w przelocie świeże ubranie pobiegła na palcach do łazienki.

Zamknęła się od środka, weszła pod prysznic i puściła strumień gorącej wody. "Uspokój się Agata, uspokój się... " - powtarzała bez końca. "Dlaczego do tego dopuściłam?" - spytała czując jak woda wdziera się do jej oczu. Podświadomość wyciągała z jej pamięci kolejne obrazy, które dobitnie uzmysławiały jej, że decyzję podjęła przecież w pełni świadomie. Odpowiadając wczoraj na jego pytanie dokładnie wiedziała jak zakończy się ich rozmowa. Mimo wrzątku spływającego po jej skórze, czuła jak potężny dreszcz przechodzi po całym jej ciele. "Dlaczego czuję strach?" - pomyślała. Walcząc z siejącym spustoszenie w jej głowie żywiołem starała się uspokoić swój oddech. "Myśl logicznie Agata... myśl logicznie..."  - podpowiadał jej głos. Jej skóra stawała się coraz bardziej czerwona. Gorąca para unosiła się w powietrze, osiadając na wielkim lustrze. Wyszła spod prysznica, owinęła się ręcznikiem i mokrą dłonią przetarła zaparowaną taflę. Jej oczom ukazała się trójkątna twarz z wyraźnie malującym się odcieniem przerażenia. Oparła ręce na umywalce i przyglądnęła się swojemu odbiciu. Nie zauważyła kiedy ta druga Agata odezwała się z tyłu jej głowy.

- Boisz się?

- Jak cholera.

- Dlaczego?

- Nie wiem.

- Nie chrzań Przybysz. Dlaczego?

- Nie wiem czy potrafię... Czy potrafię być z kimś. Czy potrafię być z nim.

- A chcesz tego?

- Nie wiem. Nie wiem czy jestem na to gotowa.

- Masz 35 lat. Kiedy zamierzasz być gotowa? Na emeryturze?

- Przestań. To nie jest śmieszne.

- Ależ owszem.

- Pomożesz mi czy będziesz tak ze mnie drwić?

- Ja Ci nie pomogę. Nikt Ci nie pomoże. To Twoje życie. I Twój wybór.

Westchnęła. Odbicie znów zasnuło się parą. Zza drzwi dobiegł ją odgłos tak dobrze znanych jej kroków. "Cholera. Wstał" - pomyślała. Wiedząc, że nie zdążyła podjąć żadnej decyzji ubrała się, wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi łazienki, aby zmierzyć się z rzeczywistością.

Kiedy weszła do pokoju siedział na kanapie zapinając koszulę. W miejscu gdzie wczoraj rozmazała na niej swój tusz, wciąż widniała czarna plama. Próbowała się uśmiechnąć. Tak bardzo nie chciała go zranić... Nie potrafiła jednak poddać się temu uczuciu, które zawładnęło nią wczoraj. Nie wiedziała dlaczego czuje strach. Wiedziała tylko, że odebrał jej zdolność logicznego myślenia. Patrzyła na jego rozświetloną twarz, na której stopniowo zaczynał pojawiać się cień niezrozumienia.

                                                                                               ****                                          

Znał ten wyraz twarzy. Nie wróżył nic dobrego. Próbując przekonać sam siebie, że tylko mu się wydaje, podszedł do niej i pocałował. Nie odepchnęła go. Nie zrobiła też nic innego. Pozwoliła się pocałować. Beznamiętnie. Bez uczucia. To wszystko.

- Hej... co jest? - zapytał marszcząc brwi

- Musimy pogadać - powiedziała nie patrząc na niego

- Chyba mnie nie wyrzucisz, co? - próbował zażartować

Spojrzał na nią. Wiedział, że nie udaje. Wiedział, że nie żartuje. Jak porażony odsunął się od niej.

- ... nie wierzę. - wydusił - Po prostu nie wierzę. Jak Ty to sobie  wyobrażasz? Po tym wszystkim chcesz po prostu rozejść się tak bez słowa?

- Uspokój się i posłuchaj. Tu nie chodzi o Ciebie. - powiedziała czując jak jej mózg wreszcie zaczyna poprawnie funkcjonować. - Tu chodzi tylko i wyłącznie o mnie.

****

Latarnie wciąż świeciły bladym światłem. Zrobiło się cicho i ciemno. Czując, że dotarła do końca wspomnienia otworzyła oczy i znów patrzyła bez celu w przestrzeń. Cały dzień biła się z myślami. Od kiedy wyszedł nie potrafiła myśleć o niczym innym. Co chwilę ukradkiem zerkała na drzwi jakby liczyła, że za chwilę znów się w nich pojawi. Po tym co usłyszała rano wiedziała jednak, że tak się nie stanie.

"Jesteś dla mnie kimś... ważnym. Wyjątkowym." - słyszała echo swojego głosu. "Ja po prostu nie wiem czy jestem na to wszystko gotowa. Czy będę potrafiła... tak żyć". Patrzyła w jego oczy, które jeszcze kilka godzin wcześniej płonęły ogniem pożądania. "Po prostu nie chciałabym Cię zranić tylko dlatego, że sama nie wiem czego chcę" - tłumaczyła - "Marek...ja... ja może nie powinnam Cię wczoraj o nic pytać... ani prowokować... ale nie mogłam inaczej. Przepraszam...".

Tak bardzo się bała jego reakcji. Była pewna, że wybuchnie. Że tak jak zwykle zaczną się kłócić. Że za chwilę usłyszy trzask zamykanych drzwi, którego nie będzie potrafiła sobie potem wybaczyć. Musiała mu to wszystko powiedzieć. Była szczera do bólu, ale wiedziała, że to jedyna droga, aby mogła sobie poradzić z wszechogarniającym ją lękiem. Lękiem przed życiem z drugą osobą. Odsłoniwszy przed nim swoją duszę czekała w milczeniu modląc się o zrozumienie.

"Żałujesz?" - jego głos wciąż odbijał się od pustych ścian. Z pamięci przywołała jak po raz pierwszy odkąd wstała na jej twarzy pojawił się wtedy uśmiech. Na wspomnienie ich wspólnej nocy poczuła na policzkach wykwitający jaskrawy szkarłat. Spuściła lekko zawstydzony wzrok. "Nie, nie żałuję" - odparła.

Podszedł do niej, wziął ją za rękę i usiedli razem na brzegu kanapy. Kiedy się odezwał jego głos był spokojny i opanowany. Wiedział, że nie może się unieść dumą. Ani gniewem. Wiedział, że podszedł tak blisko celu jak tylko potrafił. Ostatni krok musiała jednak wykonać sama. Bez niego. Bez jakiejkolwiek pomocy. Bez żadnego nacisku. "Inaczej to wszystko się nie uda." - pomyślał. Na jej ciele pojawiła się gęsia skórka, gdy głębokim i stanowczym głosem mówił kolejne słowa.

"Ja myślę Agata, że Ty dokładnie wiesz czego chcesz. I myślę, że po prostu potrzebujesz trochę czasu, aby zdecydować się to głośno powiedzieć. Ale to mi nie przeszkadza. Wiesz dobrze co do Ciebie czuję... Zdaje sobie doskonale sprawę, że nie mamy po 20 lat i każda decyzja, którą podejmiesz będzie w pewien sposób wiążąca... nie wiem jedynie czy będę potrafił po tym wszystkim TYLKO z Tobą pracować, mając przed oczami...no wiesz..." - przerwał i popatrzył zadziornie na szkarłat jej policzków. "Tak czy inaczej nie chcę na Ciebie naciskać. Nie będę wywierał żadnej presji. Jak będziesz gotowa porozmawiać to po prostu przyjdź" - zakończył.

Założył marynarkę i schował do kieszeni telefon. Minutę później już go nie było.

"Chciałbym tylko żebyś wiedziała, że czuję się tak, jak nie czułem się jeszcze nigdy w życiu" - usłyszała zanim zamknęły się za nim drzwi.

****

Z rozmywających się porannych obrazów wyrwał ją dźwięk telefonu. Spojrzała z nadzieją na wyświetlacz. "Tata dzwoni". Rozczarowana westchnęła i odebrała połączenie.

- Cześć córcia - usłyszała w słuchawce

- Cześć tato - powiedziała łamiącym się głosem

- Wszystko w porządku? Masz jakiś dziwny głos - dopytywał się

- Tak, tak - odparła trochę zbyt szybko czując jak łzy mimowolnie cisną się jej do oczu

- Nie, tato. Właściwie to nic nie jest w porządku ...

Już dawno nie pamiętała kiedy tak szczerze rozmawiała z własnym ojcem. Opowiedziała mu wszystko. O felernym kliencie, o podrzuconym aneksie, o bezpodstawnych oskarżeniach, o przegranej rozprawie, o tym, że czuje się winna i o tym jak nie potrafi wybaczyć sobie, że wplątała w to wszystko Dorotę, Bartka ...i Marka. Wypowiadając jego imię poczuła jak w gardle rośnie jej wielka gula.

- A z Panem Markiem to wszystko z porządku? - spytał, bezbłędnie odczytując jej wahanie.

- Możemy o tym nie rozmawiać? - poprosiła czując narastające drżenie ciała.

Przez krótką chwilę rozmawiali jeszcze zupełnie o niczym, próbując odwieść jej myśli od trapiących ją problemów. Z każdym zdaniem czuła jak bardzo ta rozmowa była jej potrzebna. Świadomość, że kilkaset kilometrów dalej jest ktoś, kto bezgranicznie jej ufa i ją wspiera, okazała się wręcz zbawienna. Kończąc obiecała mu, że postara się odwiedzić go w weekend.

- W końcu będę teraz miała sporo wolnego czasu - żachnęła ze smutkiem

- Nic się nie przejmuj córcia. Zobaczysz wszystko się jeszcze jakoś ułoży. Mówi Ci to stary i doświadczony życiem ojciec - przez telefon niemal widziała jego poczciwy uśmiech. - A tak poza tym to pamiętaj, że każdemu wolno okazywać emocje. Każdy z nas jest tylko człowiekiem. Ty też. Nigdy nie bój się płakać. I nie bój się kochać.

Rozłączył się zanim zdążyła zaprotestować. "Jak on to robi?" - pomyślała. Nigdy nie byli ze sobą bardzo blisko, a on mimo to on potrafił bezbłędnie rozszyfrować jej myśli.

****

Odkładając telefon spojrzała ponownie za okno, gdzie w ciemnej przestrzeni rozległ się dźwięk nadjeżdżającego tramwaju. W dodatku znów zbierało się na deszcz. Wieczorni pasażerowie zdążyli w pośpiechu rozpierzchnąć się w ciemności nocy, gdy pojedyncze krople zaczęły ciężko dzwonić o szybę. W nikłym świetle latarni dostrzegła postawnego mężczyznę w długim beżowym płaszczu i torbą na ramieniu. Jej oddech stał się coraz szybszy... Przypomniała sobie jak trzy dni wcześniej siedząc w tym miejscu obserwowała tego samego nieznajomego przechodnia, który spowodował drżenie jej dłoni i przyspieszone bicie serca. Pamiętała jak bardzo wtedy chciała, aby to był on... Wszystko co stało się od tamtej pory było jak jeden wielki sen. Piękny i nierealny sen. A jednak zdarzyło się to naprawdę. Wiedziała, że nie może dłużej czekać. Że musi podjąć decyzję. Deszcz wzmagał się na sile. Po szybie znów zaczęły tańczyć krople. Spojrzała na nieznajomego, który czekając na odjazd starał się schronić przed mokrą ścianą wody. Nagle, odwrócił głowę i spojrzał w jej kierunku. Choć nie mogła tego dostrzec, wydawało się jej jakby przeszywał ją wzrokiem na wylot. W ułamku sekundy przez jej głowę przemknęły miliony słów - "czuję się tak, jak nie czułem się jeszcze nigdy w życiu... wierzysz mi?... wiesz co do Ciebie czuję... żałujesz Agata?.... myślę, że wiesz czego chcesz... nie bój się...  jesteś dla mnie kimś ważnym... kimś wyjątkowym...nie bój się... nie bój się kochać córcia....".

Zanim tajemniczy mężczyzna zdążył odjechać, zerwała się z okna i wybiegła w ciemną przestrzeń.

****

Stanęła przemoczona pod jego drzwiami czując jak przeżywa potworne déjà vu. Nie zastanawiając się długo nacisnęła dzwonek z nadzieją, że tym razem musi się udać. Po chwili rozległy się ciche kroki i zobaczyła otwierające się drzwi. Jej puls zaczął bić coraz szybciej i mocniej, gdy w progu stanęła jego postawna sylwetka. W domowym dresie, poplamionym podkoszulku i starych kapciach wyglądał trochę zabawnie. Starając się zachować powagę spojrzała w jego pytającą twarz i nie czekając, aż narastające bicie serca odbierze jej mowę rzuciła:

- Skup się dobrze Dębski i posłuchaj uważnie, bo nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek zrobiła to dwa razy, ale... miałeś rację. Miałeś rację, Marek.

Widząc, że chce coś powiedzieć potrząsnęła głową.

- Poczekaj, nie skończyłam - rzekła - Nie oczekuj ode mnie, że będę Ci się publicznie rzucać w ramiona i chodzić z Tobą za rękę po kancelarii. Nie mam zamiaru się do Ciebie wprowadzać, ani snuć planów o odległej przyszłości. Lubię swoje życie takim jakie jest i nie chcę go zmieniać... poza jednym elementem... - uśmiechnęła się figlarnie - ... poza Tobą.

Zamiast odpowiedzi poczuła jak łapie ją w talii i wciąga przez próg mieszkania. Kiedy rozległ się dźwięk zamykanych drzwi, jego usta błądziły już po jej długiej szyi. Ostatnie co zapamiętała to brązowo - kryształowy bezkres jego oczu.

********************************************

Epilog

Obudził ją delikatny zapach kawy. Powoli otworzyła oczy i spojrzała przed siebie. Dębski siedział w fotelu w rogu sypialni i patrzył z zachwytem na jej ciało, po którym błądziły promienie porannego słońca. Jego twarz wyglądała jakby trwał niemal w anielskim uniesieniu.

Zamknęła jeszcze na chwilę zaspane oczy. Po raz pierwszy od wielu tygodni poczuła absolutny spokój. Jak gdyby wszystkie poszarpane fragmenty jej życia wreszcie znalazły się na swoim miejscu. Pomyślała, że to niezwykle przyjemne uczucie budząc się patrzeć na kogoś, kogo się... kocha. Nie wierząc, że odważyła się to wreszcie przyznać otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego.

- Dzień dobry Pani Mecenas - powiedział miękkim głosem

W milczeniu podniosła swoje nagie ciało i zasłaniając je kołdrą podniosła się do pionu. Machnęła ręką, aby podszedł. Gdy usiadł koło niej, bez słowa wzięła jego kubek z kawą.

- Dzień staje się dobry dopiero po pierwszej kawie Panie Mecenasie - odparła z przekorą

- Wiesz co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze? - zapytał po chwili z wyraźnym rozbawieniem.

Pokręciła przecząco głową, czując jak rozczochrane włosy wpadają jej do oczu.

- Że jesteś teraz u mnie - powiedział odgarniając jej z czoła niesforny kosmyk

Podniosła pytająco brwi starając się zrozumieć sens jego słów.

- To znaczy, że nie możesz kazać mi wyjść - odparł z wyraźną satysfakcją

Uśmiechnęła się i odłożyła pusty kubek na nocną szafkę. Wiedziała co powinna zrobić. Zagrzaną dłonią objęła jego kark i czując narastające drżenie jego ciała przyciągnęła go ku sobie. Patrząc w jego oczy poczuła się szczęśliwa. Tak po prostu.

- Wcale nie miałam takiego zamiaru - szepnęła.

****

Całość opowiadania dedykuję K.

w podziękowaniu za piątek 7 czerwca 2013r.

kiedy pomogła mi wrócić do życia.

_______________________________________________________________

Nota od autorki

Dziś mija dokładnie 24 dni od momentu, kiedy pewnego niedzielnego poranka obudziłam się z niejasnym przekonaniem, że powinnam coś napisać. Kilkugodzinne przelewanie swoich emocji na elektroniczny papier przyniosło zaskakujący efekt w postaci zgrabnych dwóch stron opisu wewnętrznych rozterek pewnej nieprzeciętej i ukochanej przez nas adwokat Przybysz. Dziś zamykając epilogiem 35 stron tej cudownej przygody czuję się trochę... dziwnie. I choć może treść tej noty zabrzmi dla niektórych zbyt śmiało, patetycznie lub po prostu śmiesznie to czuję się zobowiązana powiedzieć na zakończenie parę słów.

Przez wszystkie 7 części mojego opowiadania starałam się skupić głównie na emocjach i wewnętrznych odczuciach bohaterów serialu "Prawo Agaty". Bazując na niektórych wydarzeniach z serialu, kreowałam wymarzoną przeze mnie rzeczywistość, zachowując przy tym całkowitą realność tworzonych sytuacji i dialogów pomiędzy Markiem i Agatą.

Na chwilę obecną nie przewiduję kontynuacji swojej "małej twórczości". Nie chciałabym na siłę wymyślać nierealnych sytuacji, nowych bohaterów i historii - zakończone opowiadanie jest bowiem dla mnie jedyną 'poprawną' wizją relacji Agaty i Marka. Nie twierdzę, że nierealne sytuację są złe i nie należy o nich pisać - wręcz przeciwnie. Po prostu ja nie potrafię i nie chcę tego robić wbrew sobie, dlatego proszę o uszanowanie mojej decyzji. Jeżeli kiedyś zdecyduję się coś napisać (poruszona na przykład wydarzeniami nowego sezonu? :) możecie być pewni, że opublikuję to na tym blogu. Jeżeli zdecyduje się założyć własny blog - obiecuję, że dowiecie się o tym pierwsi. Na razie jednak wyjeżdżam na zasłużone wakacje do miejsca, w którym panuje cisza i absolutny spokój, a internet jest znany tylko nielicznym szczęśliwym.

W tym miejscu chciałabym BARDZO podziękować absolutnie wszystkim Podpisanym i Anonimowym, za każdy jeden komentarz, za każde dobre słowo i motywujące do działania cudowne wyrazy uznania. Za każdy uśmiech, który widniał na Waszych twarzach podczas czytania kolejnych części i za każdą uronioną łzę wzruszenia, o których pisałyście. Wysyłając I część opowiadania nie śmiałam nawet przypuszczać, że usłyszę tyle ciepłych słów.

Tak więc jeszcze raz wszystkim bez wyjątku dziękuję! Bez Was na pewno ta przygoda nie trwała by tak długo i tak intensywnie!

Niecierpliwie czekam teraz na Wasze opowiadania... i do zobaczenia przed telewizorami we wrześniu! :)

Wasza na zawsze totalnie MarGatowa,

eM.


PS. Tak jak przypuszczałam rozdział był niesamowity *.* Aż mi się łezki w oczach kręciły <3 I jeszcze te słowa od Ciebie (brzmią jak pożegnanie) więc już prawie płaczę <3 Będę wyczekiwac dnia, w którym znowu pojawi się na Gmailu wiadomośc "dostałaś wiadomośc od eM." <3 I jeżeli oczywiście napiszesz kiedyś książkę to liczę, że dostanę egzemplarz z autografem <3 Jakbym tego nie napisała to po prostu by mnie coś od środka zżarło... Normalnie Cię Kocham i pozostaje mi tylko napisac, że będę tęsknic i czekac, aż najlepsza pisarka na blogu znowu się odezwie <3
Domcia