Opowiadanie Ewy II cz.III

Hahaha xD Wątpię czy ktoś tu o tej godzince zagląda, ale skończyłam oglądać film i pomyślałam, że wrzucę Wam już to opowiadanie :D Bo jutro (jak zwykle) sobie pośpię :D Kocham spać <3 Kocham to opo <3 Miłego czytania ;)) Dobrej nocki ;*

Domcia

10.

- Cześć tato. – powiedziała na wejściu Agata, wchodząc do swojego rodzinnego domu w Bydgoszczy. – Tato, gdzie jesteś?

- Agata? Co ty tutaj robisz? – pan Andrzej Przybysz przytulił córkę do siebie. – Córeczko, jak dobrze cię widzieć.

Wziął od Agaty walizkę i wprowadził do kuchni, w której roznosił się zapach obiadu. Kobieta stanęła przy stole, tyłem do ojca. Gdy mężczyzna pojawił się w kuchni, podeszła do niego i wtuliła się w jego ramiona. Zaczęła płakać.

- Agatko, co się stało? – zapytał z troską pan Przybysz, gładząc córkę po głowie.

Zapłakana Agata oderwała się od taty i usiadła przy drewnianym stole, chowając twarz w drżących dłoniach.

- Tato… - powiedziała przez łzy i opowiedziała ojcu całą historię, od początku do końca.

Mężczyzna wysłuchał jej w całości w skupieniu, milcząc i jednocześnie po części nie wierząc, że to wszystko jest prawdą.

- A pan Marek? – zapytał po usłyszeniu końca opowieści.

- Marek? – Agata spojrzała na ojca z nowymi łzami w oczach. – Marek zostawił mnie w najważniejszym momencie, okłamał mnie, złamał obietnicę…

- Córeczko, na pewno chciał dobrze, starał się robić wszystko, by ci pomóc. – bronił Marka Przybysz. – To dobry człowiek.

- Wiem, i to jest najgorsze. Ja wiem, że on chciał mi pomóc. Poszedł do tej prokurator, bo chciał mieć asa w kieszeni, myślał że w ten sposób wygramy. Ale nie udało się, a ja obwiniam jego, zamiast patrzeć na swoje błędy. Tato,  ja mu ufałam.

- Agatko, każdy popełnia błędy, ale najważniejsze to umieć się do nich przyznać. Pan Marek…

- Tato, przecież ja wiem, że ty od początku widzisz w nim swojego zięcia. – zaśmiała się przez łzy. – Ale wszystko stracone, nie będzie dzieci i wnuków.

- Oj, córciu. – uśmiechnął się Przybysz, chwytając jej dłonie w swoje doświadczone życiem ręce. – Myślę, że to co będzie, jeszcze nie raz nas zaskoczy. Życie nigdy nie jest czarne albo białe. Pewnego dnia to zrozumiesz.

***

Pierwszy raz od wyjazdu na studia Agata została w Bydgoszczy  na dłużej. W rodzinnym domu mniej myślała o swoich problemach, a z tatą mogła porozmawiać o wszystkim. Ojciec wspierał ją w decyzji powrócenia do domu, ale w głębi duszy miał nadzieję, że córka wróci do kancelarii, która dawała jej tyle radości. Miała kontakt z Bartkiem, który mówił jej o postępach w swoich sprawach, które po opuszczeniu kancelarii przez Agatę, przejął. Prawie codziennie rozmawiała też z Dorotą, która ani słowem nie mówiła jej o złożonej apelacji i poszukiwaniu dowodów przez nią i Marka. Z mężczyzną Agata nie miała kontaktu. Wiele razy próbowała wybrać jego numer, bądź napisać wiadomość, jednak za każdym razem powstrzymywała ją myśli, że ją oszukał.

***

- Agatko. – powiedział pan Przybysz, patrząc na nią swoimi mądrymi oczami. – Jak się czujesz?

Wszedł do jej pokoju na piętrze domu, niosąc ze sobą czerwony kubek z gorącą kawą. Podał córce napój i usiadł na skraju łóżka, na którym leżała Agata. W tej chwili zobaczył w niej swoją małą córeczkę, którą tak wiele pocieszał po śmierci mamy. Wtedy też była tak bezbronna jak teraz.

- Wszystko w porządku. – odpowiedziała, udając uśmiech.

- Córciu, znam cię i od dziecka nie umiałaś kłamać. Od trzech tygodni siedzisz w domu, jakbyś zapomniała, że istnieje inny świat. Co z tobą?

- Tato. – usiadała na łóżku. – Jak ci przeszkadzam, to wrócę do Warszawy.

- Dziecko, dobrze wiesz, że nie o to chodzi. – zaprzeczył głową ojciec. – Powinnaś coś zrobić.

- Co masz na myśli? Nie będę składała apelacji, ani też dalej walczyła. Mam dosyć, bo wiem że i tak się nie uda. Nie chcę też wrócić do Warszawy, bo wszystko tam będzie mi przypominało pracę w kancelarii i to, kim kiedyś byłam.

- Od kiedy to moja córka wie, co to znaczy się poddać? Przecież ty zawsze walczyłaś do upadłego. Pamiętasz, co mi mówiłaś, jak zmarła mama? Że wszystko się ułoży, bo jesteśmy silni i damy radę, dla mamy. Ale tym razem wcale nie mówię o zawodzie.

- A o czym? – zdziwiła się, upijając łyk kawy.

- Za każdym razem, gdy rozmawiamy o tych sprawach, starasz się udawać że nic się nie stało. Jednak na imię „Marek” twoja twarz reaguje inaczej, niż by to można było wyczytać z twoich słów.

- Tato…

- Daj mi dokończyć, proszę. – powiedział spokojnie pan Andrzej. – Wiem, że pan Marek cię skrzywdził, ale nie możesz do końca żyć ze świadomością, że ci na nim zależy. Myślenie nic nie pomoże, a jedynie każdego dnia będzie cię to zatruwać jeszcze bardziej.

- Ale…

- Córciu, gdy umierała twoja mama byłem w wieku pana Marka. Traciłem swoją przyjaciółkę i największą miłość, zostałem sam z moją małą córeczką. Każdego dnia patrzyłem na ciebie i zastanawiałem się na jakiego wyrośniesz człowieka i czy ty znajdziesz kogoś, kto pokocha cię całym sercem i kto dla ciebie będzie całym światem. -  złapał córkę za rękę. – Agatko, mówiąc że widzę w panu Marku twojego męża, wcale się nie śmiałem.

- Tato, my nawet nie byliśmy razem.

- Wiem, ale widzę jak reagujesz na jego imię, jak o nim mówisz. Skrzywdził cię, a najbardziej boli to, gdy ranią nas bliscy. Nie chcę cię do niczego namawiać, ale siedzeniem tutaj nic nie zdziałasz i będziesz zatruwała sobie głowę.

Agata przysunęła się do taty i wtuliła w jego ramiona. Czuła się bezpiecznie i wiedziała, że ma rację – zależało jej na Marku.

- Już wszystko stracone. – powiedziała smutno.

- Dlaczego tak mówisz?

- Przed wyjściem z kancelarii powiedziałam mu, że nie chcę go więcej widzieć.

- Wybaczy ci, a jeśli nie to nie nazywam się Przybysz. – uśmiechnął się do córki i wstał z łóżka. – Kiedyś wspomnisz moje słowa.

Mężczyzna wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Wiedział, że jego córka jest bardzo uparta i nie chce pokazać światu swojej prawdziwej twarzy i emocji. Miał do siebie żal, że sam nie może nic zmienić, nie może pomóc.

***

Drogi Marku,

Piszę do Ciebie….

Agata zaczęła wystukiwać na klawiaturze komputera. Spojrzała na ekran i skasowała początek listu. Wstała od drewnianego biurka i podeszła do okna, usiadała na parapecie i wyjrzała przez szybę na dwór. Gdy była jeszcze w liceum, często siadała na parapecie i kontemplowała, gdy miała jakiś problem. Rozmyślała nad swoim życiem i odpowiadała na pytania, które roiły się w jej głowie. Zeszła z parapetu, podeszła do biurka, chwyciła laptopa i wróciła na okno.

Siedzę na parapecie w swoim pokoju, w tym w którym kiedyś siedzieliśmy razem. Pamiętasz? Patrzę na kanapę, na której wygłupialiśmy się, i na to zdjęcie, na którym jestem jeszcze małą dziewczynką. Właśnie przypomniało mi się, że śmiałeś się ze mnie i nie wierzyłeś, że wyrosłam na taką ładną kobietę. Śmiałam się wtedy, śmialiśmy się razem. To był dobry czas, nie byliśmy wtedy pokłóceni, a właściwie zaczynaliśmy podążać jedną ścieżką. Wydaje mi się, że dobrze nam się wtedy pracowało.

Dziś rozmawiałam z Tatą. Głównie o Tobie. Przypominaliśmy sobie nasze pierwsze spotkanie, gdy on wziął Cię za mojego chłopaka. Byłam na Ciebie wściekła, gdy zgodziłeś się pójść z nami na kolację. Ale tak ładnie wtedy kłamaliśmy o naszym poznaniu i o pracy, że wybaczyłam Ci. Przed wyjściem z mojego mieszkania powiedziałam Ci wtedy, że to nie randka, a Ty zaśmiałeś się. Ciekawe, co wtedy myśleliśmy o sobie? Dzisiaj Tata powiedział, że wciąż widzi Cię jako mojego męża, uwierzysz?

Agata pisała wszystkie te słowa z uśmiechem na twarzy, wspominając ich pierwsze kroki ku lepszemu poznaniu. Wspominała jak powoli zbliżali się do siebie i stawali się przyjaciółmi.

Pamiętasz nasz pierwszy taniec na balu adwokatów, gdy uratowałeś mnie przed tym natrętem? Udawaliśmy parę, by się odczepił ode mnie. Wszystkie nasze rozmowy, wspólne sprawy, popijanie wina na dachu…wtedy, gdy opowiedziałam Ci swoją historię. W tamtym momencie Ci zaufałam, zobaczyłam w Tobie przyjaciela. Potem pomagałeś mi na każdym kroku i nawet, gdy kłóciliśmy się, to zawsze wychodziliśmy na prostą. Nasz pierwszy pocałunek, w moim gabinecie…

Brunetka oderwała się od klawiatury i opuszkami palców dotknęła warg, jakby czuła wciąż smak jego ust.

Od tamtego momentu wciąż nas do siebie ciągnęło. Nawet mieliśmy okazję spać w jednym łóżku, pamiętasz te rogi jelenia na ścianie? Wtedy, na tamtym wyjeździe, pierwszy raz stanąłeś w mojej obronie, co kosztowało Cię trochę krwi. Byłam wdzięczna, że byłeś obok.

Kilkanaście dni temu powiedziałam Ci, że nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego, ale …

Agata przeniosła się na łóżko z szybciej bijącym sercem.

…ale to nie jest prawda. Próbowałam o Tobie zapomnieć, mówiąc sobie, że mnie skrzywdziłeś, ale nie potrafię. Nie umiem i nie chcę wymazać Cię ze swojej głowy. Przepraszam, że to na Ciebie zwaliłam całą winę. Przepraszam za każde złe słowo, jakie powiedziałam do Ciebie.

Oczy brunetki zaszkliły się.

Mam nadzieję, że pewnego dnia wybaczysz mi.

A.

Zapisała list na komputerze i zamknęła laptopa. Położyła się na łóżku i znów popłakała się, co miała w zwyczaju robić od jakiegoś czasu, a konkretnie od wyjazdu z Warszawy. Wiedziała, że nie wyśle tego listu i Marek nigdy nie dowie się prawdy.

Za drzwiami jej pokoju stał pan Przybysz, który w milczeniu przysłuchiwał się łkaniu córki. Jego zmęczona życiem twarz pomalowana była bólem i cierpieniem. Czuł się tak, jak przed laty, wsłuchując się w płacz dziecka, po śmierci mamy.

- Tak nie może być już dłużej. – powiedział sam do siebie ojciec Agaty, schodząc na dół po schodach.

Ewa