Ósme cz.4 ;)

-O czym się przekonam? – pytała poirytowana Agata.

Zbierało się na kłótnię, gdy nagle rozbrzmiał dźwięk telefonu. Mecenas Przybysz spojrzała na wyświetlacz: Bitner. Odebrała.

-Dzień dobry, pani Agato. Czy moglibyśmy się spotkac? – usłyszała donośny głos.

-Dzień dobry. – odparła po chwili. – Oczywiście. – dodała.

-Za 10 minut w kawiarni?

-Dobrze, będę. – odpowiedziała. – Do widzenia. – rozłączyła się.

-Dlaczego się zgodziłaś? – pytał zdenerwowany Marek.

-Czy jest coś o czym powinnam wiedziec? – zignorowała pytanie Dębskiego.

-Nigdy nie pokazuj, że się boisz. Nie dawaj mu tej satysfakcji. Wtedy cię zniszczy. – powiedziała tajemniczo.

Agata wzięła torbę i ruszyła w stronę drzwi.

-Powodzenia! – krzyknęła za nią Maja. – Poradzi sobie. – odrzekła zerkając na Marka.

***

Weszła do kawiarni. Przy stoliku siedział Bitner, popijał kawę. Usiadła naprzeciwko niego.

-Co to za sprawa? – zapytała.

-Chciałem tylko panią zapytac, czy otrzymała pani pozew.

-Tak, dostałam. Zamierzam go oddalic. – powiedziała stanowczo.

-A jakim to sposobem?

-Moim donosem do prokuratury. – odparła.

-Jest pani pewna, że go użyje?

-Tak. – rzuciła. – Jestem pewna.

-Chciałem panią ostrzec, że jeśli pani tego nie wycofa, a tym bardziej, jeśli pani użyję tego w sądzie, to myślę, że zawsze coś złego może się stac pani najbliższym. – odrzekł.

Zrobiła zaskoczoną minę, po czym wstała.

-Nie boję się pańskich gróźb! – krzyknęła i szybkim krokiem wyszła z kawiarni.

Nie chciała wracac do kancelarii, więc odpaliła auto i ruszyła w stronę mieszkania.

***

-Coś długo jej nie ma. – myślała Maja. – Zadzwonię do niej. – wyjęła komórkę i wybrała numer.
Usłyszała sygnał jeden, drugi, trzeci, już miała się rozłączac, gdy usłyszała głos.

-Przepraszam, nie mam ochoty wracac do kancelarii. Przekaż wszystkim. – poprosiła.

-Nie ma sprawy. Agata, dobrze się czujesz?

-Tak, tak. Jestem tylko zmęczona. – odparła chwiejącym się głosem, po czym się rozłączyła.

Do pokoju wszedł Marek.
-Nie wiesz może, co z Agatą? – zapytał.

-Jest w domu, powiedziała, że nie ma ochoty wracac do kancelarii. Miała taki dziwny głos. – mówiła.

-Idziesz do niej?

-Uważam, że to ty powinieneś. – odparła ze spokojem.

-Ale dlaczego ja? – pytał zdziwiony.

-Tak będzie lepiej. – rzuciła. – Idę na obiad, powodzenia. – dodała.

Marek stał ze zdziwioną miną na środku gabinetu. Nie rozumiał tej nastolatki, a jednak był jej wdzięczny.

***

Rozległ się dzwonek. Agata spojrzała przez wizjer. Za drzwiami stał Marek. Otworzyła je niechętnie.

-Po co przyszedłeś? – zapytała oschle.

-Zapytac co się stało. – odpowiedział. – No, więc co się stało?

Zapadło milczenie. Marek wbrew sprzeciwom Agaty, wszedł do środka.
-O nic. – odparła w końcu.
Usiadła na kanapie, Marek obok niej.
-Możesz mi zaufac. – powiedział z uśmiechem.
-Nie jestem tego taka pewna. – odrzekła.
-Co masz na myśli? – pytał.
-Już nic… - powiedziała.
-No, więc? Powiesz mi?

-Raczej nie. – burknęła.
Chwycił ją za rękę.
-Proszę. – patrzył na nią.
Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Te „maślane oczy”, które tak kusiły. Byli tak blisko siebie, ich usta dzieliły milimetry. I nagle zadzwonił telefon…

CDN.

Mam nadzieję, że się podoba ;) Czekamy na komenty ;)) Może jeszcze dziś następna częśc ;) Jak tam po nowym odcinku PA ?

Domcia