Opowiadanie Marzeny cz.3

3 częśc opo Marzeny ;)) Miłego czytania ;))

Domcia

- Idź z nim pogadaj- mówiła Dorota.
- Ale po co?
- No chyba musicie sobie cos wyjaśnić? A no tak, mecenas Przybysz nigdy nie mówi o swoich uczuciach.- zachichotała.
- I co miałabym powiedzieć? No wiesz… wczoraj miło było, chciałabym to powtórzyć?
- Wymyślisz coś, ja uciekam, idź do niego. – Poszła do swojego gabinetu. Agata chwile się zastanawiała co powiedzieć? Iść? Ale w końcu zdecydowała się zapukać. Marek siedział, o dziwo nie pił nic tylko siedział i przeglądał akta.
- Cześć, nie przeszkadzam?
- Ty? Nigdy.- uśmiechnął się.
- Chciałam z tobą porozmawiać……
- Nie spodziewałbym się że pani Mecenas ją zacznie. – mówił całkiem poważnie. Zaskoczyła go tym. Myślał, ze będzie uciekać od tej rozmowy, że znowu się pokłócą, lecz tak się nie stało.
- Masz coś konkretnego na myśli?- uśmiechnął się do niej w odpowiedzi. Usiadła na fotelu na przeciwko niego. Patrzyli się na siebie. Ona w jego ‘maślane oczy’ on w jej śliczny uśmiech. Wpatrywali się tak w siebie gdy nagle Dębski:
- Ślicznie dziś wyglądasz pani Mecenas.
- Tego nie można akurat powiedzieć o Panu panie Mecenasie.- śmiali się. Słońce świeciło na jej twarz dodawając jej uroku.
- Skończyłaś na dziś?- zapytał.
- W zasadzie to tak, a dlaczego pytasz?
- Ja też, no to idziemy.
- Ale gdzie?- pytała zaskoczona Agata.
- Wszystko w swoim czasie- uśmiechnął się Dębski, zabrał jej torbę podał jej i wyszli z kancelarii. Wszystko co się działo słyszała Dorota. Cieszyła się że nareszcie się dogadali. Postanowiła umówić się z Wojtkiem na kolacje. W końcu jej też przyda się trochę amorów.

***

Szli tak ulicami Warszawy. Było widać zachód słońca. Agata szła obok niego niecierpliwiąc się gdzie on ją zabiera.
- No to jesteśmy.- Byli w parku, lecz klimat był bardziej romantyczny. Na ławkach były płatki róż, a na stoliku stała butelka wina i dwa kieliszki. ‘ Zaplanował wszystko, ale skąd wiedział że dam się wyciągnąć?’ myślała Przybysz.
- No no , panie mecenasie zaskoczył mnie Pan.
- Jeszcze nie raz cię zaskoczę.- powiedział uśmiechając się do niej. Ona cały czas miała uśmiech na twarzy. Przy nim cały czas się śmiała, nie myślała o problemach, wiedział kiedy ma ja pocieszyć, jak rozbawić i czym zaskoczyć. Usiedli. Marek nalał wina, podał jej kieliszek i sam wziął drugi. Wzniósł toast.
- Za tą chwile, aby trawa długo.- powiedział. Stuknęli i wzięli po łyku.
- Marek….. słuchaj, bo ja chciałam Ci powiedzieć….- przerwał jej.
- Najpierw ja. Już długo się znamy, może nie od razu ta znajomość była miła, ale jedno wiem, ze Cię KOCHAM. I chciałbym cię przeprosić, że byłem zawsze dla ciebie taki ‘wredny’. Agata uśmiechnęła się, po czym przysunęła się do niego i delikatne go ucałowała.
- Ja też cię przepraszam, byłam wredna dla ciebie, niepotrzebnie.
- No to mamy z głowy przeprosiny.- uśmiechnął się do niej najpiękniej jak umiał. Po czym pocałował ją w usta z czułością.
- Ja ciebie…- przerwało jej dwóch mężczyzn, którzy stanęli przy nich.

Marzena