Dwunaste cz.5

To jest chyba najbardziej emocjonująca częśc opowiadania jaką napisałam(nie licząc pamiętników) ;)) Od razu informuję, że nie ostatnia ;)) Nie zabijcie mnie ;)) Miłego czytania, ale najpierw krótka informacja ;))

Przed przeczytaniem skonsultuj się z psychologiem (jeśli twoje serce nie jest w stanie wytrzymac stresu) lub po prostu zaparz sobie rumianku albo innych herbatek uspokajających. Za wszelakie problemy zdrowotne i umysłowe nie odpowiadam, więc zastanów się zanim przeczytasz ;))

-nie żyje… - spojrzał na ich miny. Dorota usiadła, ukryła twarz w dłoniach i zaczęła płakac, a Marek patrzył na mężczyznę jak na jakiegoś kosmitę. – Bardzo mi przykro. – dodał. – Nie mogliśmy nic zrobic. Pani Agata została postrzelona w prawą komorę serca co spowodowało krwotok. Kiedy do Pani dzwoniliśmy jeszcze żyła, właśnie braliśmy ją na salę operacyjną. Niestety 5 minut później nastąpiło zatrzymanie akcji serca… - opowiadał. – Naprawdę bardzo mi przykro. – patrzył na nich, byli załamani.
Po chwili odszedł. Marek usiadł obok Doroty i objął ją ramieniem. Po policzku strumieniami zaczęły spływac mu łzy. Dorota czuła się jakby wyrwano jej serce z piersi, a potem jeszcze przebito je sztyletem.

-Odwiozę Cię do domu. – powiedział łamiącym się głosem Marek.

Dorota popatrzyła na niego. Jej twarz była czarna, cały tusz się rozmazał. Wstała i nadal szlochając udała się w stronę wyjścia. Dębski ruszył za nią. Oboje pragnęli obudzic się rano i pomyślec, że to tylko sen…

***

Gawron dotarła do domu. Weszła i zobaczył ją Wojtek. Podbiegł do niej i przytulił.

-Kochanie, co się stało? – pytał.

-Agata, Agata… nie żyje. – mówiła przez łzy.

-Jak to nie żyje? – patrzył na nią zdziwiony.

-Ktoś ją zastrzelił. – odparła.

Mężczyzna nic już nie odpowiedział. Odprowadził ją do łóżka i położył się koło niej oplatając ją ramieniem.

-Ciii… Nie płacz już. – mówił co chwila.

***

Marek wpadł wściekły do mieszkania. Rzucił torbę w kąt, zamknął drzwi i powiesił płaszcz. Szybkim krokiem ruszył do kuchni i odruchowo nalał sobie szklankę szkockiej whisky, ręką strącając drugą szklankę, która została po wczorajszym dniu. Szkło rozprysnęło się na malutkie kawałeczki. Nic sobie z tego nie robił. Usiadł na kanapie i znowu po jego twarzy zaczęły spływac łzy. Myślał o Agacie, tylko o Niej. O tym wszystkim co się stało. Nie mógł uwierzyc… Umarła, zginęła, odeszła… A on ją kochał. Nadal ją kocha…
-TY IDIOTO! – krzyknął w myślach. – Trzeba było powiedziec jej co czujesz jak jeszcze żyła… A teraz… Miłośc twojego życia odeszła. Wszystko SPIEPRZYŁEŚ! – wyrzucał sobie.
Nie mógł się uspokoic. Cały drgał i co chwila dolewał sobie alkoholu. Cały jego wieczór był koszmarem. Nie to jego życie takie się stało. Stało się niekończącym się koszmarem…

***

Następny dzień.
Dorota przyszła do kancelarii zapłakana. Bartek, który koniecznie chciał dowiedziec się co się stało o mało nie zszedł na zawał, kiedy Gawron wydusiła to z siebie. Marek oczywiście miał kaca. Wszedł do gabinetu nawet się z nikim nie witając. Potem ukradkiem zerknął do gabinetu Agaty. Był taki pusty… Nie było jej. Odeszła… To było najgorsze co go do tej pory spotkało. Nagle przypomniał sobie o aktach, które miał od Niej wziąć. Wszedł do pokoju i zaczął przeszukiwac szafki. Nagle z półki zleciała bialutka koperta. Podniósł ją. Widniał tam napis Dla Marka. Bez wahania otworzył. Był tam list, ale najpierw krótka informacja.

Jeżeli to ty Marek to czytaj, chociaż nigdy tego nie chciałam. A jeżeli to ktoś inny, to po prostu bądź tak dobry i zostaw mój sekret w spokoju.

Jeśli dotarłeś do tego zdania, to znaczy, że to ty Marek. Nigdy nie chciałam żebyś się dowiedział. Nie potrafiłam Ci tego powiedziec, więc napisałam ten list, mając nadzieję, że kiedyś go znajdziesz… Kocham Cię… - napisane było malutkimi, prawie niewidocznymi literkami – Odkąd Cię poznałam. Ale była Maria, Maciek… Nasze pocałunki. Nigdy nie potrafiłam Ci zaufac. Nigdy… Ten drugi pamiętasz? – po policzku Marka spłynęła pojedyńcza łza – Przyszłam Cię przeprosic, a wtedy otworzyła mi Maria. Zawiodłam się na Tobie… Ale to nie zmienia tego co czuję. Kocham Cię… - znowu napisane malutkim druczkiem – Zawsze będę Cię kochac, nic nigdy tego nie zmieni. Cokolwiek się stanie, pamiętaj, ja zawsze Cię kocham…
                                                                                            Agata

Marek nie mógł wytrzymac, zaczął płakac. Wszystko co do Niej czuł było prawdziwe, a tu nagle się okazało, że i też odwzajemnione… Wszedł do swojego gabinetu, usiadł i czytał list jeszcze setki razy…

-Jeśli dowiedziałbym się o tym wcześniej… A teraz jest po prostu za późno… - myślał.

Domcia