Opowiadanie Angie cz.III

I nowa częśc od Angie ;)) Piękne *.* Miłego czytania ;))

Domcia

Następnego dnia ledwo wstała z łóżka. Zasapanym krokiem poszła do łazienki, wzięła prysznic i po 30 minut była gotowa do wyjścia. Po drodze do kancelarii zajechała do piekarni kupić drożdżówki. O 9 była już w kancelarii.

- Powiedz jej!

- Nie teraz.

- Marek jak jej nie powiesz to ją stracisz. Ona też w wieczność nie będzie czekać.

- Tak? To ciekawe czemu wtedy kazała mi wyjść skoro twierdzisz, że jej na mnie zależy.

Agata stała przy biurku Bartka i z zaciekawieniem słuchała tej kłótni, jaka miała miejsce w sali konferencyjnej.

- Co? – szepnęła Dorota. Marek podszedł do okna.

- To Agata nic ci nie mówiła? – Dębski odwrócił się do Gawron. Ta stała chwilę wyprostowana po czym chwyciła się w pasie, patrząc wyczekująco na Marka.

- Dorota zależy mi na niej i to bardzo, ale ona nie wie czego chce.

Przybysz drgnęła na te słowa. Szybko weszła do gabinetu, specjalnie głośno zamykając drzwi, aby dać do zrozumienia wspólnikom, że jest już w pracy. Po chwili w jej drzwi zapukała Dorota.

- Cześć – powiedziała wsadzając między drzwi a futrynę głowę.

- Cześć. – Agata nie oderwała wzroku od komputera. Gawron przez chwilę patrzyła na koleżankę po czym zapytała się – Chcesz kawy?

Przybysz podniosła drożdżówki, które kupiła po drodze i z uśmiechem na twarzy powiedziała:

- Chętnie.

Dorota zamknęła drzwi i poszła przygotować napój. W między czasie Marek poszedł do gabinetu brunetki.

- Dzień dobry pani mecenas. – powiedział. – I jak tam studnia? Wody nie brakuje?

- Spadaj – odparła z uśmiechem. – Dorota robi kawę, dołączysz? Kupiłam drożdżówki.

- Kawę już mam, a jeśli chodzi drożdżówkę to z chęcią skorzystam z propozycji.

Po chwili wszyscy w trójkę siedzieli w konferencyjnej zajadając się i pijąc kawę. Temat zszedł na klienta Marka, który oskarżony jest o zabójstwo. Dębski co chwilę zerkał na Agatę, ta jednak uparcie unikała jego wzroku. W końcu Dorota widząc to dziwne napięcie między kolegami wstała i wróciła do swojego gabinetu, tłumacząc, że ma dużo papierkowej pracy. Agata też wstała i już miała wyjść, kiedy Marek złapał ją za rękę.

- Agata, możemy porozmawiać?

- Mam dużo pracy.

- Ja też, ale to nie zajmie dużo czasu. Chciałbym coś ci wyjaśnić.

Agata domyślała się o co chodzi, ale udając obojętną, skrzyżowała ręce na piersi i oparła się o ścianę.

- Zatem słucham.

Dębskiego wkurzyło to trochę aroganckie zachowanie koleżanki, ale ugryzł się w język. Nie chciał wszczynać kolejnej kłótni.

- Chodzi o tamten wieczór, kiedy kazałaś mi wyjść ze swojego mieszkania, po tym jak cię…

- Daruj sobie – przerwała mu Agata. – Do rzeczy.

Marek wziął głęboki oddech, starając opanować emocje.

- Maria nie powiedziała mi, że wtedy przyszłaś. Dowiedziałem się niedawno.

- No i?

Dębski spojrzał na wspólniczkę.

- O co ci chodzi?

- O nic. Zastanawia mnie tylko po co mi to mówisz.

- No jak po co?! Gdybym wiedział, że wtedy przyszłaś…

- To co wtedy byś zrobił Marku?! Wyrzuciłbyś Marię? Bo Agata przyszła do mnie do mieszkania?

Marek przełknął ślinę. Zrobił krok w kierunku wspólniczki,

- Wybacz, ale nic mnie to nie obchodzi. - Przybysz skierowała się w stronę drzwi i chwytając za klamkę dodała - Aha i tak na marginesie. Dobrze WIEM CZEGO CHCĘ a czego NIE CHCĘ i na pewno jeśli chodzi o to drugie, to nie chcę mieć z tobą nic wspólnego.

To mówiąc trzasnęła drzwiami. Marek już nie wytrzymał.

- To będzie trudne bo razem pracujemy!!

Dorota słysząc te krzyki schowała twarz w ręce, uśmiechając się pod nosem. Jak oni do siebie pasują  - pomyślała.

Agata spojrzała na zegarek. Dochodziła 18. Wyprostowała się na krześle i położyła dłonie na twarzy. Dosyć na dzisiaj – pomyślała, po czym zapakowała papiery na jutrzejszą sprawę i wyszła. Będąc przy drzwiach spojrzała w stronę gabinetu Marka, ciągle paliło się tam światło. Chwyciła za klamkę i po chwili siedziała już w swoim aucie. Nie zapaliła jednak silnika. Czekała. Czekała z nadzieją, że Marek też za chwilę opuści kancelarię. Co ty robisz, Przybysz. Zachowujesz się jak małe dziecko. Na co ty czekasz? Już wsadziła kluczyk do stacyjki, kiedy nagle dostrzegła wychodzącego Dębskiego. Trzymał w ręku telefon, coś szukał w nim, po czym przyłożył do ucha. Po chwili w torebce Agaty zaczął dzwonić telefon. Cholera! ­– syknęła pod nosem nerwowo szukając komórki. Miała nadzieję, że Dębski nie usłyszał dzwonku. Podniosła głowę, ale w miejscu gdzie przed chwilą stał nikogo już nie było. Chwyciła telefon i szybko wyciszyła. Nagle ktoś zapukał w szybę jej samochodu. Przestraszona spojrzała przez nią i zobaczyła go. Nie, błagam, tylko nie ty, nie teraz – Agata nerwowo opuściła szybę.

- Ktoś ci porysował samochód na bagażniku. – Marek spojrzał Agacie w oczy. Dostrzegł w nich panikę i zdesperowanie.

- Żartujesz – Przybysz myślała, że Marek robi sobie z niej jaja.

- Wyjdź i sama zobacz.

Dębski odsunął się, żeby Agata mogła otworzyć drzwi i wyjść z pojazdu. Szybkim krokiem podeszła na tył auta. Nic tam nie było. Nawet najmniejszej rysy. Nagle poczuła jak ktoś łapie ją w pasie i odwraca w swoją stronę. Dębski spojrzał głęboko w jej oczy i zaczął zbliżać się do Agaty. Przybysz nie miała siły protestować, cała była sparaliżowana. Dębski zaczął zbliżać twarz do jej twarzy. Ich usta dzieliły milimetry...

 Angie