Pamiętnik Marii

Jest ;)) Troszeczkę króciutki, ale mam nadzieję, że się spodoba ;)) Miłego czytania ;))

Domcia

Maria Okońska, twarda pani prokurator. W każdej sytuacji poważna, ale na co dzień potrafi być wrażliwa. Potrafi nawet płakac… Z Markiem łączyło ją coś. Właśnie łączyło. Ona zrozumiała COŚ i on też do tego doszedł. Nie rozumiała czemu kocha Agatę, ale z czasem zrozumiała. Ona była zawsze poważna i nieustępliwa, a Przybysz? Zabawna, potrafiła się śmiac. W pojedynku „Maria vs. Agata” wygrała ta druga. Dlaczego?! Bo każda z nich jest inna. Posiada inny charakter… Teraz kierując się charakterem Marii spróbujcie wczuc się w jej sytuacje i zrozumiec w jakim położeniu się znajduje…

***

Każdy dzień przebiega tak samo. Prokuratura, dom, praca, spanie… Nawet kiedy byłam z Markiem było identycznie. Czasami nie mieliśmy dla siebie czasu. No właśnie był Marek. Był i co? No i Go nie ma. Odszedł. To przez nią, przez Agatę. Wygrała pojedynek choc o tym nie wie. Na początku, kiedy jej nie było miałam wrażenie, że liczę się chociaż trochę dla Marka. Że choc trochę mu na mnie zależy… Potem coś się zmieniło, jakiś czas po tym jak pojawiła się Ona. Coś Go odmieniło, a raczej KTOŚ… Jeszcze długo wszystko było w porządku, ale potem zaczęły się kłótnie z byle pretekstów. Sprawa przyjaciela Marka, postąpiłam słusznie, to WIEM… Ale doprowadziło to do naszego rozstania. Tak niedługi czas, a jednak coś się w nim zmieniło. Kiedy wróciliśmy do siebie był inny. Taki… no właśnie INNY. Nie wiem nawet jak to nazwac. Tamtej nocy kiedy już do Niego wróciłam, siedziałam nad papierami z sądu, a Marek się kąpał. Wtedy zadzwonił dzwonek. Otworzyłam. Zobaczyłam JĄ. Nie spodziewałam się, że ją tu zobaczę. Ona chyba też. Była zaskoczona moim widokiem, jakby miała nadzieję zobaczyc kogo innego. Poprosiła mnie, no właśnie pytała o Marka... Poprosiła, nawet pamiętam dokładnie o co. Kiedy znowu usiadłam przy laptopie, miałam w głowie kłębiące się myśli. Nie powiedziałam mu. Wiedziałam, że zmieniłby zdanie. Pobiegłby za nią, a mnie zostawił jak kompletną idiotkę. Myślałam, że dobrze zrobiłam, bo wszystko wróciło do normy. Ale kiedy widziałam jak ich spojrzenia się zderzają. Nawet nieświadomie. To było coś czego nigdy nie czułam, a może czułam patrząc na nich… I wtedy tego wieczoru dowiedział się wszystkiego. Ku mojemu zaskoczeniu nie wszczął kłótni, zdziwiony tym co powiedziałam. No i znowu wszystko się posypało. Wyjechałam do rodziców pomyślec. Wróciłam wiedząc co zrobic. W sądzie kiedy rozmawialiśmy, zobaczył ją. Znowu ten wzrok, którego nie mogłam znieśc. A potem ta niezręczna mina patrząc na mnie… Kolejne rostanie. Tym razem na dobre. Wiem już, że nigdy z nim nie będę. Nawet jeśli on zechce, ja wiem, że on kocha ją. Nie da się tego ukryc. Może i go kocham, ale wolę żeby był z Agatą i w ten sposób mnie ranił niżeliby miał być ze mną i mnie nie kochac… To wszystko jest takie… dziwne… Ale i tak dla mnie zawsze najważniejsza była praca. Nie można zaprzeczyc. Kolejny powód naszego rozstania… Nie chce już z nim być, chociaż Go kocham, wiem, że On kocha ją. To bez sensu. Nie chce być lalką na zawołanie. Nie chce być marionetką, którą może sterowac. Chce być po prostu sobą, życ jak żyję i zapomniec o tym co niepotrzebne. Bo tak musi być. Taka jest kolej rzeczy…
                                                                                                            

                                                                                                        Maria