Opowiadanie do 11 odcinka

Jest to całkiem bez sensu, ale macie ;)) Może jeszcze dzisiaj 11 częśc ósmego :))

Agata przebywała w Bydgoszczy. Była u ojca. Jedli właśnie obiad z Zofią, kiedy zadzwonił telefon. Agata spojrzała na wyświetlacz Dębski. Nie odebrała.

-Odbierz. – powiedział ojciec.

-Mogę? – zapytała.

-Tak, tak. – wzięła komórkę do ręki i odebrała.

-No, mów Marek, ale się streszczaj. Nie mam czasu. – rzuciła.

Wyszła do pokoju.

-Kto to jest Marek – zapytała szeptem Zofia.

-Znajomy Agaty, pracują razem. – odpowiedział z dziwnym smutkiem w głosie.

Kobieta już o nic nie pytała. Natomiast w innym pokoju, Agata rozmawiała z Markiem.

-Agata, Bitner był dzisiaj u ciebie. Wściekł się, że cię nie ma. Musiałem wziąć sprawę, którą dla ciebie miał. – opowiadał.

-Dzięki. – rzuciła.

-Rozumiesz? On cię może zwolnic. – mówił zdenerwowany.

-Super. – burknęła.

-Agata, jeśli on cię zwolni, to ja ciebie osobiście oskalpuje, ze skóry cię obedrę.

-Dobra. Pa. – powiedziała.

-Agata! – krzyknął, ale już się rozłączyła.

Wróciła do pokoju i dokończyła obiad, nic przy tym nie mówiąc…

***

Dochodziła 19, siedziała w pokoju, natomiast ojciec rozmawiał z Zofią. Nagle rozbrzmiał dzwonek. Przybysz poszedł otworzyc.

-Dobry wieczór, panie Andrzeju. Jest może Agata? – przywitał się.

-Marek! Chodź, wejdź! Jest w pokoju.

Dębski wszedł do środka i ściągnął płaszcz. Do pokoju weszła przyjaciółka.

-Dobry wieczór, Marek Dębski. – przedstawił się.

-Miło mi, Zofia. – podała mu rękę.

Ruszył w stronę pokoju Agaty.

-To jest TEN Marek? – dała nacisk na to słowo.

-Tak, i co fajny? – zapytał.

-Bardzo miły. – uśmiechnęła się i wrócili do salonu.
Zapukał…
-Proszę. – odezwał się kobiecy głos. – Marek?! Co ty tu robisz? – wstała.

-Rozłączyłaś się. – odparł. – Więc przyjechałem.

-Ale po co? – zapytała.

-Bo się martwię. – odrzekł krótko.
Zdziwiło ją to wyznanie.
-Czego się tu martwic? – pytała.

Spojrzał na nią tymi swoimi „maślanymi oczami”, a ona wstrzymała oddech.

-Bo mi zależy. – wyszeptał w końcu.

Podszedł bliżej, popatrzyła na niego.

-Nie ma potrzeby. – rzuciła i odeszła. – Możesz już iśc. – nie chciała tego mówic.

Zaskoczyło go to, ale nie chciał się kłócic.

-Pa. – wyszeptał i wyszedł.

-Zależy mu… - myślała. – Zależy mu na mnie… 

Domcia