Opowiadanie -SH- cz.5

-SH- przysłała następną częśc ;)) Miłego czytania ;))

Domcia

Na wstępie chciałam powiedzieć kilka słów ;) No więc to... hmmm... opo jest cóż... złe, złe, złe, bardzo złe. Za namową Shadow postanowiłam coś napisać i to był błąd. Mój całkowity brak weny być może jeszcze niedawno zostałby wybaczony, ale teraz raczej na to nie liczę patrząc na posty tak cudownych autorek. Kolejny rozdział w stylu wolniej i jeszcze wolniej ;) Wrzucam, żeby nie leżał bezczynnie w wordzie. Biorąc pod uwagę moją wenę... cóż, następna część raczej szybko, jeżeli wogóle, się nie pojawi. Oczywiście proszę o komentarze, te pozytywne no i negatywne. Może one dadzą mi kopa i pomogą rozkręcić mój umysł ;) Krótko, bo krótko, jak mówiłam brak weny.

 Dorota weszła do kancelarii. Ujrzała Bartka, siedzącego za biurkiem i przeglądającego jakieś akta. Na dźwięk zamykanych drzwi spojrzał na prawniczkę.

- Jest  Marek?- spytała Gawron

-Wyszedł jakieś pół godziny temu. Mówił, że musi coś załatwić.

-Zamierza wrócić?

-Nie liczyłbym na to

Dorota westchnęła i zdjęła szpilki. Rzuciła płaszcz na fotel i usiadła na kanapie.

- Doszliście do czegoś podczas mojej nieobecności?

- Nie za bardzo… tak właściwie to nadal tkwimy w martwym punkcie… chcesz pizzę?- wskazał gestem na karton.

Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy.

- Spotkałaś się z Marią?

-Nie było jej. Umówiłam się na jutro.

Bartek skinął głową i powrócił do przeglądania papierów. Prawniczka jeszcze przez chwilę obserwowała go po czym wstała i ruszyła do gabinetu. Spakowała do torby potrzebne akta i powróciła do holu.

- Ty masz dokumenty z procesu Agaty? – spytała asystenta

-Powinny być w gabinecie Dębskiego, jeżeli nie, prawdopodobnie zabrał je ze sobą.

Dorota po przeszukaniu gabinetu wspólnika doszła do wniosku, że kolega rzeczywiście musiał zabrać je ze sobą.

-Dobra Bartek, nie ma co tu siedzieć. Marek już nie przyjdzie a tym bardziej Agata. Nie wiem jak ty, ale wracam do domu. Poczytam trochę, ale i tak głównym punktem zaczepienia będzie jutrzejsza rozmowa z Marią.- skierowała się do drzwi. – Aaa, słuchaj… czy Dębski i Agata się w miarę dogadali?

- No właśnie, tak jakby nie do końca... – twarz Janowskiego lekko się skrzywiła.- można powiedzieć, że raczej ich rozmowa nie prowadziła do ugody, sądząc po podniesionym głosie Agaty i głośnym trzasku drzwi, kiedy wyszła w pośpiechu.

-Cholera, wiedziałam- powiedziała, bardziej do siebie niż do Bartka, Gawron- No nic,- westchnęła- miejmy nadzieję, że wykrzyczeli sobie wszystko i teraz będzie tylko lepiej. Dobra, lecę. Nie siedź zbyt długo bo jutro zaczynamy pracować na pełnych obrotach. Pa!- to powiedziawszy zamknęła drzwi.

-Cześć! - odkrzyknął i powrócił do sterty papierów walających się po biurku.

Chwilę później zadzwonił telefon. Spojrzał na wyświetlacz. Justyna. Z westchnieniem chwycił komórkę i odebrał połączenie.

 Agata spojrzała przez wizjer. Marek. Oparła się o drzwi przez chwilę zastanawiając się czy go wpuścić, aż w końcu przekręciła zamek. Mierzyli się przez chwilę wzrokiem po czym Przybysz delikatnie skinęła głową i cofnęła się w głąb mieszkania, żeby wpuścić gościa.