Opowiadanie Shadow Sky cz.5

Bohaterka dzisiejszego dnia xD Ani ja ani Paula nic jeszcze dziś nie napisałyśmy ;)) Niedyspozycja czasowa albo po prostu brak WENY ;)) Może się za coś wezmę ;)) Zakończyłaś w takim momencie, że mam ochotę Cię zabic xD Widzę, że nie tylko ja lubię trzymac w napięciu (no i oczywiście Paula) ;)) Świetne, ale znowu króciutkie -.- Pozostaje mi tylko życzyc miłego czytania ;))

Domcia

"Gdy nawet wrogowie dostrzegają twoją miłość, ty też powinieneś..."

   Wysoki, młody student prawa wyszedł z bramy z rękami w kieszeniach. Dotarł do starego, czerwonego malucha, stawiając kołnierz, i odpalił rzężący silnik, by powoli powlec się do domu. Już w mieszkaniu rzucił się na łóżko, wyczerpany.
- Nareszcie im się udało - mruknął z uśmiechem. Bo wbrew pozorom był wrażliwy, ten Bartek Janowski.
***
   Tymczasem Marek zawiózł Agatę pod jej dom.
- Poradzę sobie, dzięki - poklepała go niezdecydowanie po ramieniu.
- No chyba żartu...
- Pa! - puściła mu całusa w powietrzu i pobiegła do domu, starannie skrywając uśmiech.
Dębski popatrzył za nią, aż nie zniknęła w bramie. Dopiero, gdy zobaczył zapalane światło w jej mieszkaniu, odjechał, myślami będąc zupełnie gdzie indziej.
***
  Po kilku minutach parujący kubek herbaty stał obok niej na podłodze. Sama Agata siedziała przy otwartym oknie, korzystając z pierwszego, ciepłego wietrzyku tej wiosny. Opierała się plecami o ścianę, a w rękach trzymała, obracając powoli, kulkę z Krynicy. Jednak nie swoją...
   Nagle po policzkach pociekły jej łzy. Nie gęsto, lecz jakby spokojnie, miarowo. Rozmazany tusz do rzęs lekko znaczył czarnymi śladami ścieżki łez, aż wreszcie mecenas Przybysz ukryła twarz za kolanami. Płacząc, nie wiadząc nawet czy ze szczęścia, czy nie, nie usłyszała dzwonka. Dopiero, gdy powtórzył się drugi raz, podniosła twarz, pozwalając wiatrowi rozwiać jej włosy i osuszyć oczy. Westchnęła, biorąc się w garść, i podeszła, by otworzyć.
- Zakładam się, że to Marek - mruknęła, walcząc z uśmiechem pojawiającym się na jej twarzy. Chciałaby być blisko niego, a jednocześnie potrzebowała samotności. Otworzyła drzwi, nie patrząc przez wizjer. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, w odległości metra, na wysokości jej klatki piersiowej... była wycelowana w nią lufa pistoletu.

Shadow Sky