Ósme cz.13

Długo nie było części, ale nareszcie jest ;)) I to już 13, a mówią, że to pechowa liczba, a według mnie opo wyszło bardzo dobre ;)) Dłuższe niż zwykle ;)) Mam nadzieję, że się spodoba ;)) Myślę, że to będzie już ostatnia częśc ;] Co sądzicie?

Wielkimi krokami zbliżał się termin rozprawy Bitnera. Agata była trochę zdenerwowana, choc tego nie okazywała. Siedziała w gabinecie przeglądając papiery, gdy wszedł Marek.

-Gotowa? – zapytał.

Spojrzała na niego, uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Podeszła do niego i razem wyszli z kancelarii.

***

Zaczęła się rozprawa, Agata złożyła zeznania. Teraz prokurator Okońska – prowadziła sprawę, co nie było dla nich zdziwieniem – przesłuchiwała innych świadków. Na koniec został tylko jeden świadek.
-Maja Kanowicz, czy jest obecna na sali? – zapytał sąd.

-Wysoki Sądzie, to ta dziewczyna, którą przesłuchiwaliśmy w szpitalu. Została postrzelona. – odparła Maria.

-Rozumiem, czy w takim razie strony mają jeszcze jakieś wnioski? – odrzekł.

Nikt się nie odezwał.

-Ogłaszam przerwę 15-minutową. Zostanie wydany wyrok.

Przerwa strasznie się im dłużyła. Marek patrzył na Agatę, a ona zerkała na niego. I tak co chwilę. Gdy w końcu weszli na salę ogłoszono wyrok. Bitner został pozbawiony prawa do wykonywania zawodu i został wtrącony do więzienia. Adwokaci wyszli z sądu ciesząc się z losu.

***

Od rozprawy minęły dwa tygodnie. Agata z Markiem nadal się ukrywali ze swoimi uczuciami. Szli właśnie na obiad, gdy Dębski spojrzał na Przybysz.

-Co się stało? – zapytał.

-Dziś wieczorem odbieram Maję ze szpitala. Już czuję ten jej przeszywający wzrok i te pytania, na które będę musiała odpowiedziec. – zatrzęsła się.

-Nie będzie tak źle. – wyszeptał i weszli do restauracji. – Trzymam za ciebie kciuki. – posłał jej uśmiech.

***

Dorota była na spacerze z Zuzią. Przechodziła właśnie koło restauracji, w której byli adwokaci. Spojrzała na szybę i ich ujrzała. Uśmiechnęła się.

„A więc to tak” – pomyślała i odeszła szybkim krokiem.

***

Nadszedł wieczór. Agata jechała do szpitala, aby odebrac Maję. Wchodząc do pokoju ujrzała ją z torbą w ręce.

-Idziemy? – pytała nastolatka.

-Tak, tak. – odpowiedziała.

Podpisała jakieś dokumenty i wyszły ze szpitala. Udały się w stronę auta. Kiedy wsiadły, dziewczyna spojrzała na Przybysz. Mecenas czuła ten wzrok, ale nic nie powiedziała. Całą drogę przebyły w milczeniu, słuchając radia. Gdy wreszcie dotarły do kamienicy, udały się do mieszkania. Jak tylko Agata zamknęła drzwi, rozległo się pierwsze pytanie.

-No, to teraz nie masz jak wyjśc. Musisz mi wszystko opowiedziec. No, więc jak tam między tobą a Markiem? – odparła.

-Do czego zmierzasz? – zapytała ściągając płaszcz.
-Nie wciskaj mi kitu, Agata. Przez cały mój pobyt w szpitalu, gdy tylko zadałam to pytanie ty od razu wychodziłaś. Teraz nie masz wyjścia. No, więc? – drążyła.

-Nic. – rzuciła nalewając sobie kieliszek wina.
Usiadła obok kuzynki.

-Jesteście razem, prawda? – zapytała.

Agata mało się nie zachłysnęła winem. Spojrzała na Maję, ale nic nie odpowiedziała.

-Jesteście. – to nie było pytanie, tylko stwierdzenie. – Nie mówisz mi wszystkiego. Musiało się coś wydarzyc. – zamyśliła się, a Agatę przeszedł dreszcz.
„Oby tylko się nie domyśliła.” – pomyślała.
Marne nadzieje… Nastolatka po chwili powiedziała swoją teorię.

-Spaliście ze sobą. – Przybysz zatkało.

„Ona mnie przeraża.” – myślała. – „Chyba czyta mi w myślach” – uśmiechnęła się do siebie.

Maja to zauważyła i zdobyła tym samym odpowiedź na swoje pytanie.

-Jakieś szczegóły? – zaśmiała się.

-A może zmienimy temat? Co powiesz na jutrzejszy grill u Doroty? – pytała.

-Nigdy nie odpuszczam, ale na razie i tak dużo się dowiedziałam. No, więc mów. Co z jutrzejszym grillem? – odrzekła.

***

Nadszedł następny wieczór. Marek przyjechał sam, a Agata zabrała Maję – dla której przecież to wszystko było. Czas miło im płynął. Rozmawiali, śmiali się, a Przybysz z Dębskim co jakiś czas na siebie zerkali. Nie umykało to uwadze Mai, ani Doroty. Gdy tylko Agata wyszła do kuchni, Gawron wykorzystała okazję i postanowiła ja o coś zapytac.

-Co jest między tobą a Markiem? – zapytała.

Agata szybko się obróciła i spojrzała na nią.

-Maja ci powiedziała?

-Co miała mi powiedziec? – pytała zaciekawiona. – Czuję się dotknięta, że ona coś wie, a ja nie. No mów! – naciskała. – Ja widziałam was tylko w restauracji…

-Nic, nic. – nieźle się wpakowała.

-Agata nie wciskaj mi kitu. – odparła.

-Mówisz dokładnie jak Maja. – uśmiechnęła się i szybkim krokiem wyszła.

Dorota ruszyła za nią. Chciała ją dogonic i zdążyc zapytac, ale Agata szybciej dotarła do stołu. Usiadła i pogrążyła się w rozmowie. Niedługo potem wyszła do ogrodu – bo teraz było zimno i przenieśli się do środka. Patrzyła w gwiazdy, gdy ktoś nagle zakrył jej oczy. Wiedziała, że to Marek. Uśmiechnęła się.

-Wreszcie się uśmiechasz. – spojrzał na nią, a ona momentalnie spoważniała.

-Co się stało?

-Maja już wie. – odrzekła. – Sama się zorientowała. – wyszeptała.

-No trudno. – przytulił ją.

-I Dorota też, widziała nas w restauracji. – rzuciła.

-Nic nie szkodzi. – ujął jej twarz w dłonie.
Tymczasem w środku, Maja opowiadała Dorocie i Wojtkowi niektóre ciekawe rozmowy z Agatą, dotyczące Marka.

Patrzył na nią tymi swoimi „maślanymi oczami”, a po chwili zbliżył usta do jej ust – tak, że po raz kolejny dzieliły je milimetry – i namiętnie pocałował. Oddała pocałunek, a gdy wreszcie się od niego oderwała, także spojrzała mu w oczy.

-Czyli teraz wszystko będzie w porządku, prawda? – odparła z niepokojem.

-Oczywiście. – nadal trzymał jej twarz.

-Idziemy do mnie? – zapytała nieśmiało. – Ale najpierw trzeba się pożegnac. – dodała.

-Nie, najpierw trzeba zrobic coś innego. – spojrzał na gwiazdy, potem na nią i znów pocałował.

Oparła mu ręce na klatce piersiowej, jej oddech stał się niespokojny. O niczym tak bardzo nie marzyła, jak o tym by być teraz z Markiem u siebie w mieszkaniu. By wreszcie być z mężczyzną swojego życia. Życ z nim w tej chwili, która była wiecznością…

Domcia